9x De mooiste plekken in Nederland

Ameland Net buiten Hollum, iets voorbij de vuurtoren (die is overigens te bezoeken en dient naast mooiste uitzichtpunt van het eiland ook als expositieruimte) fiets je naar het brede, witte zandstrand. Heel even lijkt het duinlandschap oneindig, tot de zee opdoemt en in de verte buureiland Terschelling te zien is. Hoewel Ameland toegankelijk is voor auto’s (daar betaal je wel flink extra voor bij de overtocht per boot) is het eiland uitstekend zonder te doorkruisen. In alle vier de dorpen – Nes, Hollum, Ballum en Buren – is fietsverhuur overvloedig aanwezig. Wie toch tegen de wind opziet, huurt een elektrische fiets. Of neemt de bus, die ook de hele dag door over het eiland rijdt.

Friese Meren Van het IJsselmeer tot aan Lauwersoog is al het water in Friesland met elkaar verbonden. Dat betekent dat je vanaf Lemmer in een kilometer of honderd helemaal binnendoor kunt varen tot je de kust van de Waddenzee bereikt en aan de horizon Ameland en Schiermonnikoog ziet liggen. Onderweg kom je dan langs dorpjes, die uit niet meer dan een handvol huizen, een houten kerk en een jachthaventje bestaan, zoals Gaastmeer. Vers brood bij de enige bakker in de omgeving. Verstild water waar een houten tjalk in dobbert. Meer is in Friesland niet nodig.

Maasduinen Bos en heide in Nationaal Park de Maasduinen. In het noorden van Limburg, dicht tegen de Duitse grens aan geplakt, ligt de langste rivierduinengordel van ons land. Gevormd in duizenden jaren, voornamelijk door wind en water, in de tijd dat de Maas nog een zijtak was van de Rijn. Hier vind je onder meer paraboolduinen, in de vorm van een hoefijzer, die tussen de 15 en 25 meter hoog zijn, en daarnaast naald- en loofbos én heide. Die heide wordt begraasd door schapen, geiten en runderen, om te voorkomen dat planten zoals pijpenstrootje en bramenstruiken niet te weelderig groeien. Verder nog aanwezig in het nationaal park: de zeldzame zandhagedis, de bever en in het voor- en najaar de Europese kraanvogel.

Nieuwvliet Als je vanaf de Noordzee de kust van Nederland wil bereiken en je kiest voor het stuk land dat het diepst de zee insteekt, dan zet je voet aan wal in Zeeuws-Vlaanderen. In natuurgebied Het Zwin, dat de grens met België markeert en waar twee keer per dag een flinke hoeveelheid zeewater naar binnen stroomt. Volg je de kustlijn naar het noorden, dan vind je nog een intergetijdengebied net buiten Nieuwvliet. De Verdronken Zwarte Polder. Een paradijs voor vogels, die broeden tussen slikken en schorren.

Utrechtse Heuvelrug Als je de beelden van afgelopen 150.000 jaar een miljoen keer versneld zou afspelen en zou inzoomen op Midden-Nederland, dan zie je hoe de Utrechtse Heuvelrug geboren wordt. Hoe een gletsjer in het voormalige stroomgebied van de Rijn en de Maas zand en grind omhoogduwt en stuwwallen vormt die zich laten bedekken met open zandlandschappen, dichte bossen en paarse heide. Een koud kunstje, zou je bijna zeggen.

Petten Je komt ze overal tegen langs de kust van Nederland: strandpalen. Sommige ‘geplant’ om de afstanden tot het water en de duinen te meten (tegenwoordig werkt GPS veel beter), andere om erosie van de kust te verminderen. Maar het Palendorp in Petten aan Zee is een ander verhaal. De 160 hardhouten palen van zes tot twaalf meter lengte die op de noodlottige grens tussen land en zee staan, in de vorm van een kerk en tien huizen, is een monument ter herinnering aan het oude Petten, dat door de kracht van de Noordzee werd opgeslokt.

Oostervaardseplassen, gelegen in Nederland.

Rotterdam Alles wat de Tweede Wereldoorlog in Rotterdam heeft overleefd, is bijzonder, maar alles water daarna voor terug is gezet, maakt de stad tot wat het nu is. De hoogbouw is overal te voelen, de skyline altijd aanwezig. Je ziet de stad van ver aankomen. Dan hangen de wolkenkrabbers als een schilderij aan de muur. F. Scott Fitzgerald schreef ooit over het uitzicht op New York vanaf de Queensboro Bridge dat je de stad elke keer opnieuw voor het eerst bekijkt. Dat is met Rotterdam niet anders. Van de Brienenoordbrug, of de Maasboulevard. Elke keer opnieuw voor het eerst.

Zuid-Limburg Teruggeven aan de natuur in Limburg. Bijna honderd jaar lang werd er in de ENCI-Groeve net buiten Maastricht kalksteen gewonnen. De mergel die hier vandaan kwam is gebruikt voor veel kerken en andere gebouwen in de directe omgeving. In 2018 werd de groeve voorgoed gesloten en teruggegeven aan de natuur. Dat zorgt voor een van de meest bijzondere natuurgebieden in Nederland, dat de komende jaren zal blijven transformeren. Niet alleen is er een spectaculair uitzichtpunt waar vanaf de hele groeve te overzien is, bezoekers kunnen ook afdalen om door de kalkgraslanden te struinen.