In beeld: Petra, Jordanië

De natuurlijke doorgang die naar Petra leidt is een diepe, nauwe kloof van wel 1200 meter lang. Terwijl we de kloof inlopen, laat gids Salah zien dat hier ooit een gigantische boog heeft gezeten. Duizenden en duizenden kooplieden kwamen door deze poort de stad Petra in. Rozerode golvende kliffen rijzen aan weerszijden tot wel tachtig meter de hoogte in. ‘Kijk,’ wijst Salah. ‘Dit is de Siq: een kloof die als twee puzzelstukken in elkaar lijkt te passen.’ Lagen zandsteen in verschillende tinten van rood, oranje en bruin liggen op elkaar gestapeld en hebben een golvende vorm gekregen door jaren van erosie. Het doet me denken aan de Antelope Canyon in Amerika, hoewel ik die alleen van foto’s ken.

Zo’n dertig minuten lang wandelen we door de indrukwekkende kloof. Tot Salah gebaart om stil te staan. ‘Blijf aan de rechterkant lopen,’ zegt hij. ‘Er kunnen hier stenen vallen!’ Terwijl we verder lopen doemt er plotseling aan het einde van de kloof plotseling de trots van Jordanië op: Al-Khazneh! Het blijkt dat hier geen gevaar is voor vallende stenen, maar als je lang genoeg aan de rechterkant blijft lopen word je des te meer omver geblazen door het bouwwerk dat plotseling door de kloof zichtbaar wordt. De omvang van Al-Khazneh, die 30 meter breed en 43 meter hoog is, laat je duizelen. In de eerste eeuw voor Christus is het gebouwd als tombe voor een Nabatese koning. Hoewel Griekse, Syrische, Egyptische en Romeinse invloeden duidelijk zichtbaar zijn, is het de unieke stijl van de Nabateeërs die overheerst. Nabateeërs hebben hun naam zelfs te danken aan hun berguithouwkunsten. Nabat betekent ‘nemen uit steen’. En dat is precies wat zij gedaan hebben: een hele stad uit steen gehouwen.

Nadat je je een tijdlang hebt lopen vergapen aan de Treasury, ofwel de Schatkist, zoals Al-Khazneh ook wel genoemd wordt, loop je via weer een kloof verder Petra in. Pas dan begint de omvang van de stad tot me door te dringen. Een stad vol grotten, tombes, kerken, gevangenissen en een amfitheater strekt zich voor me uit: alles gehouwen uit roodroze zandstenen rotsen. ‘Ooit leefden tussen de 35.000 en 40.000 mensen in Petra,’ vertelt Salah. Hoewel het amfitheater Romeins oogt, komt het van Nabatese hand: het is het enige amfitheater in de wereld dat uit de rotsen is gehakt. De verschillende lagen leggen een natuurlijk roodbruin kleurenpalet bloot.

Een straat met de ene graftombe nog mooier dan de andere brengt je dieper en dieper de historische stad in. ‘You want camel ride, miss?’ Arabische mannen rijden op kamelen en ezels op en neer door de zogenaamde Street of Façades. ‘Ooit waren deze tombes net zo mooi en groots als Al-Khazneh, ofwel de schatkamer van Petra,’ vertelt Salah. ‘Rijke families betaalden in de eerste eeuw voor Christus veel geld om een dergelijke tombe te laten maken.’ Erosie heeft de tombes flink beschadigd, maar dat maakt ze niet minder indrukwekkend.

Een man op een witte kameel komt met een grote lach mijn kant op. ‘As-Salaam-Alaikum, roept hij. ‘Wa-Alaikum-Salaam!’ groet ik terug. Ik loop in de zogenaamde Collonaded Street, ofwel de hoofdstraat: ooit een straat in het stadscentrum van Petra vol tempels en winkels, waar nu de ruïnes nog het enige bewijs van zijn.

Een adembenemende tocht over 800 uitgehouwen traptreden brengt je omhoog naar het klooster, ofwel de Monastry, op de top van de berg Ad-Deir. Het is een steile klim met waanzinnige berguitzichten. Eigenlijk heb ik geen idee wat ik moet verwachten van het klooster, maar de prachtige route omhoog is het sowieso al waard. De verrassing is echter des te groter als plotseling om de hoek van een rots een gigantisch bouwwerk opduikt. ‘Waaaaaauuuw!’, klinkt het. Ik sla een hand voor mijn opgevallen mond. Het klooster is zo mogelijk nog mooier dan Al-Khazneh, de beroemde trekpleister van Petra.

Als ik verder de Ad-Deir berg opklim, zie ik wat er in het verlengde van Petra ligt: een panorama-uitzicht over het gebied legt de mini Grand Canyon van Jordanië bloot. Wanneer ik me omdraai, kijk ik neer op het klooster, dat ineens heel klein lijkt te zijn geworden, maar desalniettemin niet minder indrukwekkend. In een bedoeïenentent boven op de berg plof ik neer om bij te komen van de klim omhoog en te genieten van het uitzicht.

Intussen heb ik een flinke afstand afgelegd van de entree van Petra naar hier en is het tijd om terug te keren. Net als ik de afdaling inzet, kom ik langs een kudde geiten die gevoerd wordt door herder Saoud. Hij nodigt me uit voor een kopje zoete thee, samen met zijn vrouw Ghadmeh. Die kan ik goed gebruiken! Hij vertelt dat hij ook nog vier kamelen heeft en twee ezels en dat hij hier op de berg woont in een grot. ‘Kom je nog een keer terug?’, vraagt hij, als ik vertrek. ‘Dan mag je bij ons in de grot slapen.’