Dit artikel verscheen in de februari 2020 editie van National Geographic Magazine.
Het Soedanese fotomodel Alek Wek siert in november 1997 de cover van de Amerikaanse Elle. Het beeld heeft, zoals vaak het geval is in de modewereld, internationale allure.
Wek staat, met haar donkere, fluweelzachte huid en gemillimeterde afro, voor een achtergrond die zo helwit is dat haar witte jasje van Giorgio Armani er zowat tegen wegvalt. Voor Wek zelf geldt het tegendeel.
Ze staat met haar schouders iets opzij gedraaid maar kijkt, vriendelijk glimlachend, recht in de camera. De contouren van haar gezicht zijn niet vlak en hoekig, maar vloeiend en als typisch Afrikaans herkenbaar. In alles lijkt Alek Wek af te wijken van het gangbare covermodel.
Sinds deze foto ruim twintig jaar geleden verscheen op de cover van Elle is het schoonheidsideaal voortdurend verruimd. Ook vrouwen van kleur, vrouwen met overgewicht, vrouwen met vitiligo (plaatselijk op de huid voorkomend albinisme), kalende vrouwen en vrouwen met grijs haar en rimpels vallen er nu binnen. We zijn op weg naar een schoonheidsideaal dat niemand buitensluit. Een ideaal waaraan iedereen kan voldoen. We zijn allemaal mooi. Iedere vrouw zou, als ze een beetje moeite doet, kunnen stralen in een glossy of op een Parijse catwalk.
Voor die mildere opvatting van wat mooi is, hebben mensen geknokt en geprotesteerd. Via sociale media hebben ze grote spelers in de mode-industrie gedwongen de deur steeds verder open te zetten.
Wek introduceerde een nieuwe kijk op schoonheid. Schoonheid is de meetlat waarlangs vrouwen steevast worden gelegd. Lange tijd werd hun sociale waarde eraan afgemeten. Het was ook een soort troefkaart die vrouwen konden inzetten. Vroeger werd jonge vrouwen verteld dat ze er goed uit moesten zien, dan konden ze ‘goed trouwen’ en hun toekomst veiligstellen. De ambitie en het zakelijke succes van hun man waren geheel in lijn met hun prachtige verschijning.
Schoonheid is, vanzelfsprekend, cultureel bepaald. Wat in de ene gemeenschap overwegend bewonderende blikken oogst, kan elders gelden als onbelangrijk of zelfs ronduit afstotelijk. Schoonheid is ook persoonlijk: een bepaald lichaamskenmerk kan voor de een onweerstaanbaar zijn en een ander volstrekt koud laten.
Maar schoonheid heeft ook iets universeels: er zijn mensen die door zovelen mooi worden gevonden dat ze in grote delen van de wereld het ideaalbeeld bepalen.
Generaties lang was dit de norm voor vrouwen: een slank lichaam met een grote boezem en een smalle taille. Een uitgesproken kaaklijn. Hoge, duidelijk zichtbare jukbeenderen. Een rechte neus. De lippen vol, maar ook weer niet té vol. De ogen groot en sprankelend, liefst blauw of groen. Het haar lang, dik, golvend en bij voorkeur honingblond. Symmetrie: heel graag. Dat je jong moest zijn, dat sprak vanzelf.
Dit was het schoonheidsideaal ten tijde van de allereerste vrouwenbladen, toen schoonheid strak gedefinieerd was en de markt er geld mee ging verdienen. Vrouwen als Catherine Deneuve, societyfiguur C.Z. Guest en Grace Kelly benaderden het ideaal het dichtst. Hoe verder vrouwen ervan afweken, hoe exotischer ze werden gevonden. Té ver weg en je was minder aantrekkelijk, begeerlijk of waardevol. En voor veel vrouwen, zwart en bruin, dik of oud, leek ‘mooi zijn’ volstrekt onhaalbaar.
