Dit artikel verscheen in de maart 2019 editie van National Geographic Magazine.
Bioloog Kenneth Catania onderzocht parasitisme door de kakkerlakkendoder Ampulex compressa. Als deze wesp een Amerikaanse kakkerlak in de kop steekt, volgt de kakkerlak de wesp slaafs naar een holte waar de wesp een ei legt. De wesp sluit het hol af en laat de kakkerlak achter als prooi voor de larve. Volgens Catania ontsnapt echter 63 procent van de kakkerlakken aan de fatale steek door zich met kracht te verdedigen.
De kracht van papaver
Uit opiumpapaver worden morfine en codeïne gemaakt. Maar hoe werd de plant zo’n sterke pijnstiller? Het DNA van de ‘slaapbol’ laat zien dat het grootste deel van het genoom in 110 miljoen jaar twee keer verdubbelde. Twee extra genen versmolten tot één gen, dat cruciaal is voor de ontwikkeling van narcotische eigenschappen. Deze ontdekking kan leiden tot betere opiaten, die, hoewel verslavend, nog altijd uiterst belangrijk zijn. — Michael Gresko
Als van glas
Glasvlinders wordenin Zuid-Amerika niet voor niets espejito’s genoemd, ‘spiegeltjes’. Bij gebrek aan gekleurde delen bieden de transparante vleugels zowel camouflage als een verfijnde uitstraling. Maar schijn bedriegt: sommige glasvlindersoorten kunnen bijna veertig keer hun eigen lichaamsgewicht dragen. — Patricia Edmonds
Giftige pakketjes
Het bolletje microvezels hieronder is minder dan vier millimeter groot, ongeveer even groot als de waterdiertjes die we kennen als plankton. Elke week zeilt wetenschapper Richard Kirby uit vanuit de haven van Plymouth om met het net achter zijn boot plankton te vangen – maar de laatste tijd vindt hij minstens evenveel plastic in zijn netten. Volgens schattingen komt elk jaar ruim zeshonderdduizend ton microplastic, afkomstig van fleece, polyester en andere synthetische materialen die loskomen tijdens het wassen, in zee terecht. Plankton eet deze plastics of raakt erin verstrikt, wat tot allerlei ecologische problemen kan leiden. ‘Onze vervuiling is op de bodem van de voedselpiramide terechtgekomen,’ zegt Kirby. ‘Voor honderden of misschien zelfs duizenden jaren hebben we het plankton veranderd.’ — Alejandra Borunda
Dit artikel verscheen in de maart 2019 editie van National Geographic Magazine.
