Ankylosauriden staan vooral bekend om hun vervaarlijke staarten, die zich tijdens de evolutie ontwikkelden tot onbuigzame wapens met strijdknotsen van been, soms met een doorsnede van wel zestig centimeter. Met zijn strijdknots kon Zuul roofdieren en rivalen van zijn eigen soort van het lijf houden, een eigenschap het dier de naam crurivastator – Latijns voor ‘schenenverbrijzelaar’ – opleverde.
Opmerkelijk genoeg bevinden de beenplaten die Zuul zijn stekelige uiterlijk geven zich nog op de oorspronkelijke plek. Gewoonlijk raken deze platen (of osteodermen) verspreid omdat ze bij de afbraak van het kadaver uit de huid vallen.
Amelia Madill, preparateur van Research Casting International, verwijdert schilfertje voor schilfertje het overtollige zandsteen rond het rugpantser van Zuul. Onder leiding van Madill werken vijf preparateurs al een jaar aan het blootleggen van het fossiel.
Niet alleen het pantser van Zuul is goed bewaard gebleven, ook zijn zachte weefsels, waaronder de geplooide lagen van de osteodermen (beenplaten) die zijn opgebouwd uit keratine, de proteïne waaruit ook neushoornhoorn en onze vingernagels bestaan.
