16 mei 2016
Het was 4 uur 's ochtends in Hato San Pablo in Casanare, Colombia, toen fotografe Juanita Escobar voor het eerst in haar leven op een paard ging zitten. Ze viel er ook weer af, maar toen ze er weer opklom, bleef ze zitten... voor het grootste gedeelte van de afgelopen tien jaar. Diezelfde dag begon ze te leren over het leven van een llanero - een rancher die grote kuddes koeien over de uitgestrekte vlaktes hoedt - achter koeien aanjagend op haar paard met ongelijke grond onder haar voeten en te veel vragen in haar hoofd. Dit is hoe ze het liefste verhalen vertelt.
Escobar werd geboeid door de onwrikbare toewijding van de llaneros aan hun grondgebied en hun paarden. Het land is de fundering vonder hun hele identiteit - zonder dat zouden ze geen werk hebben en zonder hun werk zouden ze geen cultuur hebben. Deze onderlinge verbondenheid tussen land en mens heeft diepe en wijdverbreide wortels in de hele llaneros samenleving. Niet lang na haar onzekere stappen te paard, paste Escobar zich aan, aan het ritme van de llaneros. “We gingen 's ochtends op pad als het nog donker was, in alle stilte.”, zegt ze. “De meesten staken dan een sigaret op. Dat kleine rode lichtje bleef in beweging terwijl we verder reisden... ik werd er verliefd op.” Maar dat langzame, vredige ritme in de ochtend wordt verstoord zodra het werk begint. “Zodra ze het vee verzamelen, is het alsof er een explosie plaatsvindt. Achthonderd stuks vee vechten om te ontsnappen aan het bos en er rijden 40 steppebewoners rond zodat geen enkel dier het lukt om te ontsnappen.” Het hele circus duurt 12 uur per dag, waarbij ze altijd blootstaan aan de elementen. En altijd is hun paard daarbij - het is letterlijk de ruggengraat van de hele operatie. “De steppebewoners en hun paard zijn één lichaam. Het is onmogelijk om ze afzonderlijk te benoemen... [hun] hele universum en cultuur is gebaseerd [op] die specifieke relatie.” En terwijl de llaneros hun wortels verspreiden over onafzienbare gronden met hun paarden, verdiepen de vrouwen de wortels thuis. Zonder hun werk zou de gemeenschap verbrokkelen onder hun eigen voeten. De banden tussen man en vrouw lijken onzichtbaar, maar de constante spanning maakt ze echt. “De kunde van de vrouwen wordt niet gemeten op de savanne of door hun moed bij het werk op de vlakten.”, zegt Escobar. “Zij bewandelen het pad op een andere manier. Met dezelfde trots als waarmee de mannen op de savanne stieren en wilde dieren trotseren, verzetten [de vrouwen] ontelbare taken. Zonder die trots zou er geen vee cultuur, of vlakten of steppenvolk zijn. Voor Escobar was de vrouwelijke ervaring op de vlakten vol mysterie, verlangen en een alomtegenwoordig bewustzijn van hun relatie met het land. “Zij kent momenten, plaatsen, paden en de diepte van de vlakten die de mannen in veel gevallen niet kennen.” En voor haar was het echt. Zij ervoer dezelfde eenzaamheid als de andere vrouwen inde gemeenschap en wilde die andere natuurkracht die zichzelf zo duidelijk manifesteerde in Casanare ook onderzoeken: de romantiek. Ze beschrijft het leven van de steppevrouwen als eenzaam, gevuld met afscheid en vol van verlangen, een gevoel wat ze in haar fotografie hoopte uit te drukken. “Ik wilde intiemere verhalen vertellen... geheimer, duisterder.” Ze wilde de “innerlijke en fysieke reizen van deze mensen fotograferen, beïnvloedt door hun liefdesverhalen, mijn verhalen [en gevoelens van] eenzaamheid, onderdrukken en van verlangen.” Haar tien jaar op de vlakten zijn een emotionele en fysieke reis geweest. In die periode, plantte Escobar haar eigen wortels om te voelen wat zij voelen, om het land, de liefde en verlies te ervaren. “Deze manier van verhalen vertellen laat me voelen dat ik leef.”, zegt ze. “Het laat me voelen dat de aarde slaat. Op deze plek ben ik niet alleen fotograaf maar ook vrouw, meisje, steppevrouw, vriend, partner... ik moet alles ervaren en van binnenuit beleven om de verhalen te kunnen vertellen.” Juanita Escobar is een Colombiaanse fotografe. Volg haar op Instagram. Dit interview werd vertaald uit het Spaans. Mallory Benedict is een vennoot-fotoredacteur voor National Geographic. Volg haar op Twitter en Instagram.
