Deze kettingkathaai leeft in de duistere diepten van de oceaan. Zonder het gele kleurenfilter (om blauw licht te blokkeren) waarover sommige bioluminescerende vissen beschikken, zouden deze neonkleuren onzichtbaar zijn.
Net als de karetschildpad geeft dit zeepaardje meer dan één kleur licht af. De vis is grotendeels rood, maar heeft felgroene accenten rond zijn ogen. Het groene licht is ook in vlekjes op andere delen van zijn lichaam te zien.
Deze platvis geeft op zijn rug een feloranje (op de foto) lichtsignaal af, maar heeft een fluorescerend groen patroon op zijn buik
Zeebioloog David Gruber ontdekte dat veel zeedieren biofluorescerend zijn toen een groene zeeaal (zoals op de foto) plotseling opdook terwijl hij en zijn collega’s bezig waren ‘lichtgevende’ koralen vast te leggen.
Biofluorescentie zou om allerlei redenen kunnen worden toegepast, zegt Alexander Gaos, directeur van het Eastern Pacific Hawksbill Initiative– bijvoorbeeld voor het vinden en lokken van een prooi, ter verdediging of om op een of andere wijze te communiceren.
Deze helderrode schorpioenvis (midden links) past biofluorescentie toe om niet op te vallen tussen het neongroene en rode koraal waarin deze rifvis leeft.
Onder wit licht lijken de strepen op deze zeebrasem geel. Maar als je er wat blauw licht op laat schijnen en een geel kleurenfilter op je fototoestel zet om fluorescent licht op te kunnen vangen, krijg je de volgende foto.
Deze zeebrasem is dezelfde als op de vorige foto – maar dan gefotografeerd op een manier die de fluorescentie van deze vis laat zien. Wetenschappers zijn nog maar pas begonnen met het vinden van een antwoord op de vraag waarom biofluorescentie in de oceaan zo wijdverbreid is.
