Hij komt misschien wat onnozel over, maar de emoe is heel wat intelligenter dan zijn uiterlijk doet vermoeden. Dat blijkt uit een studie die op 20 februari 2025 werd gepubliceerd in vakblad Scientific Reports: grote loopvogels blijken in staat om taken te volbrengen in ruil voor voedsel.
Dat er niet valt te sollen met de emoe (Dromaius novaehollandiae), is in Australië echter al even bekend. In de jaren dertig van de twintigste eeuw verklaarde het land zelfs de oorlog aan de loopvogel, een strijd die bekend werd als de Emoeoorlog en hopeloos werd verloren... Hoe kon dat gebeuren?
Hoe begon de Emoeoorlog?
Na de Eerste Wereldoorlog vestigden meer dan 5000 voormalige militairen zich in het westen van Australië om te werken in de agrarische sector. De barre omstandigheden maakten het boerenbestaan tot een grote uitdaging. De droge grond was ongeschikt voor landbouw en regen viel er nauwelijks.
Leestip: Waarom huntsmanspinnen in Australië een geliefde huisgenoot zijn
Alsof dat nog niet genoeg was, migreerden in 1932 – tijdens een periode van ernstige droogte – bijna 20.000 emoes dwars door de landbouwgebieden. Ze vernielden gewassen en hekken, en er ontstonden ongedierteplagen.
De boeren trokken aan de bel en op 2 november 1932 arriveerden drie militairen van de Royal Australian Artillery met twee Lewis M.20-machinegeweren om orde op zaken te stellen. De missie, die ook wel bekend werd als de Emu War of Great Emu War, leek eenvoudig: 20.000 emoes elimineren en de gewassen beschermen. Maar de operatie mondde als snel uit in chaos.
Een zware strijd tegen de emoe
De emoes werden zwaar onderschat. Niet alleen verspreidden de emoetroepen zich snel, waardoor ze lastig te vangen waren, maar ze waren ook uiterst behendig. In de eerste drie dagen lukte het de mannen slechts dertig emoes te doden. Twee dagen later liep een machinegeweer vast tijdens een hinderlaag bij een drinkplaats, terwijl duizenden emoes in de buurt waren.
Leestip: Deze fouten maakte ik tijdens het backpacken in Australië, zodat jij ze kunt voorkomen
De schutters kregen hulp van vrachtwagenchauffeurs, die de emoes in hun richting probeerden te drijven. Ook nu waren de loopvogels hun achtervolgers te slim af: met een snelheid van meer dan vijftig kilometer per uur sprintten ze over het oneffen terrein. Eén vrachtwagen crashte zelfs tijdens de achtervolging.
Naarmate meer berichten over de ‘oorlog’ zich verspreidden, nam de belangstelling van de Australiërs toe. Mensen waren onder de indruk van de weerbaarheid van de emoe, en sommigen kwamen zelfs in actie om de loopvogel te helpen.
Leestip: Waaraan dankt Lake Hillier in Australië zijn roze kleur?
Ook heerste er verbazing dat sommige emoes de beschietingen wisten te overleven. Hoofdofficier Gwynydd Purves Wynne-Aubrey Meredith, sprak de beroemde woorden: ‘[Emus] could face machine guns with the invulnerability of tanks.’
De overwinning van de emoe
45 dagen na aanvang van de operatie hadden de soldaten ongeveer 2500 emoes gedood – slechts een fractie van de totale populatie. Dit hielp de boeren geen stap verder. Kort daarna werd opgeroepen tot een humane aanpak van de emoeoverlast, en besloot de regering de missie te staken.
De Emoeoorlog is niet alleen een voorbeeld van militaire dwaasheid, maar benadrukt ook de ongelooflijke veerkracht van de emoe. De vogels vervullen een belangrijke rol in het ecosysteem door zaden over grote afstanden te verspreiden, wat bijdraagt aan de regeneratie van vegetatie in heel Australië.
Een geliefde nationale vogel
De Emoeoorlog eindigde weliswaar in een militaire mislukking, maar leverde deze loopvogels een haast mythische status op als symbool voor weerbaarheid en aanpassingsvermogen. Tegenwoordig is de emoe een beschermde soort. Vandaag de dag leven er meer dan 600.000 wilde emoes in Australië.
Steun de missie van National Geographic en krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium. Word nu lid!