Escobar werd geboeid door de onwrikbare toewijding van de llaneros aan hun grondgebied en hun paarden. Het land is de fundering vonder hun hele identiteit - zonder dat zouden ze geen werk hebben en zonder hun werk zouden ze geen cultuur hebben. Deze onderlinge verbondenheid tussen land en mens heeft diepe en wijdverbreide wortels in de hele llaneros samenleving.
Niet lang na haar onzekere stappen te paard, paste Escobar zich aan naar het ritme van de llaneros. “We gingen 's ochtends op pad als het nog donker was, in alle stilte.”, zegt ze. “De meesten staken dan een sigaret op. Dat kleine rode lichtje bleef in beweging terwijl we verder reisden... ik werd er verliefd op.”
Maar dat langzame, vredige ritme in de ochtend wordt verstoord zodra het werk begint. “Zodra ze het vee verzamelen, is het alsof er een explosie plaatsvindt. Achthonderd stuks vee vechten om te ontsnappen aan het bos en er rijden 40 steppebewoners rond zodat het geen enkel dier lukt om te ontsnappen.” Het hele circus duurt twaalf uur per dag, waarbij ze altijd blootstaan aan de elementen.
En altijd is hun paard daarbij - het is letterlijk de ruggengraat van de hele operatie. “De steppebewoners en hun paard zijn één lichaam. Het is onmogelijk om ze afzonderlijk te benoemen... hun hele universum en cultuur is gebaseerd op die specifieke relatie.”
En terwijl de llaneros hun wortels verspreiden over onafzienbare gronden met hun paarden, verdiepen de vrouwen de wortels thuis. Zonder hun werk zou de gemeenschap verbrokkelen onder hun eigen voeten. De banden tussen man en vrouw lijken onzichtbaar, maar de constante spanning maakt ze echt. “De kunde van de vrouwen wordt niet gemeten op de savanne of door hun moed bij het werk op de vlakten.”, zegt Escobar. “Zij bewandelen het pad op een andere manier. Met dezelfde trots als waarmee de mannen op de savanne stieren en wilde dieren trotseren, verzetten de vrouwen ontelbare taken. Zonder die trots zou er geen vee cultuur, of vlakten of steppenvolk zijn.
Voor Escobar was de vrouwelijke ervaring op de vlakten vol mysterie, verlangen en een alomtegenwoordig bewustzijn van hun relatie met het land. “Zij kent momenten, plaatsen, paden en de diepte van de vlakten die de mannen in veel gevallen niet kennen.”
En voor haar was het echt. Zij ervoer dezelfde eenzaamheid als de andere vrouwen in de gemeenschap en wilde die andere natuurkracht die zichzelf zo duidelijk manifesteerde in Casanare ook onderzoeken: de romantiek. Ze beschrijft het leven van de steppevrouwen als eenzaam, gevuld met afscheid en vol van verlangen, een gevoel wat ze in haar fotografie hoopte uit te drukken. “Ik wilde intiemere verhalen vertellen... geheimer, duisterder.” Ze wilde de “innerlijke en fysieke reizen van deze mensen fotograferen, beïnvloedt door hun liefdesverhalen, mijn verhalen en gevoelens van eenzaamheid, onderdrukken en van verlangen.”
Haar tien jaar op de vlakten zijn een emotionele en fysieke reis geweest. In die periode, plantte Escobar haar eigen wortels om te voelen wat zij voelen, om het land, de liefde en verlies te ervaren. “Deze manier van verhalen vertellen laat me voelen dat ik leef.”, zegt ze. “Het laat me voelen dat de aarde slaat. Op deze plek ben ik niet alleen fotograaf maar ook vrouw, meisje, steppevrouw, vriend, partner... ik moet alles ervaren en van binnenuit beleven om de verhalen te kunnen vertellen.”
