In de zomer van 1859 stuitte goudzoeker W.S. Bodey met drie metgezellen op kleine sporen van goud in de heuvels ten noorden van Mono Lake in Californië. Aanvankelijk leek de vondst onbelangrijk – elders lagen de echte fortuinen. Maar twee decennia later veranderde het stille kampje in een bruisende goudstad. Toen de mijnen bij Virginia City en Aurora sloten, stroomden duizenden gelukzoekers toe. Rond 1880 telde Bodie plots zo’n tienduizend inwoners – en stond het bekend als een van de wildste plaatsen van het Westen.
Goudkoorts in het Wilde Westen
De mijnbouwsector bloeide en Bodie ontwikkelde zich razendsnel. In het oosten werden mijnen en fabrieken gebouwd, terwijl Bodie zelf uitgroeide tot een levendige stad met tientallen saloons, cafés, gokhallen, bordelen en opiumholen. Op het hoogtepunt was de hoofdstraat van Bodie meer dan anderhalve kilometer lang.
In 1881 werd een spoorlijn aangelegd om hout naar het mijngebied te vervoeren. Elf jaar later, in 1892, werd Bodie verbonden met een waterkrachtcentrale via een twintig kilometer lange elektriciteitskabel – een bijzonder technisch hoogstandje in die tijd.
Hoewel het lastig is om de precieze omvang te bepalen, wordt aangenomen dat Bodie in zijn gloriedagen de zesde of zevende stad van Californië was. Het stadje genoot echter een twijfelachtige reputatie: schietpartijen en vuurgevechten waren er geen uitzondering. Bodie was het Wilde Westen op zijn ruigst.
De ondergang van mijnstad Bodie
Mijnwerkers waren veelal alleenstaande mannen die gingen werken waar het geld te verdienen was. Toen nieuwe mijnen werden geopend in Montana, Arizona en Utah, trokken de meesten weg uit Bodie. De eerste mijnen sloten hun deuren en slechts een handjevol gezinnen bleef achter.
Al in 1915 sprak de Saturday Evening Post voor het eerst van een spookstad. Een paar jaar later werd dat echter door de San Francisco Chronicle betwist. In 1920 telde het stadje volgens de Amerikaanse volkstelling nog slechts 120 inwoners; rond 1950 was Bodie definitief verlaten. Het sluiten van alle niet-essentiële goudmijnen in de VS bleek de genadeklap.
Spookstad als toeristische trekpleister
Jarenlang had Bodie veel te lijden onder vandalisme, tot het in 1961 werd uitgeroepen tot Nationaal Historisch Monument. Een jaar later werd het gebied officieel aangewezen als Bodie State Historic Park. Bezoekers dienen zich sindsdien aan strikte regels te houden.
Niets missen van onze verhalen? Volg National Geographic op Google Discover en zie onze verhalen vaker terug in je Google-feed!
Tegenwoordig geldt Bodie als een van de indrukwekkendste spooksteden van de Verenigde Staten. Slechts een klein deel van het oorspronkelijke centrum staat nog overeind. Twee grote branden, in 1892 en 1932, hebben het merendeel van de gebouwen in de as gelegd.
Voor urban explorers is Bodie vandaag de dag een goudmijn. Er zijn nog ruim honderd gebouwen die een inkijkje geven in het verleden. De oudste nog bestaande huizen dateren uit de jaren 1870. Wandelend door de verlaten straten is het alsof de tijd er heeft stilgestaan. Wie bij een van de houten huizen naar binnen gluurt, vangt een glimp op van een tijdperk dat allang vervlogen is.
Het tragische lot van Bodey
Niet alleen Bodie zelf kende een tragisch einde. Ook met zijn naamgever, W.S. Bodey, liep het minder goed af. Hij besloot de winter van 1859 in zijn hut door te brengen, maar overleed enkele maanden later in een sneeuwstorm. Hij heeft nooit geweten dat zijn ontdekking zou uitgroeien tot een bloeiende stad die zelfs zijn naam zou dragen.
Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!
