Wanneer we het over Jane Goodall hebben, wordt daarbij vaak weinig aandacht besteed aan een van de mensen die het dichtst bij haar stonden: Hugo van Lawick, de Nederlander achter de camera die veel van de beroemdste foto’s van Jane’s eerste jaren in Afrika maakte.
Hugo bezocht Gombe voor het eerst in 1962. Daar nam hij duizenden foto’s en schoot meer dan 65 uur aan film van Jane’s onderzoek naar de plaatselijke chimpansees, waarmee hij bijdroeg aan de groeiende aandacht voor deze primaten. Jane hield er niet van om gefotografeerd te worden, maar in het belang van haar onderzoek liet ze het toe. Dat deed ze misschien ook omdat Hugo de man achter de camera was; een paar jaar later trouwden ze. Ze kregen een zoon en lieten zich na tien jaar huwelijk scheiden, maar bleven goede vrienden.
Het meeste foto- en filmmateriaal dat Van Lawick schoot, verdween ongezien in een opslagruimte op het platteland van Pennsylvania. Die foto’s en films bleven daar 55 jaar lang liggen, totdat National Geographic Documentary Films ze herontdekte en een fractie ervan gebruikte voor het maken van de documentaire JANE, een nieuwe blik op de vrouw die op haar 84e nog altijd de wereld rondreist om haar boodschap van natuurbehoud te verspreiden.
JANE won twee Emmy Awards, waaronder een voor cinematografie. Van Lawick was een van de prijswinnaars – zeventien jaar na zijn dood.