Begin jaren negentig werd het begrip ‘mooie vrouw’ iets opgerekt met de komst van Kate Moss, een tenger model met een rauw randje. Met haar 1,70 meter was de Britse tiener aan de kleine kant voor een mannequin. Ze miste de statige, haast koninklijke allure die veel modellen uitstralen. Dat iemand als Moss kon schitteren in Calvin Klein-reclames, was een breuk met de tijd van langbenige beauty’s.
Met Moss ging het schoonheidsideaal wel op de helling, maar ze viel nog ruim binnen de comfortzone van een industrie waarin blanke, Europese modellen domineerden. Dit gold ook voor de youthquake-modellen uit de jaren zestig, zoals Twiggy, die zo tenger was als een kind van twaalf.
Zelfs de eerste zwarte modellen die het wisten te maken golden als redelijk ‘veilig’: vrouwen als Beverly Johnson, het eerste Afro-Amerikaanse model op de cover van de Amerikaanse Vogue, Naomi Campbell, Tyra Banks en de van oorsprong Somalische Iman. Allemaal hadden ze regelmatige trekken en lang, golvend haar, of ze deden met pruiken en haarextensies alsof. Imam had een prachtig lange hals. Campbell maakte, en maakt, furore met haar welgevormde, lange benen en ook Banks, die in een bikini prijkte op de cover van Sports Illustrated, was op slag beroemd.
Wek was een openbaring. Zij was mooi volgens compleet andere regels.
Het kroezende haar was gemillimeterd. Haar fluweelzachte huid had de kleur van pure chocolade. Haar neus was breed, de lippen vol. Haar benen waren onwaarschijnlijk lang en ongelooflijk dun. Met haar lange, sterke en hoekige ledematen leek ze een tot leven gewekt Afrikaans harkpoppetje.
Voor mensen die gewend zijn schoonheid met westerse ogen te bezien, was Wek een dissonant, ook binnen de zwarte gemeenschap. Veel mensen vonden haar niet mooi. Ook vrouwen met een even donkere huid en hetzelfde kroeshaar wisten niet wat ze aan moesten met dit meisje op de cover van Elle.
Wek betekende een onverwachte, grote stap vooruit. Alsof zonder omwegen, in één rechte lijn, de top van een steile culturele berg was bedwongen. Het was een ware sensatie om Wek in de spotlights te zien staan; ze vormde in alle opzichten een breuk met het verleden.
De zaken staan er beter voor dan een generatie geleden, maar we zijn er nog niet. In de hoogste regionen van de beauty-industrie is voor zwaarlijvige, gehandicapte of oudere vrouwen nog steeds geen plek.
Maar eerlijk gezegd: wanneer het schoonheidsideaal volledig inclusief is, heb ik niet helder voor ogen. Gaan we naar een wereld waarin iedereen een tiara en een sjerp verdient? Of rekken we de definitie van schoonheid zo ver op dat ze betekenisloos wordt? Wie weet komt de ideale situatie een stapje dichterbij als de definitie beter aansluit bij wat we eronder verstaan: als ze op meer slaat dan alleen esthetisch genot.
We weten allemaal dat schoonheid ook financiële waarde vertegenwoordigt. We omringen ons niet alleen graag door mooie mensen omdat ze prettig zijn om naar te kijken, maar ook omdat we denken dat ze een betere inborst hebben. Aantrekkelijke mensen krijgen een hoger salaris, hoor je soms. Dat ligt genuanceerder: het is een combinatie van schoonheid, intelligentie, charme en collegialiteit die gunstig kan uitpakken. Maar het uiterlijk speelt zeker een rol.
Er is echter ook een sterke emotionele component. Vinden mensen je mooi, dan ben je welkom in het culturele landschap. Reclames en marketing richten zich tot jou, bedrijven dingen naar je gunst. Gaat het om het uiterlijk van een vrouw, dan draait het eigenlijk om de vragen: hoort ze erbij? Hoe belangrijk is ze? Doet ze ertoe?
