Toen fotograaf Charlie Cordero voor het eerst hoorde over Santa Cruz Del Islote, een piepklein, dichtbevolkt eiland voor de kust van Colombia op twee uur varen van Cartagena, was zijn nieuwsgierigheid direct gewekt.
Hij had altijd al een fascinatie voor mensen die in moeilijke omstandigheden leven en de eilandbewoners zijn daar een goed voorbeeld van. De water-, voedsel- en stroomvoorziening is beperkt, maar toch weten 45 families verdeeld over 97 huizen hun kostje bij elkaar te scharrelen op de hectare grond die het eiland groot is. Daarmee is het eiland ongeveer vier keer zo dichtbevolkt als Manhattan.
“Het enige dat we ervan wisten, wat dat het een onbekend en afgelegen eilandje is, waarvan de bewoners lange tijd geen behoefte hadden om ergens anders te gaan wonen.” Hij wilde erachter komen hoe een relatief “grote groep mensen op zo’n kleine, afgelegen locatie kon leven”, door zich te verdiepen in hun dagelijks leven, hun gewoonten en tradities. “Ik wist dat deze plek de moeite waard was om te leren kennen,” vertelt hij.
Op zijn eerste foto’s van het project die afgelopen augustus bij een interview in de New York Times werden geplaatst, was de volgebouwde, dicht opeengepakte behuizing van de eilanders te zien. Volgens Cordero is het verhaal over de geschiedenis van het eiland net een sprookje.
"Santa Cruz del Islote was 150 jaar geleden een klein, onbewoond eiland van nog geen hectare groot dat midden in de Caribische Zee lag,” vertelt hij. “De vissers uit Cartagena en Tolú die hier werkten, gebruikten het om uit te rusten, en om er te schuilen als het stormde.”
Het eiland ligt in een deel van de oceaan waar veel koraal is en waar veel vis te vangen valt. Daarom was een aantrekkelijke plek om naartoe te verhuizen en om te gaan wonen. Gezinnen bouwden hun huizen naast elkaar als ze trouwden en er weer nieuwe kinderen kwamen.
De eerste bewoners, de grootouders en overgrootouders van de huidige generatie, haalden overal bouwmateriaal vandaan, vertelt Cordero. “Ze gebruikten schelpen, kokosnoten, boomstammen van naburige eilanden, zand en zelfs puin voor de bebouwing [van het land].”
Er kwamen steeds meer mensen op het eiland wonen, die op hun beurt ook weer neven, broers of vrienden meebrachten. Ze kwamen om te vissen en om te werken.
“Op een dag spoelde er een cementen kruis aan. Het Spaanse woord voor kruis is ‘cruz’,” legt hij uit. “De eerste bewoners namen het mee en plaatsten het midden op het eiland. Het eiland had toen nog geen naam, maar vanaf die dag werd het Santa Cruz del Islote genoemd.”
De bevolking op het eiland groeit gestaag, maar het leven is zwaar. Vis is er genoeg, maar alle andere etenswaren en huishoudelijke artikelen moeten per schip worden aangevoerd. Er kan op het eiland geen drinkwater worden geproduceerd. Voorheen bracht de Colombiaanse marine water naar het eiland, maar dat is al in geen maanden gebeurd. Daarom gebruiken de bewoners regentonnen om water op te vangen om te drinken en zich mee te wassen. Kinderen op het eiland kunnen tot hun vijftiende of zestiende naar school. Als ze daarna nog verder willen leren moeten ze op en neer reizen naar het vasteland, of definitief van huis gaan. Jongens kiezen er vaak voor om bij hun familie te blijven en visser te worden.
Cordero wil zijn fotografieproject voor het eind van dit jaar hebben afgerond. Hij wil nog enkele belangrijke momenten vastleggen, bijvoorbeeld de viering van kerstmis of een verjaardagsfeest op het eiland, maar ook een begrafenisceremonie.
Hij legt uit dat er op Santa Cruz del Islote geen ruimte is voor een begraafplaats, waardoor de bewoners op nabijgelegen eilanden worden begraven. “Ik denk dat het leven op het eiland me nog wel even blijft fascineren,” zegt hij. “Het is een plek die zo uit een boek van Gabriel Garcia Márquez lijkt te komen.”
Bekijk meer werk van Charlie Cordero op zijn website en volg hem op Instagram.
