Als flamingo's samen een diner zouden hebben in Miami, hoe zou dat er dan uitzien? Of jachtluipaarden in Zuid-Afrika, of luiaards in het Peruaanse Amazonegebied? Dit zijn het soort taferelen dat tot leven wordt gebracht door kunstfotografe Claire Rosen.
In de afgelopen zes jaar fotografeerde ze 55 diersoorten op ongeveer twintig locaties overal ter wereld. Ze maakte sprookjesachtige opnamen, van dieren die het ervan nemen aan uitgebreide bankettafels. De foto's zijn samengebracht onder de titel The Fantastical Feasts.
Doordat de dieren zijn afgebeeld in een situatie die normaal is voorbehouden aan mensen, hoopt de in de Amerikaanse staat Pennsylvania woonachtige Rosen dat toeschouwers zich gaan afvragen of we misschien meer gemeen hebben met de in schubben, vacht of veren gehulde wezens dan we denken.
“Het doel van het project,” vertelt Rosen, “is om mensen op een humanere en vriendelijkere manier te laten nadenken over dieren en over de vraag hoe we met ze omgaan. Welke verantwoordelijkheid hebben wij ten opzichte van de wezens met wie we de aarde delen?”
De foto’s maken het makkelijker voor het publiek om zich in de dieren in te leven, omdat ze een herinnering oproepen aan de manier waarop veel van ons ze voorstelden toen we nog jong waren. Toen ze klein was, was de fotografe dol op boeken met dieren die zich als mensen gedroegen. Beatrix Potter, de auteur van The Tale of Peter Rabbit, was een van haar favorieten, evenals Lewis Carrol, de schrijver van Alice in Wonderland. Nadat ze met Fantastical Feasts was begonnen, kwam ze een paar van haar oude boeken tegen bij haar ouders op zolder. Het viel Rosen op dat er in het project zoveel invloeden terug te vinden waren van de plaatjes waar ze als kind naar keek.
Meestal vindt ze de dieren die op haar foto's te zien zijn door een combinatie van toeval en op het juiste moment op de juiste plek zijn. Veel van de foto's maakte ze terwijl ze op reis was om fotografielessen te geven. Als er eenmaal een bestemming bekend is, gaat ze op zoek naar de dieren die belangrijk zijn in dat gebied, en begint ze mogelijke beelden te bedenken.
Ze wist op ontelbare manieren aan de beelden te komen. Zo wilde Rosen in Jordanië Arabische oryxen fotograferen. Dit nationale dier van het land werd via fokprogramma's met gevangen dieren van uitsterven gered. Door een toevallige stop bij een koffietentje midden in de woestijn, wist ze aan de beelden te komen.
De fotografe raakte met een andere klant aan de praat over haar project. Die bood aan om zijn neef te bellen, die weer een vriend was van een van de onderzoekers bij het fokprogramma. Zeven minuten later zat Rosen achter in een vrachtauto, op weg om de sleutels van het reservaat in ontvangst te nemen.
Dat ze nu voorbeelden van haar werk aan mensen kon laten zien, heeft het aanzienlijk eenvoudiger voor haar gemaakt om toegang tot de dieren te krijgen.
Nadat ze onlangs naar het platteland van Pennsylvania verhuisde, boden verschillende streekgenoten haar aan om haar te helpen aan dieren waar ze vertrouwd mee zijn. Sommige dieren, zoals paarden, honden, geiten, koeien en schapen, had Rosen wel verwacht. Maar de pauwen en reuzenrupsen waar haar buren mee aankwamen, waren een aangename verrassing.
Ze verzint en bedenkt zelf ook van alles.
De grasparkietjes, die haar huisdieren zijn, fotografeerde ze in een appartement waar ze ooit woonde nadat het hard had gestormd. “Er was een boom omgevallen, dus ik nam een grote tak mee naar binnen,” vertelt Rosen. “Mijn moeder maakte de hapjes voor ze, met haar bakvormpjes.”
Maar meestal gaat ze af op tips die ze krijgt via Facebook. “Mijn netwerk heeft me ontzettend geholpen om de opnames mogelijk te maken en aan de dieren te komen,” zegt ze.
Om een eenheid in de foto's te brengen, maakt de fotografe gebruik van de compositie van Het laatste avondmaal. De tafelarrangementen zijn in de stijl van zeventiende-eeuwse Hollandse stillevens. De keuze voor de voorwerpen en het eten op tafel zijn een kwestie van esthetiek en de voorkeuren van de dieren. “Ik vind het geweldig om op jacht te gaan naar dingen die op tafel kunnen staan,” vertelt Rosen. Ze gaat er ter plaatse naar op zoek, zodat ze het gebied en de cultuur weerspiegelen.
Voordat ze besluit wat ze op de bankettafel zet, overlegt Rosen met de eigenaar of verzorger van de dieren over wat ze veilig kunnen eten, of er versieringen zijn die mogelijk een gevaar opleveren en welk soort omgeving zou passen bij de kenmerken van de dieren die ze fotografeert. Meestal zijn de verzorgers van de dieren aanwezig tijdens de opnames en letten zij er samen met Rosen op dat de dieren niets overkomt tijdens het fotograferen.
Als de dieren er eenmaal zijn, is het altijd maar afwachten wat er gebeurt. “De kamelen waren in tien minuten klaar,” herinnert Rosen zich. “Ze waren zo blij met al dat voedsel.” De olifanten waren ook makkelijke klanten: “het waren net stofzuigers, met die pinda's.” De zeesterren in Noorwegen “werkten zelf heel goed mee, maar hun eettafel dreef steeds weg,” weet Rosen nog te vertellen.
De flamingo's bleken een stuk lastiger. Ze kregen een garnalencocktail voorgeschoteld, en daarna begon voor Rosen het grote wachten in het ondiepe tropische water, tot de vogels zouden aanvallen. “Maar ze aten alleen de krill en insecten in het water,” klaagt Rosen lachend, om er gelijk aan toe te voegen “Ik krijg zo'n kick van dit project.”
“The Cobra Feast,” een favoriet van Rosen dankzij de dubbele gevoelens die slangen oproepen – bewondering en afschuw - werd in Jaipur in India gemaakt. Dankzij een lokale fotograaf kwam Rosen in contact met een slangenbezweerder die al de vijfde generatie in zijn familie was die dit vak uitoefende. Ze koos een blauwe muur in een zijstraat als achtergrond. De kleur is een verwijzing naar Shiva, de hindoegod met de blauwe huid die vaak wordt afgebeeld met een koningscobra rond zijn nek. Rosen ging op de markten in de buurt op zoek naar een klein koperen theeservies, textiel voor het tafellaken, melk, samosa's en bloemen voor op tafel. De eieren werden gekozen vanwege hun symboliek: slangen staan voor vruchtbaarheid, net als eieren.
“Elke foto gaat gepaard met verschillende omstandigheden en uitdagingen,” aldus Rosen.
Als het tafereel eenmaal is gefotografeerd, kiest Rosen de meest fotogenieke opname van ieder dier om daarmee achteraf in postproductie de definitieve opname samen te stellen.
“Ik vind het leuk dat mensen blij worden van dit project als ze het zien,” zegt Rosen. “Ik heb altijd al een magische wereld om me heen willen scheppen.”
Meer werk van Claire Rosen is te zien op haar website en je kunt haar volgen op Instagram. Ze publiceerde onlangs een boek over het creatieve proces met de titel Imaginarium.
