De afgelopen drie keer werd er op Memorial Day een blik hondenvoer en een fles bier achtergelaten op het graf van onderkorporaal Colton Rusk in Orange Grove in Texas. Bij de grafsteen liggen ook een apparaat voor het ruimen van zelfgemaakte explosieven, zijn gelukshonkbal en militaire insignes. Een zwarte hond van keramiek staat voor eeuwig op wacht en aan een mast die door de vader van Colton is geplaatst, hangt de Amerikaanse vlag.
Kathy Rusk bezoekt het graf van haar zoon drie keer per week. Ze neemt Eli, haar zwarte labrador retriever, dan ook mee. Rond het graf staan drie bankjes. Een voor de moeder, een voor de vader en een voor de twee broers van Colton. Het bankje van Kathy heeft het opschrift ‘Smile for Me, My Texas Angel’, de titel van het favoriete liedje van Colton.
Op 23 september 2010, op zijn twintigste verjaardag, werd Colton als hondengeleider bij de marine uitgezonden naar Afghanistan. Daar liepen hij en zijn hond voorop bij patrouilles om zelfgemaakte explosieven (IED’s) op te sporen. Nog geen drie maanden later werd hij in een bijzonder gewelddadige periode in Sangin tijdens een patrouille gedood door vijandelijk vuur.
Wanneer Kathy op het bankje zit, denkt ze aan Colton en hoe ze voor hem zorgde toen hij opgroeide. Ze wil voortdurend bij hem zijn. “Je houdt nooit op met voor je kind te willen zorgen.”
Ook Eli wilde Colton beschermen. Nadat de jonge marinier was neergeschoten, rende de labrador als eerste naar hem toe.
Basisopleiding
Colton en Eli leerden elkaar kennen bij de trainingsfaciliteit American K9 Interdiction in South Carolina. De energieke, zwarte labrador retriever werd hier aan de beginnende hondengeleider gekoppeld.
Op het hoogtepunt van de oorlogen in Irak en Afghanistan hadden de Verenigde Staten ongeveer 2500 legerhonden. De training van de honden in het opsporen van IED’s vindt gewoonlijk plaatst op de Lackland Air Force Base in Texas, het belangrijkste hondenopleidingscentrum van het leger.
Meteen vanaf het begin van de maandenlange training voelt Colton een sterke band met Eli. Als geleider was hij volledig verantwoordelijk voor de hond, zo ook voor de voeding, verzorging en gezondheid van de hond. De twee groeiden zo dicht naar elkaar toe dat Colton een foto van hemzelf en Eli als profielfoto op Facebook gebruikte, met als onderschrift ‘Wat van mij is, is ook van hem’.
Het was bekend dat Colton de regels brak als het om zijn hond ging. Zo kwam het ooit tot woorden met een andere marinier over het feit dat Eli in de eetzaal at. Volgens hem had Eli het recht om te eten waar hij at en te slapen waar hij sliep. Vanaf dat moment nam hij zijn eten mee naar zijn tent waar hij het met Eli deelde.
De avond voor zijn dood belde Colton met zijn ouders. Het was pas de tweede keer dat hij met ze kon praten sinds hij in het land was. Volgens hem voelden de jongens zich veiliger wanneer hij en Eli meegingen op patrouille. Voordat hij ophing, vertelde hij nog dat hij eindelijk kans had gezien ze een brief te sturen. “Hij kan elk moment aankomen,” had hij nog gezegd.
De volgende dag was Kathy net op haar werk aangekomen, toen ze werd gebeld door iemand van het leger. Ze kreeg te horen dat ze naar huis moest gaan. Ze rende naar haar auto en belde Darrell op weg naar huis. “Ik weet nog dat er een donkerblauwe bus voor de stoep stond geparkeerd,” vertelt ze. “Ik herinner me de mannen die de boodschap kwamen brengen die alle ouders vrezen, ook al heb ik er geen woord van onthouden. Ik schreeuwde: ‘Ik heb net nog met hem gesproken. Hij zei dat het goed ging. Hij zei dat hij me vandaag zou bellen’.”
