12 februari 2016
Elke Valentijnsdag vraag ik fotografen om een van hun foto's te delen die volgens hen de liefde in beeld brengt. Elk jaar word ik beloond met krachtige beelden van hoe liefde kan worden gezien en gevoeld. Voor deze Valentijnsdag deelden zeven fotografen van National Geographic foto's van liefde in zijn verschillende vormen - familieliefde, romantiek, kameraadschap en liefde te midden van haat. Deze foto's en hun verhalen laten zien dat liefde overal te vinden is - van de door conflicten verscheurde gebieden op aarde tot de warmte en veiligheid van een bed in de kleinste stad. —Jessie Wender, senior-fotoredacteur
Tatiana en haar oudere zus Olga zijn nauw aan elkaar verbonden en vormen vaak partners in crime. Ze gaan op avontuur en maken lange wandelingen over de Russische toendra. Ze woonden in één ruimte, hadden hun bedden naast elkaar en deelden soms, voordat ze in het donker in slaap vielen, hun liefdesgeheimen en wie op wie viel op school. Het jaar waarin deze foto werd gemaakt, was het laatste jaar dat Olga thuis woonde in de kleine stad Tiksi in het hoge noorden. Ze behaalde haar diploma en ging aan een universiteit in St. Petersburg studeren. In het eerste jaar dat Olga weg was, belden de meiden elkaar iedere dag. Alles was nieuw en vreemd voor Olga in St. Petersburg en voor Tatiana die net voor de eerste keer verliefd was.
Natuurlijk veranderen relaties tussen broers en zussen in de verschillende fasen van hun leven. Misschien had het voor Tatiana en Olga meer te maken met hun leeftijd dan met de afstand. Toen ik ze voor het eerst ontmoette, waren ze nog kinderen die over de toendra holden, huizen van sneeuw bouwden en elkaar 's avonds geheimen vertelden. Nu staat Tatiana op het punt om haar middelbareschooldiploma te halen en neemt ze serieuze beslissingen over haar vervolgstudie en toekomstige beroep. Olga studeert af aan een universiteit in een grote stad en staat op een kruispunt in haar loopbaan. De relatie is nu anders, maar de zusterliefde is alleen maar sterker geworden en blijft een bron van steun voor allebei. —Evgenia Arbugaeva
‘Make love not war.’ Een prachtig aanzoek van liefde als verzet tegen oorlog, als een tegenhanger van oorlog, als een oplossing die helend kan werken en oorlog kan voorkomen. Soms lijkt liefde echter net zoveel conflicten te veroorzaken als te voorkomen - elke kant heeft zijn geliefden en vecht voor zichzelf, voor zijn eigen overtuigingen, zijn stam en zijn land. Uit deze liefde kunnen vreselijke dingen voortkomen: er kunnen mensen worden gedood, levens worden geruïneerd, burgers worden verdreven en gemeenschappen worden vernietigd. Toch lijkt het dat oorlog de liefde niet kan vernietigen.
Deze vrouw werd verkracht tijdens een van de ontelbare conflicten in de Democratische Republiek Congo, waar conflicten steeds een nieuwe naam en oorzaak hebben en tientallen miljoenen burgers blijven raken. Verkrachting is een daad van geweld, een tegenstander van liefde, een oorlogswapen. Als oorlog de liefde uiteindelijk niet kan vernietigen, kan een verkrachting dat ook niet.
In de achterliggende jaren heb ik veel slachtoffers van verkrachtingen in Congo gefotografeerd. Ik vroeg hen dan of hun idee van liefde is veranderd. Begrijpen ze liefde nog net zo goed en precies hetzelfde of wordt liefde iets vreemds voor ze? Iets dat niet zo puur is? Of begint liefde iets veel diepers en veel kostbaarders - noodzakelijker en zelfs levensonderhoudend te worden? —Michael Christopher Brown
Dit zijn mijn ouders. Ze ontmoetten elkaar op een universiteit in Armenië. Mijn moeder was net 21 geworden. Als ik aan liefde denk, denk ik niet direct aan hen samen. Ze gingen uit elkaar voordat ik werd geboren. Ik werd later bij mijn vader vandaan gehaald en groeide op zonder ook maar iets van hun relatie te weten. Toen ik 23 was, besloot ik naar Armenië te reizen om hem op te zoeken. Toen ik mijn vader leerde kennen, begon hij een ver verleden te onthullen. Hij nam me mee naar de plaats waar hij mijn moeder voor het eerst ontmoette. Ik kon de prachtige kanten jurk die ze droeg al in beeld brengen. Het is vreemd om foto's van hen samen te zien. Ze zien er zo gelukkig uit. Zo verliefd. Misschien is dit het soort liefde dat ik altijd tussen hun heb willen zien. Vreemd genoeg werden mijn ouders door het zien van deze foto menselijk voor me. Ik denk dat je als kind je ouders niet direct als mensen ziet. Ze zijn volwassenen die ontdekt lijken te hebben hoe de wereld in elkaar zit. Maar hier zie ik twee mensen van mijn leeftijd vol liefde. —Diana Markosian
‘D’ en ‘O’ uit St. Petersburg (in Rusland) werden in elkaar geslagen omdat ze hand in hand durfden te lopen in een straat dicht bij hun huis. “Na de aanval voelde ik nóg sterker hoe lief D me is en hoe eng de gedachte is dat ik haar zou kunnen verliezen”, schreef O. “Het ergste dat ik voelde was een absoluut onvermogen om diegene te beschermen die ik liefhad - of zelfs mijzelf. Ja, zelfs nu kijk ik achterom op straat en zie ik elke man die me passeert als een mogelijke bron van gevaar. Maar elke keer als ik in de straat ben, wanneer ik haar bij de hand pak, doe ik dat bewust. Het is mijn eigen keus. "D, houd mijn hand vast, dit is mijn beloning voor je moed.” De ontmoeting met D. en O. en hun verhaal raakte me diep. Net als veel andere verhalen voor mijn project ‘Where Love is Illegal’, eindigden hartverscheurende relazen vaak met prachtige toonbeelden van de kracht van liefde en de macht om keuzes te maken.
