Skiën met uitzicht, ik hou ervan. Zo zou ik vanaf diverse rode en blauwe pistes de beroemde Zugspitze moeten zien. Evenals talloze andere bergen. Ik zie alleen niets op mijn eerste dag: het is extreem mistig. Zelfs de piste zie ik bijna niet. Ik moet lachen. Nu komt het dus op techniek aan bij het skiën, niet mijn sterkste kant.
Toch gaat het prima. Het heeft vannacht gesneeuwd en skiën voelt heerlijk. Af en toe piept de zon tussen de mist door. Mijn skileraar ziet mijn blije gezicht en lacht. ‘Wacht maar tot het echt opklaart.’ Meer en meer grillige contouren worden zichtbaar. Niet alleen aan de horizon, maar ook in de lucht.
Ik zit in Lermoos, vanwaar ik zo in het Skigebiet Grubigstein ben, en heb me ingeschreven voor mijn skilicentie – te halen voor blauwe, rode en zwarte pistes. Op de rode pistes leer ik hoe je ze het beste kan nemen.
De nadruk ligt op techniek: op welk deel van de piste kun je het beste skiën, hoe maak je scherpe bochten, hoe ontwijk je ijzige stukken en hoe houd je al je ledematen onder controle ‘Lekker diep hangen, voor in je schoenen zitten en druk op je dalski zetten. En je heup goed indraaien.’
Ik word nauwlettend in de gaten gehouden, terwijl de snelheid toeneemt. De instructeur let met name of ik het naar mijn zin heb. ‘Het is tenslotte vakantie, je hoeft niet continu de grenzen op te zoeken toch?’ Goed punt. Laten we nog een piste nemen.
Ik kijk op de kaart. Wat zal ik nu eens gaan doen? Zal ik de grens opzoeken op een zwarte piste? Of juist een blauwe nemen om van het uitzicht te genieten? Moeilijke keuze. Ik doe ze wel allebei.
Dit is geen typisch Oostenrijks après-skigebied, met vrolijke muziek en feestgedruis. De Zugspitz Arena is ideaal voor families. Die op hun gemak van de piste af willen, genieten van de bergen en willen overnachten in kleine dorpen met goede restaurants.
Vanavond ga ik iets heel anders proberen: tobogganing. In een primitieve slee glij ik van een skipiste in Gansalm. Ik pas maar net in de slee. Sturen doe je met één hand achter je. Best ingewikkeld, merk ik al snel. Sneeuw happen lijkt een verplicht nummer, maar het brengt wel het kleine kind weer in me boven. De grijns is niet van mijn gezicht te krijgen.
Wellness is na zoveel wintersport dé manier om je vermoeide spieren weer te vitaliseren voor nog een dagje wintersport. In Hotel Post neem ik de sauna’s, het koudwaterbad en plons ik in het verwarmde water. Ik zwem naar buiten. Het uitzicht is magisch. Zal ik dit op social media delen, of hou ik dit lekker voor mezelf?
Zelf op vakantie naar de Tiroler Zugspitz Arena? Lees hier verder >