Later kreeg ze te horen dat Colton met enkele Humvees mee op patrouille was, toen een van de trucks over een IED reed. Alleen de band was beschadigd en Colton en Eli stapten uit om te controleren of iedereen in orde was en of er nog meer IED's waren. Hoewel het terrein veilig was gesteld, werd Colton door een sluipschutter neergeschoten toen hij terugliep naar de Humvees. Eli sprong boven op hem om hem te beschermen. De andere mariniers moesten Eli van hem aftrekken en in de truck opsluiten, terwijl de hospikken Colton probeerden te redden. Hij werd met een medevac-helikopter vervoerd, maar overleed aan interne bloedingen.
De dagen erna keek de familie gespannen uit naar de beloofde brief van Colton. “Ik moest er steeds aan denken dat zijn laatste brief onderweg was,” zegt Kathy. Op 17 december, de dag voordat Colton werd begraven, werd de brief eindelijk bezorgd.
“Hallo mama, hoe gaat het in de echte wereld? Het wordt hier koud, maar Eli houdt me ’s nachts lekker warm.” Hij had ‘Fijne kerst’ geschreven voor het geval de brief lang onderweg zou zijn. Ook vertelde hij dat hij de speld met de beschermengel van zijn moeder had ontvangen en dat hij deze op zijn scherfwerende vest droeg. Bovenaan de brief zat een vlek. “Kusjes van Eli,” had Colton ernaast geschreven
Wat van mij is, is ook van jou
Kort na zijn overlijden vroeg een van de hondentrainers die met Colton hadden gewerkt of de Rusks Eli wilden adopteren. Dat was heel ongebruikelijk. Legerhonden worden gewoonlijk geadopteerd door voormalige geleiders, federale instanties en lokale wetshandhavingsdiensten. Het adoptieproces kan wel achttien maanden duren.
Hoewel de Rusks al twee honden hadden, leek het juist om Eli, de hond van Colton die had geprobeerd hun zoon te beschermen, in het gezin op te nemen. Voordat ze de adoptie van Eli in gang zetten, wilden de Rusks zeker weten dat ze mariniers geen hond ontnamen die ze hard nodig hadden. Het leger oordeelde echter al snel dat niet meer met Eli kon worden gewerkt.
Hun wens om Eli te adopteren werd al snel bekend en gouverneur Rick Perry schoot hen te hulp. Twee maanden later konden de Rusks de adoptie afronden op Lackland.
Kathy maakte zich zorgen dat Eli misschien niets van ze moest weten. Die vrees verdween al snel toen de hond de kamer op Lackland binnenkwam: “Eli liep zo in onze armen. Hij was er voor ons. Colton had hem gestuurd.” “Ik dacht: Alles komt nu goed, we zijn samen en we zullen voor elkaar zorgen.”
Ze voegt eraan toe dat Eli nooit hun liefde voor Colton zal vervangen. “Maar via Eli voelen we de liefde van Colton.”
De trainers van Lackland leerde het gezin enkele commando’s en hoe ze de hond bezig moesten houden. Kathy liet hen echter weten dat Eli nu met pensioen was en nu gewoon een hond mocht zijn. Kathy en Darrell gebruiken maar een paar commando’s die Eli op Lackland heeft geleerd, zoals ‘heel’, ‘sit’ en ‘go’. Wanneer ze kinderen op lokale scholen of veteranen over Colton vertellen, nemen ze soms de Kong mee. Dat is een rubber speeltje dat tijdens de militaire opleiding werd gebruikt om Eli te belonen. “Wanneer hij die Kong ziet, is hij een compleet andere hond,” vertelt Kathy. “Hij weet dan dat hij aan het werk moet.”
Op de dag dat het gezin Eli meenam naar hun acht hectare grootte ranch net buiten Corpus Christi, rende Eli meteen naar Coltons kamer waar hij op bed sprong. “Hij kon Colton voelen,” aldus Kathy. Sindsdien slaapt Eli elke nacht bij Brady, het vijftien jaar oude broertje van Colton.
Kathy voelt zich soms schuldig dat ze Eli heeft, terwijl andere ouders die een kind hebben verloren niet zo’n tastbaar aandenken hebben: “Ik probeer zo goed mogelijk voor hem te zorgen en bid dat God ons nog veel jaren met hem gunt.” Wanneer Eli komt te overlijden, wil het gezin de hond laten cremeren en de as bij het graf van Colton plaatsen.
“De pijn van het verlies van een kind gaat nooit weg,” zegt Kathy. Maar op de dagen dat je moeilijk uit bed komt, is daar Eli die wil gaan wandelen of spelen. “We gaan door, omdat we weten dat Colton dat zou hebben gewild.”
