Fotoserie: 12x een nieuwe kijk op verhalen vertellen

Sinds 1888 deelt National Geographic de wereld met haar lezers, maar deze verhalen worden gevormd door degenen die ze vertellen – en traditioneel zijn deze gezichtspunten altijd blank en mannelijk geweest.

Susan Goldberg, hoofdredactrice van de internationale editie van het magazine, licht National Geographics behoefte toe om zichzelf in een recent nummer over ras onder de loep te nemen. “Het doet pijn om de vreselijke verhalen uit het verleden van het tijdschrift met de lezer te delen. Maar toen we besloten ons aprilnummer aan het onderwerp ras te besteden, vonden we dat we ons eigen verleden moesten bestuderen voordat we onze journalistieke blik op anderen richtten.” Met dat doel vroeg National Geographic een vooraanstaand historicus om de verslaggeving van het tijdschrift te onderzoeken.

Dat onderzoek leverde talloze aanknopingspunten voor verdere groei op en heeft tot concrete veranderingen geleid. In 2017 werd 47 procent van de beurzen van de National Geographic Society aan vrouwen toegekend, aldus Cheryl Zook, directeur van het Expand the Field-initiatief van de Society; Courtney Monroe, directeur van National Geographic Global Networks, zegde toe om vóór 2020 een evenwicht tussen mannen en vrouwen te bereiken; en ook de samenstelling van de fotografen van het Magazine is aan het veranderen. “Het is verfrissend, verrijkend en vaak verrassend om dingen vanuit een ander gezichtspunt te bekijken dan dat van jezelf,” zegt Sarah Leen, directeur fotografie van het National Geographicmagazine.

Ruim een eeuw nadat het tijdschrift de eerste foto van een fotografe plaatste, laten de nieuwe stemmen van National Geographic hun licht schijnen over het belang van diversiteit in de journalistiek, en over de vraag wat zij in hun foto’s aan de wereld willen meedelen en wat aankomende fotografen zouden moeten weten.

“Fotografie is een instrument waarmee stereotypen doorbroken en sociale kwesties verkend kunnen worden, met name genderkwesties. Ik ben Saoedische, en de intieme verhalen binnen mijn gemeenschap zijn voor anderen niet toegankelijk, dus besloot ik ze door middel van foto’s te verkennen en te openbaren. Het belangrijkste daarbij is dat ik wil dat elk beeld vragen oproept, waardoor mensen nieuwsgierig worden en meer willen weten.”

“Begin nooit aan een verhaal als je een onwrikbaar idee hebt over wat je zult aantreffen. Neem de tijd om naar je onderwerpen te luisteren en probeer tot de waarheid door te dringen, niet alleen tot datgene wat jij of je redacteur dacht te vinden. De rustigere verhalen zijn zeer waardevol – ze kunnen even belangrijk en informatief zijn als dramatische onderwerpen.”

“Ik ben opgegroeid met de angst dat mijn gezichtspunt niet het juiste gezichtspunt was, bang dat alles wat ik wist en fotografeerde minder waard was. Toen ik me op de fotografie stortte, leek geen van de fotografen die ik bestudeerde op mij. Maar mijn hoop en visie voor het werk dat ik wilde doen, waren groter dat die angsten en zorgen. Ik ontdekte dat het bekijken van de wereld vanuit een ander perspectief heel waardevol was – dat mijn ideeën geen weerspiegeling hoefden te zijn van de verhalen die vóór mij werden verteld.”

“Ik hoop dat mensen die mijn foto’s bekijken, zich verbonden zullen voelen met de menselijkheid van degenen die ik fotografeer en dat ze met meer nieuwsgierigheid naar de wereld zullen kijken.”

“Voor mij speelt gender op het punt van inspiratie geen belangrijke rol. Als jonge vrouw in Iran werd ik geïnspireerd door al mijn collega’s en mijn omgeving. Ik zag de wereld als een collage, gecreëerd door verschillende inspiraties van verschillende mensen. De kern van de fotografie is empathie en eerlijkheid tegenover het onderwerp en jezelf.”

“Door op verschillende manieren van fotograferen in te zetten, stellen we ons open en bekijken we de wereld niet langer vanuit één perspectief zoals die door één type persoon wordt voorgeschreven, maar staan we open voor het idee dat er veel werkelijkheden en zienswijzen naast elkaar bestaan.”

“In mijn foto’s ben ik op zoek naar het vreemde in het eigentijdse en vertrouwde. Mijn foto’s roepen meer vragen op dan ze beantwoorden en ik hoop dat op de beschouwer over te brengen.” Bekijk meer van Litovsky’s werk.

“Met het soort werk dat ik doe, streef ik ernaar de visuele vooroordelen over ouderen, huidskleur en afkomst te doorbreken. Dat opent een discussie over gezichtspunten en over de vraag hoezeer ons verhaal wordt bepaald door onze eigen etnische en sociaaleconomische zienswijzen.”

“Het vertellen van verhalen is een wezenlijk onderdeel van ons bestaan. Het is onze manier om te communiceren, te leren, onze herinneringen te reconstrueren... Het vereist hard werken en ook empathie voor de intimiteit van het verhaal van iemand anders. Ik denk dat we soms vergeten wat een voorrecht dat is.”

“Ik denk dat het vinden van mentoren en het inwinnen van advies van mensen die je bewondert en respecteert heel erg belangrijk is. Maar bovenal moet je jezelf vertrouwen en naar jezelf luisteren.”

“Ik hoop dat mensen door de wereld van de natuur betoverd worden als ze mijn foto’s bekijken. Ik wil een gevoel van verwondering overbrengen en nieuwsgierigheid naar de natuur oproepen. De natuur is fascinerend en complex en ongelooflijk krachtig. Door mijn werk hoop ik dat mensen hun eigen verbindingen met het milieu zullen aangaan.”

Lees ook: Racisme: National Geographic kijkt in de spiegel

Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com op 2 juli 2018 en werd op 17 augustus 2018 geactualiseerd.