Tienduizenden jan-van-genten zwermen rond Little Skellig, het kleine broertje van de Skellig-eilanden ten westen van Ierland. De vogels zweven sierlijk, ogenschijnlijk in slow motion, over de grijze rotspartij in de oceaan. Het is een adembenemend spektakel, de gracieuze vogels die als een sneeuwstorm het eiland wit kleuren, maar zelfs bij dit uitzicht kan ik alleen maar denken aan wat me over enkele minuten te wachten staat op het buureiland: een ontmoeting met de puffin.
Als kind kende ik de zeevogel als papegaaiduiker, later leerde ik dat de Engelse term ‘puffin’ inmiddels ook in het Nederlands wordt gebruikt. Het zijn pinguïnachtige vogels met vrolijke snavels en droevige ogen, die regelmatig de show stelen in natuurdocumentaires of fotoreportages. De vogel is al jaren een van mijn willekeurige dierenobsessies, zoals mopshondjes en capibara’s. Telkens als ik ergens op een klif sta, kijk ik hoopvol naar elk gevleugeld wezen – zelfs in landen waar de puffin nog nooit is geregistreerd – om vervolgens teleurgesteld te worden door een zeemeeuw.
Ditmaal zal het anders zijn. Er is me al meerdere malen beloofd dat ik de puffin zal zien op Skellig Michael, een rotsachtig eiland voor de kust van het Ierse graafschap Kerry. Kapitein Michael (vernoemd naar het eiland, zegt hij) verzekert me onderweg nogmaals dat ik zonder twijfel een puffin zal tegenkomen. ‘Het is broedseizoen,’ stelt hij me gerust, ‘dus het is absoluut de beste tijd om ze te zien.’
Toch stokt mijn adem als ik op het eiland sta en de eerste exemplaren me letterlijk om de oren vliegen. Een rap fladderend geluid verraadt wanneer de kleine vogels voorbijrazen. Het duurt niet lang voordat ik de beesten ook kan zien en ontdek dat ze nog grappiger zijn dan ik me had voorgesteld. Op foto’s zien ze er beeldschoon en dapper uit, maar in werkelijkheid blijkt het een groep gevleugelde komieken.
Als complete tegenhanger van de majestueuze jan-van-gent dartelt de puffin hysterisch door de lucht. De dieren landen, nee, crashen met een plof in de begraste stukjes van het eiland. Als ze weer willen opstijgen, kijken ze eerst een tijdje aarzelend de diepte in, alsof ze – net als ik – geteisterd worden door hoogtevrees. Discretie is voor de puffin niet weggelegd. Als de beestjes niet opzichtig op het wandelpad zitten, maken ze hun locatie kenbaar met een kreunend geluid dat misschien nog het meest lijkt op dat van een gewond schaap.
Ik had waarschijnlijk andere redenen voor een bezoek aan Skellig Michael dan mijn reisgenoten. Het eiland wordt tegenwoordig vooral bezocht door volgers van de Star Wars-hype, maar ik ben eerlijk gezegd nooit een enorme fan geweest. De enige ‘sky walker’ die mijn hart sneller doet kloppen, heeft een felgekleurde snavel en een zwartwit verendek.
Myrthe Prins werkt al ruim tien jaar als journalist – ze schreef reisverhalen voor Traveler, was verslaggever voor de PZC en interviewde tal van onderzoekers voor haar wetenschapsrubriek in National Geographic Magazine. Naast haar werk als online redacteur schrijft ze poëzie en proza, leert ze nieuwe talen en helpt ze haar team ontsnappen uit escape rooms.