Wie er vandaag de dag voor uitkomt een ander ‘niet mooi’ te vinden, kan boze reacties verwachten of krijgt ervan langs op sociale media. Een ander onaantrekkelijk noemen is heel bot: in feite zeg je dan dat diegene er niet toe doet. Een leugentje om bestwil is beter: natuurlijk ben je mooi, schatje. Echt.
Schoonheid is bijna synoniem geworden met persoonlijkheid. Zijn we blind voor de schoonheid van een ander, dan zien we die persoon eigenlijk niet staan. We hechten tegenwoordig zo veel waarde aan schoonheid dat het ongemakkelijk begint te worden. Ons uiterlijk valt samen met ons diepste wezen.
Iemand ‘niet mooi’ noemen staat zowat gelijk aan diegene het licht in de ogen niet gunnen.
Vroeger bestonden er diverse gradaties in vrouwelijk schoon: lelijk, jolie laide, aantrekkelijk, knap, en tot slot mooi. De onaantrekkelijke vrouw roeide met de riemen die ze had. Van haar uiterlijk moest ze het niet hebben; zij speelde de kaart van de geweldige persoonlijkheid. Er waren ook vrouwen met opvallende uiterlijke kenmerken: volle lippen, een aristocratische neus of een weelderige boezem. Veel vrouwen verdienden het predicaat ‘aantrekkelijk’, deze groep vormde dan ook de hoofdmoot. ‘Knap’ benaderde het ideaal nog wat meer.
Ah, maar ‘mooi’! Die omschrijving werd bewaard voor de bijzondere gevallen, voor het handjevol genetische bofkonten. Schoonheid kon zelfs als een last worden ervaren. Ze schrikte mensen af, intimideerde. Echte schoonheid was uitzonderlijk.
Maar dankzij plastische chirurgie, verbeterde voedingsadviezen, de volop florerende fitnessindustrie en allerlei filters op smartphones in combinatie met botox, fillers en corrigerend ondergoed schuiven we steeds verder op richting het ideaal. Therapeuten, bloggers, influencers, stylisten en vrienden bestoken ons onophoudelijk met positieve mantra’s: Yaaaasss, queen! You slay! Zij vragen ons niet kritisch naar onszelf te kijken, maar verkondigen voortdurend dat we niets aan onszelf hoeven te veranderen.
En door de globalisering van, nou ja, alles, zijn er altijd wel ergens mensen die jou zullen waarderen om jouw geweldige... vul maar in.
We zijn allemaal mooi.
In New York, Londen, Milaan en Parijs, de modehoofdsteden van de wereld, zijn schoonheidsidealen de afgelopen tien jaar sterker veranderd dan in de hele eeuw daarvoor. Ondanks het imago van mode als de voorhoede van verandering, voltrokken verschuivingen in het schoonheidsideaal zich altijd in een traag tempo.
Eerst waren hoekige lijven de norm, daarna werden juist wat rondere vormen gewaardeerd. De standaardmaat van catwalkmodellen, die voldoen aan het ideaalbeeld van de ontwerper, daalde van maatje 36 naar maat 0. Op modeshows werden de gangbare, bleke blondines uit Oost-Europa van de troon gestoten door zongebruinde blonde vrouwen uit Brazilië. Het typische haute-couturelichaam – slank, smalle heupen en nauwelijks borsten – speelteen hoofdrol in het fotowerk van Irving Penn, Richard Avedon en Gordon Parks, en op modeshows van ontwerpers als John Galliano en wijlen Alexander McQueen. Totdat Miuccia Prada, die uitsluitend bleke, blonde, dunne modellen op de catwalk had geduld, ineens het zandloperfiguur omarmde. Vervolgens prijkte in 2016 het volslanke model Ashley Graham op de cover van het badpakkennummer van Sports Illustrated, en was in datzelfde tijdschrift Halima Aden in 2019 het eerste model met een hoofddoek op. En nu gaat het ineens overal over ingetogenheid, schoonheid en rondere vormen. De ontwikkelingen gaan zo snel dat het je duizelt.
