Deze ijzige en mistige stad is de koudste ter wereld

Laatste update: 24/01/2018

Een eenzame figuur staat op een straathoek in het Siberische Jakoetsk In de diepe vrieskou kon Fotograaf Steeve Iuncker telkens maar een kwartier achtereen fotos maken voordat zijn camera bevroor en het filmrolletje verbrokkelde

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Advertentie - Lees hieronder verder

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Op deze openluchtmarkt is het bevroren houden van vis geen probleem; de vissen worden uitgestald als bossen bloemen.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

In Jakoetsk wordt elk uitstapje naar buiten zorgvuldig gepland. “Het openbaar vervoer is een van de weinige gelegenheden waar mensen samenkomen,” zegt Iuncker.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Een dichte en ijskoude mist hangt over Jakoetsk.

Advertentie - Lees hieronder verder

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Een traditioneel Siberisch houten huis staat naast een nieuw bouwwerk. Ondanks de kou is de economie hier robuust – in plaatselijke mijnen wordt een vijfde van de wereldproductie aan diamanten gedolven, terwijl op andere plekken aardgas, aardolie, goud, zilver en andere kostbare materialen worden gewonnen.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Een vrouw in een bus heeft zich stevig ingepakt tegen de kou.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Een reuzenrad staat stil in afwachting van warmere dagen.

Advertentie - Lees hieronder verder

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Kruidenierszaken zorgen voor een beetje kleur in deze grauwe en winterwitte stad.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Restaurantjes bieden korte tijd beschutting tegen de bittere kou.

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Een standbeeld van Lenin waakt over het lege Leninplein.

Advertentie - Lees hieronder verder

Steeve Iuncker, Agence VU, Redux

Iuncker merkte dat de inwoners van Jakoetsk elkaar vaak opzochten, maar alleen voor korte tussenstops: “Dan kwamen ze even binnen, deden hun buitenste jas uit, dronken wat hete thee en aten toast met jam, waarna ze zich weer inpakten en naar buiten gingen. Het was alsof de huizen in de buurt als tussenstations op hun reis fungeerden.”