‘Andrà tutto bene.’
‘Jiayou.’
‘Together, apart.’
Deze uitspraken in respectievelijk het Italiaans, Mandarijns en Engels getuigen van zoiets als solidariteit in eenzaamheid. Het is alsof overal ter wereld het voortschrijden van COVID-19 een universele vraag en antwoord oproept. Als we elkaar dan niet fysiek kunnen ontmoeten, dan komen we maar in gedachten samen en weren we ons zo tegen de gemeenschappelijke dreiging van het coronavirus.
Van San Francisco tot Milaan en van Toronto tot Tokio zitten we thuis, in een poging om 'de curve af te vlakken' door sociale afstand te houden. En dat geldt ook voor National Geographic-fotografen.
Hoe ziet een pandemie er vanuit hun perspectief uit, dat nu geografisch is begrensd? Wij vroegen zeven fotografen om hun bestaan binnen vier muren – en direct buiten hun raam – vast te leggen en hun gedachten daarover met ons te delen.
KUALA LUMPUR, MALEISIË | “Ik ben dol op dit uitzicht vanuit mijn raam,” zegt de Brits-Maleisische fotograaf Ian Teh. “Maar het klinkt niet zo vredig als het er uitziet: het geraas van het naburige verkeer dringt tot in het huis door. Maar tijdens onze nationale ‘lockdown’ hoor ik buiten de vogeltjes fluiten of is het gewoon stil. Het herinnert me aan de ernst van de situatie. We gaan alleen naar buiten om eten of medicijnen te halen. Banen en projecten zijn verdwenen of uitgesteld. Ik prijs me gelukkig dat ik deze tijd met mijn partner thuis kan delen. Ik probeer deze periode te zien als een gelegenheid om dingen te doen waar ik vaak niet aan toekom, van videocontact met vrienden en familie in den vreemde tot koken en meditatie.”
TOPANGA, CALIFORNIË | “Het is prachtig om het eens rustig aan te doen en als gezin zoveel tijd met elkaar door te brengen, maar we worden er soms ook gek van,” zegt Ivan Kashinsky, die samen met zijn vrouw, fotografe Karla Gachet, vele uren met hun jonge kinderen doorbrengen. “Onze redding is de natuur. We maken elke dag een lange avondwandeling en het pad lijkt onze geest te genezen. Een andere vorm van therapie is de fotografie. Ik leg ons leven op mijn telefoon vast terwijl we een onzekere toekomst tegemoet gaan.”
ISTANBOEL, TURKIJE | “Ik maak me zorgen over het voortbestaan van mijn werk als freelance fotograaf, dat berust op reizen en opdrachten in en uit het buitenland,” zegt de in Istanboel wonende Rena Effendi. “Vorig jaar heb ik voor mijn werk zo’n twintig landen bereisd en ik vind deze pauze samen met mijn dochter eigenlijk wel prettig. De wijk waar ik woon, Gihangir, is helemaal niet zo vervelend om in quarantaine te verblijven. Er zijn hier veel kleine kruideniers, en alles wat je nodig hebt, is op loopafstand te vinden.”
GÖTEBORG, ZWEDEN | “Op de eerste ochtend van de zelf-isolatie verscheen een onverwachte bloesem van licht op de muur van het appartement van mijn partner bij Göteborg in Zweden,” zegt fotografe Acacia Johnson. “Sinds we aan onze zelf-quarantaine zijn begonnen, maak ik weer foto’s op de manier waarop ik dat deed toen ik als tiener pas begon met fotograferen – zoekend naar de kalme magie van het alledaagse. In deze tijd van onzekerheid is het geruststellend om schoonheid te zien in de kleine details om ons heen.”
BAHIA, BRAZILIË | “Hier in het zuiden van Bahia is er geen infrastructuur voor zo’n crisis. De mensen gaan gewoon door met hun leven, gaan naar het strand en houden soms wat afstand in acht,” zegt fotografe Luisa Dörr. “De Bahianen zijn een ruig volkje, komen uit de bossen en werken hun hele leven onder zware omstandigheden. Ze zeggen dat het niet een virus zal zijn waaraan ze sterven. Ook zijn ze erg religieus en de meesten geloven er heilig in dat God ze zal beschermen.”
BARCELONA, SPANJE | “Een fotograaf is 24 uur per dag en het hele jaar door fotograaf, niet alleen als hij of zij aan een reportage werkt,” zegt Paolo Verzone, die de geïmproviseerde fitnessruimte vastlegde die hij op zijn dak in Barcelona heeft ingericht. “Ik voel me prima bij het documenteren van mijn zelf-isolatie. In mijn keuken of in een kamertje van twintig vierkante meter. Het is alsof ik ergens midden in een woestijn met een prachtig uitzicht zit.”