De afgelopen tien jaar heeft de beauty-industrie zich begeven in wat eerst nichemarkten waren. Van non-binaire en transgendermodellen kijkt tegenwoordig niemand meer op. En nu de rechten van lhbtq’ers wettelijk worden vastgelegd, komt er plaats voor hun uiterlijke kenmerken in het schoonheidsideaal.
Transgendermodellen lopen shows en schitteren in reclamecampagnes. Met hun glamour, goede smaak en elegantie oogsten ze bewonderende blikken op de rode loper.
Ons verschuivende ideaalbeeld wordt veroorzaakt door een uitzonderlijke combinatie van technologie, economie en een opkomende generatie consumenten die heel goed weet wat ze mooi vindt en wat niet.
Met technologie doel ik op sociale media en op Instagram in het bijzonder. De economische factor is de immer durende zoektocht van bedrijven naar een groter marktaandeel en nieuwe klanten voor producten, van design- jurken tot lippenstift. En zoals de laatste tijd zo vaak het geval is, wijst demografisch onder- zoek op de belangrijke invloed van millennials en, in mindere mate, van babyboomers, die een moord doen voor een afgetraind lijf.
Sociale media hebben de kijk van jongere klanten op de modewereld volledig veranderd. Het is nu nauwelijks voorstelbaar, maar in de jaren negentig mochten fotografen absoluut geen beeldmateriaal van modeshows naar buiten brengen. Modeontwerpers waren als de dood dat hun complete collectie online kwam te staan, want hun label zou grote schade kunnen lijden als die zou worden nagemaakt. En hoewel modeontwerpers nog altijd last hebben van imitatie en andere vormen van navolging, heeft de razendsnelle opkomst van het internet er juist voor gezorgd dat hun cliënten de ontwikkelingen in de mode op de voet kunnen volgen.
Vroeger was het bijwonen van een modeshow voorbehouden aan een zeer select gezelschap, dat begreep dat je zo’n show met een korreltje zout moest nemen. Van culturele toe-eigening en raciale stereotypen had niemand benul, en als dat wel het geval was, haalden ze er hun schouders over op.
De opkomst van een meer divers en draagkrachtig klantenbestand, een groeiend aantal verkooppunten en het ontstaan van een compleet nieuw medialandschap dwingen de mode-industrie stil te staan bij het schoonheidsideaal dat ze uitdraagt. Kleding- en cosmeticamerken werken vandaag de dag vaker met Aziatische modellen omdat ze zo een groeiend klantenbestand in landen als India en China aan zich binden.
Dankzij sociale media kunnen minderheidsgroepen hun stem laten horen. Een roep om inclusie valt niet meer zo makkelijk te negeren. Het aantal digitale publicaties en blogs blijft maar stijgen, wat betekent dat elke groep de taal van de esthetiek steeds beter beheerst. Er is ook een geheel nieuwe en krachtige stem bij gekomen: die van de influencers. Ze zijn jong en eigenzinnig en helemaal idolaat van de glamour van de modewereld. Slappe smoesjes en hooghartige reacties accepteren ze niet, verzoeken om nog even geduld te hebben evenmin. De verandering is niet meer te stuiten.
Een slank figuur was in het Westen lange tijd een van de pijlers van het moderne schoonheidsideaal. Maar naarmate het aantal mensen dat kampt met ernstig overgewicht is gegroeid, is de kloof tussen de werkelijkheid en het droombeeld dieper geworden. Inmiddels hebben veel mensen geen boodschap meer aan een droombeeld dat voor hen in de verste verte niet haalbaar is.
Plussize bloggers zijn in verzet gekomen tegen de voortdurende druk om af te vallen. Ook zijn ze klaar met alle tips om hun lichaamsomvang zo goed mogelijk te verhullen. Met hun lijf is niks mis. Maar wel met het kledingaanbod. Mode moet ook in grote maten verkrijgbaar zijn – en dan niet alleen een wat langer gemaakte rok of een met mouwtjes uitgevoerde jurk zonder taillenaad.
