Sinds een Britse legerofficier in 1903 de vermoedelijk eerste foto ooit maakte van de Mount Everest, proberen fotografen om iconische opnamen te maken van 's werelds hoogste berg. Zijn immense omvang maakt het zo goed als onmogelijk om in één foto zowel de grootte als de ligging van de Everest in de Himalaya te vangen.
Renan Ozturk, een 39-jarige professionele alpinist en freelancefilmmaker voor National Geographic, stelde zich dit jaar ten doel om precies zo'n soort foto te maken. Hij vatte het plan op om met behulp van een speciaal aangepaste drone een panoramafoto van 360 graden te maken, waarop de Mount Everest in zijn volle glorie te zien is, maar die ook laat zien hoe beeldbepalend de kolos is in een van de meest indrukwekkende landschappen ter wereld.
En zo belandde Ozturk bibberend in de vrieskou boven op de North Col van de berg, op ruim zeven kilometer hoogte met moeite ademend in de ijle lucht, zo'n anderhalve kilometer onder de top. Hij had zich acht maanden voorbereid op dat moment, maar wist dat hij niet meer dan een kwartier had om de opname te maken. Daarna zou de accu van zijn drone ermee ophouden in de ijzige omstandigheden. Met door de kou gevoelloos geworden handen liet hij het apparaat opstijgen. De propellers produceerden een hoog gezoem terwijl de drone langzaam steeds hoger reikte in de dunne luchtlaag.
Het was niet de eerste keer dat Ozturk probeerde een drone op te laten stijgen op de Everest. Hij en zijn teamleden hadden tijdens deze trip al talloze vergeefse pogingen gedaan. “Als het te hard waait, kan het zijn dat je de drone gelijk kwijt bent,” vertelde hij onlangs in een telefoongesprek. “Het komt voor dat je de drone maximaal naar beneden stuurt, maar dat hij toch omhooggaat, of andersom, door de luchtstromen. Je bent volledig afhankelijk van de wind.”
Maar Ozturk had zich voorbereid op extreme omstandigheden. Voordat hij naar de Himalaya ging, had hij in een hogedrukkamer in Californië tests gedaan met zijn drone, om te zien hoe die zich zou gedragen in de ijle lucht op de berg. Daarnaast had hij de hulp ingeschakeld van de fabrikant van de drone, DJI, om een aantal veiligheidsfuncties uit te schakelen waardoor het apparaat snel kon dalen en op grotere afstand van de piloot te besturen was. Maar ondanks al die voorzorgsmaatregelen, wist hij dat het lastig zou worden. “Toen we met die vluchten begonnen, wisten we niet of het zou werken,” zei hij. “Dat geeft een pioniersgevoel, maar daardoor maak je je ook echt zorgen.”
Op het moment dat de zon onderging en de temperatuur daalde, liet Ozturk de drone over de berg vliegen. Hij ging ervan uit dat de accu precies genoeg vermogen zou hebben om een afstand van een kleine twee kilometer af te leggen, dan een minuut te blijven hangen om een 360-gradenopname te maken en dan weer terug te vliegen. Zijn schatting bleek te kloppen.
Nadat hij de drone uit de lucht plukte, bekeek hij gelijk het ruwe ‘in camera’-materiaal. “Ik was echt superblij, want het leek op een heel bijzonder vogelperspectief. Het zag eruit als een satellietfoto, maar dan minder mechanisch en kunstmatig.”
De opname van Ozturk is een nieuwe stap in de al tientallen jaren durende kroniek van het fotograferen en in kaart brengen van de berg. Bradford Washburn, een cartograaf en pionier op het gebied van luchtfoto's, maakte in de jaren vijftig enkele luchtopnames voor National Geographic, voor de originele Everest-kaart, merkt Ozturk op. “Maar die opnamen waren niet zo ingezoomd en gedetailleerd.”
“Hij had deze nieuwe technologie zo geweldig gevonden,” aldus Ozturk, die volmondig erkent dat hij veel te danken heeft aan de wetenschap die zijn eigen foto mogelijk maakte. “Dit is echt een triomf van de technologie. Die hebben we hiermee optimaal benut.”
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com
