Vissers aan de Mexicaanse westkust pakken het anders aan. Ze kiezen voor duurzame visserij, zodat hun nering bloeit, het toerisme groeit en oude tradities behouden blijven.

Overal ter wereld daalt de visstand, en soorten als tonijn, schildpad en tandbaars hebben het moeilijk. Maar in het noordwesten van Mexico slagen enkele gemeenschappen erin hun zeeschatten te beschermen. Volgens veel milieudeskundigen is zulk kleinschalig beheer de sleutel tot natuurbehoud. Hoe de gemeenschappen zover zijn gekomen, kan een les zijn voor vissers wereldwijd.

Met haar ‘Mars naar de zee’ stimuleerde de Mexicaanse overheid werklozen decennialang om visser te worden. In Baja California Sur, dat pas in 1974 een aparte staat werd, leidde dit tot een cultuur van zelfredzaamheid. “Mensen zijn hier gewend dingen alleen te doen”, zegt Octavio Aburto, marien bioloog bij het Scripps Institution of Oceanography, die de visserij in Baja al twintig jaar onderzoekt. “Ze verwachten niets van de regering.” Aburto, afkomstig uit Mexico-stad, kwam hier voor het eerst in de jaren negentig en werd verliefd op de sympathieke visserijcultuur en betoverende onderwatersafari’s.

Octavio Aburto duikt bij Isla Espritu Santo in de Golf van Californi De marien bioloogonderzoekt hoe het komt dat het ene reservaat het beter doet dan het andere Het geheim zegt hij zit hem in de mensen die er wonen Je kweekt trots en inzet voor herstel
Octavio Aburto duikt bij Isla Espíritu Santo in de Golf van Californië. De marien bioloog onderzoekt hoe het komt dat het ene reservaat het beter doet dan het andere. Het geheim, zegt hij, zit hem in de mensen die er wonen: “Je kweekt trots en inzet voor herstel.”
Thomas P Peschak

Na decennia van overbevissing stond de visserij op instorten en reisden gezinnen van kamp naar kamp, op jacht naar de laatste vissen. Tegelijk vonden kleine gemeenschappen methoden om hun natuurlijke hulpbronnen in stand te houden - methoden die nu ook elders worden toegepast.

Zulke successen laten zien onder welke omstandigheden duurzaam oceaanbeheer op lokaal niveau tot stand kan komen. Allereerst helpt het, zoals in Abreojos, als de plek redelijk geïsoleerd is, met hooguit een paar dorpen. Ten tweede moet het om ‘hoogwaardige hulpbronnen’ gaan, zoals kreeft of zeeoor. De derde eis: lokale leiders met visie. De vierde: vissers moeten een bron van inkomsten hebben zolang de visstand bezig is zich te herstellen. En tot slot moet er sprake zijn van wederzijds vertrouwen.

Deze tekst bevat enkele fragmenten uit de oorspronkelijke reportage. Het hele verhaal kunt u lezen in het septembernummer.