Het gaat deze bloggers er niet om het labeltje ‘mooi’ te krijgen. Zij willen gewoon dat ook voor hen leuke kleren op de markt komen. Schoonheid en gevoel van eigenwaarde zijn in deze wens onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Economisch gezien is de markt voor vol- slanke vrouwen interessant. Door vast te houden aan het traditionele schoonheidsideaal heeft de mode-industrie in het verleden veel geld laten liggen. Toen ontwerpers als Christian Siriano grote maten gingen voeren, was dat niet alleen een statement. Ze werden ook geprezen om hun zakelijke vernuft. Nu lopen modellen met een paar maten meer zelfs op de catwalk van de exclusiefste labels.
Toch valt de omslag niet uitsluitend te verklaren uit de wens om meer jurken te verkopen. Als het alleen om commerciële belangen ging, hadden modeontwerpers hun maatvoering al lang geleden verruimd, want kapitaalkrachtige, volslanke vrouwen die mooi voor de dag willen komen zijn er altijd geweest. Maar big werd gewoon niet beautifulgevonden. Nog in 2012 zei de vorig jaar overleden ontwerper Karl Lagerfeld, die ooit zelf tientallen kilo’s te zwaar was, dat popster Adele ‘wel wat te dik’ was. Dat leverde hem boze reacties op.
De publieke opinie verschuift, maar de modewereld vindt het nog steeds lastig om vrouwen met een maatje meer in te passen, hoe rijk of beroemd ze ook zijn, hoe mooi hun gezicht ook is. Aan dergelijke modellen een iconische status toekennen is een lastige psychologische barrière voor de ‘hoeders’ van schoonheid. Zij werken graag met vrouwen met lange lijnen en scherpe hoeken. Vrouwen die in hun ultrasmalle ontwerpen passen.
Maar ontwerpers zitten niet langer in een veilige bubbel. Tegenwoordig hebben ze te maken met een nieuw medialandschap. Het grote publiek ontgaat niets; het weet welke ontwerpers een diverse cast hebben en welke niet. Verhalen over broodmagere en anorectische modellen vinden via sociale media gemakkelijker hun weg naar het grote publiek. Dat heeft een effectief middel in handen om de mode-industrie ertoe te bewegen deze dodelijk dunne vrouwen voortaan niet meer in te huren. Door regelmatig informatie te delen over de demografie op de catwalks, ontwikkelde de website Fashion Spot zich tot waakhond voor diversiteit. Hoeveel gekleurde modellen lopen er mee, hoeveel vrouwen zijn er met een maatje meer, hoeveel transgenders en hoeveel oudere modellen?
Je zou denken dat vrouwelijke ontwerpers met het klimmen der jaren meer aandacht krijgen voor oudere vrouwen. Maar vrouwelijke modeontwerpers houden vast aan het ideaalbeeld dat ze mede hebben geschapen. Ze gebruiken botox en denken aan hun lijn. Hoe vaak zie je een modeontwerper met vetrolletjes? Of een met grijs haar? In het vocabulaire voor weinig charmante kleren is het woord ‘oud’ aanwezig: een ‘oubollige’ jurk is ouderwets of weinig flatteus. De taal legt de kern van de zaak pijnlijk bloot. Maar vrouwen van nu laten dit niet zomaar over hun kant gaan. Ze protesteren. ‘Oud’ synoniem maken met ‘onaantrekkelijk’ gaat hun echt te ver.
