De koraalriffen in Tela Bay hadden allang dood moeten zijn. Die harde conclusie is de enige logische na decennia van vervuiling en hittegolven, die ook andere riffen in de regio parten speelden. Maar dit rif aan de noordkust van Honduras houdt volhardend stand. Hoe kan dat?

Hittebestendig koraal

Tela Bay bestaat voor ruim 68 procent uit levend koraal, een ongekende statistiek vergeleken met de rest van het Caribisch gebied, dat het gemiddeld met slechts 18 procent moet doen. Als wetenschappers kunnen achterhalen wat de riffen van Tela zo veerkrachtig maakt, zouden daar lessen uit kunnen worden getrokken voor het behoud van de rest van het Caribisch gebied.

In mei van dit jaar verzamelden wetenschappers van de University of Miami daarom dertien monsters van de koraalsoort Acropora palmata uit het water van Tela Bay. Die werden gekruist met koralen van dezelfde soort uit de buurt van Florida, in de hoop om sterkere koralen te kweken en de slinkende riffen bij Miami te herstellen. Het was ’s werelds eerste poging om koralen uit twee verschillende landen precies zo te kweken dat ze tegen dodelijke hittegolven bestand zijn.

‘Om Acropora palmata in Florida te laten overleven, is hulp van buitenaf nodig,’ zegt Andrew Baker, marien wetenschapper van de University of Miami. ‘Dat betekent dat we voor meer diversiteit moeten zorgen, bij voorkeur van een veerkrachtige populatie die vergelijkbare omstandigheden het hoofd weet te bieden.’

Waarom zijn de koralen van Tela Bay zo sterk?

De theorieën over de veerkracht van de Tela Bay-koralen zijn bijna net zo uiteenlopend als het zeeleven aldaar. Hoewel er in Honduras veel vissers wonen, vermijden de meesten Tela Bay. Omdat het koralendoolhof een schuilplaats biedt aan veel kleine vissen, blijven grote vissen er vaak weg. Als gevolg daarvan wemelt het water van de mosselen, garnalen en zeesterren die schadelijke algen in toom houden. En dat levert het koraal dan weer bewegingsruimte op.

Een andere theorie schrijft de levendigheid van Tela Bay toe aan het ongewoon hoge aantal Diadema antillarum, een soort zee-egel, die in de jaren tachtig op mysterieuze wijze een door water overdraagbare ziekte overleefde. De ziekte kostte bijna negentig procent van de zee-egelsoorten in het Caribisch gebied het leven, behalve die in Tela Bay. De zee-egels leven van algen die koraal kunnen verstikken. Zo creëren ze ruimte voor nieuw koraal om zich te vestigen.

Toch weten wetenschappers niet zeker welke van de twee aan de ander voorafging. ‘Het is echt een kip-of-het-ei-situatie,’ zegt koraalecoloog Dan Exton. ‘Wat kwam eerst: de zee-egels, of de koralen?’

Hoopvolle resultaten

Inmiddels begint het Miamiproject zijn vruchten af te werpen. In slechts een paar weken tijd heeft het team van Andrew Baker ontdekt dat Tela’s Acropora palmata ‘vol zit met symbionten [kleine algencellen die in het koraalweefsel leven] die opvallend hittebestendig zijn’. Baker zegt dat de symbionten eerder in losse koralen zijn gevonden, maar nooit in volledige riffen.

Hoewel de ontdekking nog niet verklaart waarom de riffen in Tela Bay zo sterk zijn, is het een hoopvolle bevinding, aldus Baker. ‘De koralen lijken zich hier op een natuurlijk manier te hebben aangepast. Wie weet voorspelt dat veel goeds voor de toekomst.’

Nog niet uitgelezen? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief van National Geographic en ontvang de favoriete verhalen van de redactie wekelijks in je mail.