Betreed een wereld die onzichtbaar is voor het blote oog

Dit dorsale aanzicht van een levende jonge zebravis won dit jaar de eerste prijs in de Small World Photomicrography Competition van Nikon. Om dit buitenaardse effect te bereiken, bracht onderzoeker Daniel Castranova van het National Institutes of Health, bijgestaan door collega Bakary Samasa, fluorescerende eiwitten aan in de lymfevaten (oranje) en schubben (blauw) van de vis. Daarna monteerde hij meer dan 350 afzonderlijke frames aan elkaar.

De Duitse fotograaf Daniel Knop combineerde vijf afbeeldingen van een anemoonvisembryo om de verschillende ontwikkelingsfasen te laten zien, van een paar uur na de bevruchting tot enkele uren voor het uitkomen.

Deze regenboogverzameling van kammen is eigenlijk het oppervlak van de tong van een zoetwaterslak, de zogeheten radula of rapstong. Deze is bedekt met tandjes waarmee voedsel tot een verteerbare omvang klein wordt geraspt. De foto is genomen door Igor Siwanowicz van het Howard Hughes Medical Institute.

Deze bodemschimmelspore met meerdere kernen werd vastgelegd door de Canadese wetenschappers Vasileios Kokkoris, Franck Stefani en Nicolas Corradi. De spore is omgeven door de spookachtige takken van steeds groter wordende schimmeldraden, zogeheten hyfen.

De meeste motten hebben ogen met een nanostructuur die licht absorbeert en reflectie voorkomt. Hierdoor blijven ze onder de radar. Deze afbeelding is gemaakt door de Indonesische fotograaf Ahmad Fauzan. Te zien zijn een van die donkere optische bollen, de pluizige kop en roltong van een Agrotis infusa.

Kleurrijke, Klimtiaanse stuifmeelkorrels zitten opeengepakt op de helmknop van een tere hebeplant. De foto is gemaakt door Robert Markus en Zsuzsa Markus van de Universiteit van Nottingham.

Jason Kirk van het Baylor College of Medicine legde een felgekleurde kern (cyaan) vast die omgeven is door draden van microtubuli (oranje) in een menselijke cel.

Dit beeld van een autofluorescerend kameleonembryo in zwart-wit is afkomstig van Allan Carrillo-Baltodano en David Salamanca van de Queen Mary University of London. Volledig ontwikkelde kameleons kunnen van kleur en patroon verschieten dankzij de reflecterende kristallen in hun huidcellen.

De hippocampus van het menselijk brein speelt een belangrijke rol bij geheugenvorming en leren. Op deze afbeelding van Jason Kirk en Quynh Nguyen van het Baylor College of Medicine zijn twee aangrenzende hippocampale neuronen te zien die met synapsen met elkaar zijn verbonden en klaar zijn om iets te onthouden.

De klonterige Daphnia magna, een watervlo, is een klein schaaldier dat vaak wordt gebruikt voor onderzoek vanwege de transparante schaal en aseksuele voortplanting. Deze afbeelding, wederom een winnende inzending van Ahmad Fauzan, toont de kop van een van deze waterdieren.

Als skeletachtige vingers strekken de ranken van roodalgen zich uit alsof ze iets willen vastpakken. Dit is mooi vastgelegd door Tagide deCarvalho van de Universiteit van Maryland.

De Australische fotograaf Robert Viethaler stapelde beelden om een mensenhaar met daarin een knoop weer te geven.

Dit is net een abstract schilderij van Georgia O’Keefe. In dit beeld van de New Yorkse fotograaf Justin Zoll kronkelen kristallen die na verhitting van een oplossing van ethanol, water en aminozuur zijn ontstaan, voorzichtig om elkaar heen.

Een bladrolkever, beschermd door een getextureerd en reflecterend schild, klimt op een plant in deze foto van de Turkse fotograaf Ozgur Kerem Bulur.

Een ringworm (Chaetogaster diaphanus) die zich ongeslachtelijk voortplant, deelt zich in dit beeld in dochtercellen. Het beeld is vastgelegd door de Argentijnse wetenschappers Eduardo Zattara en Alexa Bely.

Dit iriserende net van in elkaar grijpende en draaiende filamenten is eigenlijk iets heel gewoons: een nylon kous die minutieus is bestudeerd en opnieuw is vormgegeven door de Russische fotograaf Alexander Klepnev. Dit is het enige winnende beeld dat niet van de natuur is gemaakt.

Anne Algar uit het Verenigd Koninkrijk stapelde beelden om deze luminescente collage van een duikerwants in ontwikkeling te maken. Dit waterinsect komt over de hele wereld voor.

Wat duizenden kleine veren lijken, zijn in werkelijkheid zachte schubben. Ze bedekken de tere vleugel van een atlasvlinder in deze afbeelding van de Californische fotograaf Chris Perani.

Jan Michels van de Universiteit van Kiel in Duitsland maakte deze afbeelding van de mozaïekachtige celwand van silica van een diatomee of kiezelwier, een microalg. Diatomeeën produceren elk jaar meer dan twintig procent van alle zuurstof die op aarde wordt gegenereerd.

Het macabere technicolorskelet van het embryo van een brilbladneusvleermuis werd vastgelegd door Dorit Hockman en Vanessa Chong-Morrison van de Universiteit van Kaapstad.