Dat luxemerken steeds meer aftrek vinden in China, Latijns-Amerika en Afrika, dwingt ontwerpers tot nadenken: hoe kunnen ze hun clientèle in die gebieden bedienen zonder dat ze hun hoofd in een cultureel wespennest steken? Denk hierbij aan gebruiken als het bleken van de huid in delen van Afrika, de lolitacultuur in Japan en de obsessie met bovenooglidcorrecties in Oost-Azië. Daarnaast zijn vooroordelen en discriminatie wegens huidskleur overal ter wereld aan de orde. Het schoonheidsideaal is aan herziening toe. Wie neemt deze taak op zich? En hoe komt dat nieuwe ideaal eruit te zien?
Gevestigde media in het Westen moeten hun invloed tegenwoordig delen met digitale media, sociale media en een nieuwe generatie schrijvers en redacteuren die opgroeide in een cultureel diversere wereld. Een wereld waarin gender meer fluïde is. De millennials, geboren tussen 1981 en 1996, gaan niet zonder meer op in de dominante cultuur maar plaatsen zichzelf er eerder naast. De nieuwe definitie van schoonheid wordt opgesteld door de selfiegeneratie, door mensen die gewend zijn de hoofdrol te spelen in hun eigen verhaal.
Schoonheid zit tegenwoordig niet zozeer in iemands haar, figuur, leeftijd of huidskleur. Met esthetiek heeft het steeds minder te maken, het gaat meer om zelfbewustzijn, persoonlijkheid, swagger en unicitieit. Denk aan gespierde armen, kunstwimpers en een voorhoofd zonder rimpels, maar ook aan bolle buiken, grijzend haar en schoonheidsfoutjes.
Schoonheid is politiek correct, wars van voor- oordelen en sluit niemand meer buiten.
Het New Yorkse modecollectief Vaquera organiseert rauwe modeshows op vervallen plekken onder hard lamplicht. De modellen ogen alsof ze na een wild feest uit de nachttrein zijn geplukt. Ze banjeren over de catwalk alsof ze verongelijkt, stuntelig of wat katerig zijn.
Masculien ogende modellen dragen jurken die met de allure van een douchegordijn om hun schouders hangen. Wat vrouwelijkere modellen lopen gejaagd, voorovergebogen en met een grimmige blik over de catwalk. Door de kleding lijken benen korter in plaats van langer, het bovenlijf stevig in plaats van getailleerd. Vaquera is lang niet het enige merk dat werkt met van de straat geplukte modellen. Ze vragen opmerkelijke types de catwalk op, en je zou kunnen zeggen dat ze die mensen daarmee als ‘mooi’ bestempelen.
Een van de vele Parijse modeontwerpers die heeft bijgedragen aan het vervagen van de grens tussen de genders is John Galliano. Hij doet dat op een nadrukkelijke, haast agressieve manier. In plaats van jurken of rokken te ontwerpen die mooi aansluiten bij de vormen van een masculien lijf, trekt hij zijn modellen slecht passende kledingstukken aan. En het deert hem niet dat ze daarin niet op hun voordeligst uitkomen. Zo wil hij een statement maken over vastgeroeste aannamen over gender, kleding en schoonheid.
Onlangs vroeg het kledingmerk Universal Standard een vrouw met kledingmaat 54 voor een fotoshoot. Ze poseerde in ondergoed en op witte sokken. De weinig flatteuze belichting toonde meedogenloos het pluizige haar en de cellulitis op de dijen van het model. Het beeld had niets magisch of onbereikbaars, het was een vorm van overdreven realisme, het tegenovergestelde van de Angels van lingeriemerk Victoria’s Secret.
Alle schoonheidswetten gaan overboord. Dit is het nieuwe normaal, en het schuurt. Sommigen vinden het zelfs ronduit lelijk.
En zelfs al zeggen mensen dat ze inclusiviteit en ‘gewone mensen’ willen zien, toch hebben veel klanten er moeite mee dat ook zoiets nu voor mooi doorgaat. Bij het zien van een vrouw van negentig kilo knikken ze aanvankelijk voorzichtig instemmend, maar beginnen dan over haar gezondheid. Dat lijkt wellevender dan er eerlijk voor uitkomen dat zij haar niet mooi vinden. Maar het simpele feit dat dit model voor Universal Standard in haar ondergoed poseert, is een vorm van politiek protest. Vrouwen als deze hoeven heus geen pin-up te zijn, maar eisen wel het recht op hun lichaam te kunnen tonen zonder afwijzende reacties te krijgen. De samenleving heeft hen lange tijd niet zien staan. Nu geeft de modewereld ze de kans hun punt te maken.