MILAAN, ITALIË | “Mijn instinctieve reactie was om schoonheid te vinden in alles wat mij omringt, door met behulp van fotografie en video mijn huis en de poëzie ervan opnieuw te ontdekken,” zegt de Milanese fotografe Camilla Ferrari, die haar huis sinds 9 maart niet meer heeft verlaten. “Ik geloof dat dit gedwongen proces van langzamer aandoen snel zal onthullen hoe we door ons gedrag zowel de aarde als andere mensen beïnvloeden. Ik probeer zo positief mogelijk te blijven door te lezen, onderzoek te doen, te mediteren en foto’s te maken.”
MIAMI, FLORIDA | “Ik zie eigenlijk tijdens deze crisis ook de zon achter de wolken schijnen, want de hele wereld is tot stilstand gekomen,” zegt fotografe Maggie Steber. “Ik gebruik de tijd die me wordt gegeven om aan een lopend project te werken: ik pluk dingen uit mijn tuin en volg de bezigheden van hagedissen, bijen en eekhoorns. Vandaag zag ik een confrontatie tussen twee hagedissen en ik heb ze uit elkaar gehaald! Hoe bezorgd ik ook ben over de wereld, over mijn werk en over het leven in het algemeen, deze pauze heeft me ook kalmte gegeven.”
PORTLAND, OREGON | “Ik ben net van buiten Oregon thuisgekomen en het is moeilijk om je geen zorgen te maken over de mogelijkheid dat ik ongemerkt het virus heb meegenomen,” zegt fotograaf Corey Arnold. “Ik hoop dat ik de onmogelijkheid om te reizen in iets positiefs weet om te zetten door meer tijd met mijn gezin door te brengen. Mijn partner, Aly Nicklas, en ik wonen samen met onze zes weken oude zoon Wolfgang in Portland. Normaliter vlieg ik voor m’n werk minstens tweemaal per maand naar bestemmingen buiten Oregon, maar door de thuisquarantaine ben ik nu bezig met het vastleggen van een gezondheidscrisis en een economische crisis in de nabije toekomst.”
NEW YORK | “Gisteren vroeg mijn 82-jarige buurvrouw Barbara mij om voor haar een Zoom-gesprek op haar iPad op te zetten, voor haar pilatesles,” zegt fotograaf Ismail Ferdous. “Ze volgt deze lessen al ruim dertig jaar bij dezelfde instructeur, en het was de eerste keer dat Barbara een les vanuit haar appartement in Manhattan op afstand moest bijwonen. Ze had gewichten nodig en gebruikte daarvoor blikken met bonen.”
TEHERAN, IRAN | “Traditionele fotografen worstelden toch al met de uitdaging hoe ze de virtuele wereld en alles wat zich daarin afspeelt moeten vastleggen. Maar door het coronavirus voel ik me nu ook fysiek uitgedaagd,” zegt de Teheraanse fotografe Newsha Tavakolian, die haar eigen quarantaine doorbrak om beelden van haar woonplaats te maken. “Ik voel me verplicht om verhalen te vertellen, maar vaak zijn het verhalen van anderen. Ditmaal overkomen de gebeurtenissen mijzelf.”
TOKIO, JAPAN | Voor de in Griekenland wonende Loulou D’Aki (die Zweedse is) was haar verblijf in Japan gedurende de coronapandemie een ervaring die bij haar gemengde gevoelens opriep. “Dat ik ver van zowel mijn geadopteerde vaderland als mijn geboorteland was, was emotioneel heel zwaar,” zegt zij. “Ik volgde het nieuws en praatte met vrienden en familie, maar in een crisistijd als deze voelde het niet goed om in je eentje aan de andere kant van de wereld te zitten. Japan gaat heel anders met deze situatie om. Toen ik hier aankwam, hadden ze al uitgedokterd hoe ze de pandemie konden indammen. Dat stelde me aan de ene kant gerust, maar het gaf me ook een gevoel van eenzaamheid.” D’Aki maakte deze foto van vrouwen met mondkapjes op in de Tokiose wijk Jimbocho voordat ze eind maart terugvloog naar Zweden.
NAIROBI, KENIA | “Door de onzekerheid is er meer bewustwording, niet alleen van de verschuivende parabolische curven van deze pandemie maar ook van de kleinigheden van het dagelijks leven,” zegt fotograaf Nichole Sobecki. “De haviken in de buurt, de warmte van de grond onder ons, rustige momenten samen. Het grootste deel van de afgelopen tien jaar heb ik gezien hoe hotels en vliegvelden en snelle maaltijden tot een streep van continue beweging vervaagden. Maar nu al het reizen is vertraagd, rekt de tijd uit. Ik maak me zorgen over de situatie in mijn geadopteerde vaderland Kenia – bruisend maar met enorme ongelijkheid – als het door de volle kracht van deze storm wordt geraakt.”
Maura Friedman is assistent-beeldredacteur van National Geographic Travel. Volg haar op Instagram en Twitter.
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com
