De komeet C/2001 Q4 (ook wel ‘NEAT’ genoemd) schijnt in blauw en paars licht terwijl hij in mei 2004 door de kosmos zoeft. Op deze foto zijn de coma (de ‘kop’) van de komeet en zijn staart te zien, naast ontelbare sterren. Deze opname werd gemaakt met een telescoop van het Kitt Peak National Observatory bij Tucson, Arizona.

De komeet Halley is een van de duizenden kometen in het zonnestelsel die ons bekend zijn, en een van de tweehonderd die periodiek terugkeren. Halley bezoekt de omgeving van de aarde elke 76 jaar; de volgende keer dat Halley langskomt, is in 2061.

Op deze foto is het opgeworpen materiaal (ejecta) te zien dat de ruimte in werd geslingerd toen de inslagsonde van het NASA-ruimtevaartuig Deep Impact op 4 juli 2005 om 07.52 uur insloeg op de komeet Tempel. De opname werd zestien seconden na de inslag gemaakt door de medium-resolutiecamera aan boord van Deep Impact.

In deze composietopname uit 2004 is te zien hoe het zeer actieve oppervlak van de komeet Wild 2 flarden van stof en gas uitstoot, zodat een staart van miljoenen kilometers ontstaat. Afgezien van de zon is Wild 2 volgens astronomen momenteel het object in ons zonnestelsel met het meest actieve oppervlak.

In deze opname van de Hubble-ruimtetelescoop straalt de komeet Hale-Bopp tegen de achtergrond van het sterrenbeeld Boogschutter. De extreem heldere komeet werd in 1995 ontdekt door de amateurastronomen Alan Hale uit New Mexico en Thomas Bopp uit Arizona en was een jaar daarna voor het eerst met het blote oog zichtbaar. Vervolgens verdween het object geleidelijk uit zicht, maar astronomen voorspellen dat Hale-Bopp rond 2020 met grote telescopen zichtbaar zal zijn.

De bolvorm van Ceres, met een doorsnede van 950 kilometer het grootste hemellichaam in de asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter, wijst erop dat zijn binnenste net als de aarde een gelaagde opbouw heeft. Ceres werd eerst geclassificeerd als asteroïde, maar is onlangs tot dwergplaneet uitgeroepen. Dit hemellichaam vertegenwoordigt ongeveer een derde van de totale massa van de asteroïdengordel.

Meteor Crater is een van de jongste en best bewaard gebleven inslagkraters op aarde en ontstond zo’n 50.000 jaar geleden toen een meteoor met een doorsnede van dertig meter en een gewicht van 100.000 ton met een snelheid van naar schatting twintig kilometer per seconde in de woestijn van Arizona insloeg. Bij de explosie als gevolg van de inslag kwam meer energie vrij dan die van het totale wapenarsenaal van de wereld en ontstond een krater met een diepte van 1100 meter en een doorsnede van 200 meter.

Op deze vergroting van een opname van de Hubble-ruimtetelescoop uit 1993 zijn de heldere kernen te zien van een keten van objecten die tezamen de komeet P/Shoemaker-Levy 9 vormden. In juli 1994 sloeg de komeet in op de reuzenplaneet Jupiter. Shoemaker-Levy 9 was de eerste komeet die in een omloopbaan rond een planeet in plaats van rond de zon werd geobserveerd.

Fragmenten van de komeet P/Shoemaker-Levy 9 sloegen in juli 1994 in op Jupiter en veroorzaakten inslaggebieden die op deze opname in ultraviolet licht zichtbaar zijn. De vlekken lijken donker omdat de enorme hoeveelheden stof die in de stratosfeer van de planeet werden gedumpt, veel zonlicht absorberen.

In deze opname van de Hubble-ruimtetelescoop uit 2005 weerkaatst licht van de kern van de komeet Tempel 1. De aardappelvormige kern doet zich voor als een ster, omdat hij te klein is om door de Hubble te worden onderscheiden. De kern meet 14 kilometer in doorsnede en is 4 kilometer lang.

Een verse straalstroom van stof schiet uit de ijzige kern van de komeet Tempel 1, zoals vastgelegd in deze opname van de Hubble-ruimtetelescoop. De straal strekt zich over een afstand van 2200 kilometer in de richting van de zon uit – ongeveer de helft van de breedte van de VS. Kometen vertonen geregeld oprispingen van activiteit, maar astronomen weten nog niet precies waarom dat gebeurt.