Lichaam, gezicht, haar: het is tegenwoordig allemaal politiek. Schoonheid is nauw verbonden met respect, met eigenwaarde en met het recht jezelf te mogen zijn. Dit houdt voor zwarte vrouwen in dat hun kroeshaar mooi gevonden wordt, dat hun ongezeglijke krullen niet langer voor onverzorgd doorgaan. Voor vrouwen met een paar maten meer betekent het dat ze, met vetrollen en al, worden geaccepteerd en dat ze zonder afkeurende blikken te hoeven trotseren in het openbaar een ijsje kunnen eten. Op het werk hoeven ze niet steeds te bewijzen dat ze niet lui zijn of dat ze heus wel over doorzettingsvermogen beschikken.
Worden de rimpels van een rijpere vrouw mooi gevonden, dan is dat een vorm van erkenning. Het betekent dat ze wordt gezien als een volwaardig mens, als een sensueel wezen, als iemand met humor en intelligentie, een betrokken burger.
Roemen we de schoonheid van een prachtig gespierde vrouw, dan omarmen we niet alleen haar kracht, maar nemen we tegelijk afstand van de aanname dat vrouwelijk schoon gelijkstaat aan kwetsbaarheid en zwakte. Pure fysieke kracht dwingt ontzag af.
‘Own who you are’ (‘sta voor wie je bent’) las ik op een T-shirt bij de Balmain-show van de lentecollectie voor 2020. Het is bekend dat Olivier Rousteing, creatief directeur van het merk, inclusiviteit omarmt. Hij heeft, met hulp van reality-tv-ster Kim Kardashian, het begrip ‘slim thick’ groot gemaakt. Dit is een 21ste-eeuwse variant op het zandloperfiguur, maar dan met een sportieve twist. De term is van toepassing op vrouwen met een overmaatse derrière, boezem en dijbenen en een slanke, goedgetrainde taille. Vrouwen die niet zijn gezegend met het strakke lijf van een marathonloper, zoals zangeres en modeondernemer Rihanna, zijn er weg van, en de verkoop van elektrische taillebanden is flink gestegen.
Misschien is slim thick het zoveelste figuur waar vrouwen obsessief naar gaan streven. Maar het laat ook zien dat het vrouwen vrijstaat een term te bedenken die op hun figuur slaat, er een hashtag van te maken en de likes te gaan tellen. Own who you are.
Zie ik foto’s van vrouwen die samen vakantie vieren of van een moeder met haar kind, dan denk ik aan vriendschap en trouw, vreugde en liefde. Ik zie gelukkige, zelfverzekerde vrouwen die, als ik met ze had kunnen praten, intelligent, grappig of uiterst charmant zouden zijn. Als we de tijd hadden gekregen vriendschap te sluiten, had ik ze zeker ook mooi gevonden.
Dat ik mijn moeder een van de mooiste mensen op aarde vind, komt niet omdat ze hoge jukbeenderen of een goed figuur heeft, maar omdat ik haar door en door ken.
Als samenleving zeggen we dat vooral het innerlijk ertoe doet. Maar sociaal gezien heeft ons uiterlijk veel meer impact. Het nieuwe schoonheidsideaal vraagt ons mensen die we niet persoonlijk kennen toch mooi te vinden. Het vraagt ons diegene het voordeel van de twijfel te geven. Het vraagt ons om mensen onbevangen tegemoet te treden, haast als een kind.
Een oordeel hebben over een ander mag nog steeds best. Maar laten we beginnen met te erkennen dat iedereen gezien mag worden.