Vier weken geleden, op een prachtige zomerdag aan de kust van een meer in Nieuw-Zeeland, pakte ik de hand van mijn bruid en las haar mijn huwelijksbeloften voor, waarvan zij alleen de oorsprong kende: "Aude, pak mijn hand als een teken van mijn toewijding om de liefde die je aan mij hebt betoond terug te geven, om je te steunen zoals jij mij hebt gesteund - in ziekte en gezondheid, rijkdom en armoede, twijfel en succes kies ik voor jou.” —Robin Hammond
Toen ik een aantal weken in Patagonië doorbracht met cowboys die op jacht waren naar verwilderd vee en paarden, zag ik zo veel verontrustend lijden onder de gejaagde dieren. De ruwheid van mannen met hun prooi werd op de een of andere manier toch in balans gebracht door momenten van volmaakte stilte en tederheid tussen de mannen en hun honden - trouwe vrienden en vaak de enige kameraden op de posten die ze maanden in isolement doorbrengen. Hun ruwe uitdrukkingen veranderden onverwacht in zachtheid en liefde als ze samen waren, zoals hier. Ik voelde deze paradox in Patagonië zelf - de ongelooflijke schoonheid en extreme hardvochtigheid. Deze tweevoudigheid is goed vastgelegd en duidelijk zichtbaar in de kalme persoonlijkheid van de gauchos, een spiegel van het landschap en hun band daarmee. —Tomás Munita
De tijd gaat zo snel. Ik kan me niet de exacte datum herinneren waarop ik deze foto maakte, maar ik weet dat dat eigenlijk wel zo zou moeten zijn. Ik maakte de foto thuis bij mijn oma in Arizona; het was een van de laatste foto's die ik van haar maakte voordat ze stierf. Ze was al ver in de negentig en ik wist dat de foto's die ik toen maakte mijn laatste herinneringen aan haar zouden zijn - hoe ze keek, wat ze droeg, het licht dat ze uitstraalde. Ik keek naar haar toen ze in haar kamer zat en naar de radio luisterde, toen ze onkruid in haar tuin wiedde en toen ze aan de keukentafel solitaire speelde.
Deze foto werd gemaakt nadat ze vroeg in de avond klaar was met tuinieren. Het omgevingslicht was al bijna weg, maar ze leek nog steeds te gloeien - vooral haar handen. Die handen leken op een bepaald moment een heel leven vol herinneringen, de som van haar hele leven, de levens voor haar en de levens die na haar zouden komen, te onthullen. Ik zag mijn vader, mezelf en mijn kind dat nog geboren moet worden. Ze gaf me alle emoties die men in een leven kan hebben - emoties die hun oorsprong vonden in en uitliepen op liefde. —Erika Larsen
Romantische relaties tussen Israëliërs en Palestijnen zijn taboe, gevaarlijk en zeldzaam. Ik begon Sami, een Palestijn van de Westelijke Jordaanoever, en Lior, een Israëlisch-Jemenitische Jood, te filmen toen ik samen met fotograaf en cineast Ed Ou bezig was met een breder project over liefdesverhalen van Israëliërs en Palestijnen. Sami en Lior wonen samen met hun zes kinderen in een appartement met een slaapkamer dat door Sami werd gebouwd. Wanneer de kinderen 's avonds laat in slaap zijn gevallen, blijft het stel nog op om te praten en films te kijken. Daarna, voordat ze gaan slapen, schakelt Lior over op een kanaal dat islamitische gebieden uitzendt. Zo wil ze haar kinderen en man beschermen wanneer ze slapen. 's Morgens, voordat de rest van het gezin wakker wordt, leest Lior Joodse gebeden - eveneens om ze te beschermen. "De islam en het Jodendom - de Koran en de Thora - zijn in feite hetzelfde”, vertelt ze. "In ons huis hebben we zowel de Koran als de Thora. Beide boeken werden door god gegeven.” —Kitra Cahana
