Aan de voet van Mount Fuji in Japan ligt een dichtbegroeid bos. Van bovenaf doen de bomen, zwiepend in de wind, denken aan de zee. Daaraan heeft het Aokigaharabos haar tweede naam te danken – Jukai, of Zee van Bomen. De grond is ongelijk. Met mos bedekte wortels groeien over de gedroogde lava die er ooit vloeide.
Je verdwaalt hier snel, want dankzij het hoge ijzergehalte in de grond werken gps en mobiele signalen hier niet. Bezoekers wordt daarom op het hart gedrukt niet van de paden af te wijken. Toch zijn er mensen die dat doen, met de bedoeling nooit meer terug te komen. Aan de ingang van het woud wordt bezoekers gevraagd die mensen te eren, en daaronder hangt een nummer van een zelfmoord-hotline.
De zelfmoordcijfers in Japan liggen voor een goed ontwikkeld land erg hoog, en Aokigahara is een populaire plek om het uit te voeren. De reden daarvoor ligt in folklore en literaire popcultuur. Een lokale legende vertelt dat in het woud ooit abusate uitgevoerd werd – ouderen en zieken werden er achtergelaten om te sterven.
In een bekend boek uit 1960, Tower of Waves, van Seichō Matsumoto, pleegt de heldin uit liefdesverdriet zelfmoord in het desbetreffende woud. En Wataru Tsurumi noemt het woud in The Complete Manual of Suicide: te perfecte plek om te sterven.
Voor fotograaf Tomasz Lazar is het fotograferen van het woud een manier om de gevolgen van depressie in een land als Japan te onderzoeken. Door de gesloten cultuur worden depressies vaak niet besproken, en daardoor hangt er niet hetzelfde stigma rond zelfmoord als in het westen.
Met behulp van gidsen verkende Lazar gebieden in het woud waar zelfmoorden het meest voorkomen. Daarvoor liep hij langs de plastic tape waarmee hulpverleners aangeven dat er iets gevonden is, of die er hangen als een ontsnappingsmiddel voor mensen die toch van gedachte veranderden.
Nadat in 2004 bekend werd gemaakt dat er 108 zelfmoorden plaats hadden gevonden in het gebied, stopte men met het publiceren van verhalen erover, uit angst mensen op ideeën te brengen. Er werden bewakers aangenomen om mensen te helpen die er niet uitzagen als gewone toeristen. Hoewel deze maatregelen zeker geholpen hebben, worden nog steeds regelmatig lichamen gevonden in het woud – zo vond gids Toru Kurihara eens 36 lichamen in een periode van 37 dagen, zegt Lazar.
Lazar vond zelf geen lichamen, maar wel achtergelaten kampgebieden, vergeten jassen, touwen in bomen en lege flessen bleekmiddel. Het doel van dit project was ook niet zozeer het fotograferen van dode lichamen, maar de algehele sfeer van het woud te vangen. Hiervoor gebruikte hij een zwart-witte infrarood film, waardoor de bomen en de vegetatie een witte gloed krijgen. Wit is het symbool van dood en rouw in Japan. “Ik wilde de atmosfeer van het woud vangen, als iemands laatste wandeling”, zegt hij.
