Luchtkusjes. Namasté. De Vulcaanse groet uit Star Trek(boven). Een knikje met het hoofd zoals de kiwi’s, mensen uit Nieuw-Zeeland, doen. Maar niet die stomme elleboogstoot. Dit zijn slechts enkele suggesties van onze lezers van over de hele wereld als vervanging voor het schudden van bacterierijke handen.
De plotselinge verandering van een traditie wordt aanbevolen door gezondheidsfunctionarissen en heeft grote invloed. Op kerken over de hele wereld, waar het handen schudden een integraal onderdeel is, maar ook op Maori in Nieuw-Zeeland die elkaar begroeten door hun neuzen tegen elkaar te drukken.
Debra Adams Simmons van Nat Geo raakte duidelijk een gevoelige snaar toen ze de vraag opwierp in de internationale nieuwsbrief van maandag. Het lijkt erop dat we bij het vermijden van de dodelijke uitbraak allemaal worstelen met sociale omgangsvormen en zelfs vragen stellen bij een traditie die nog uit het oude Griekenland stamt.
Dave Sharpe uit Toronto (Canada) is een van de bijna honderd mensen die binnen enkele uren na het verschijnen van de nieuwsbrief een e-mail stuurden. Volgens hem zijn luchtkusjes het antwoord: “Een boks is zo ‘sportschoolachtig’ en een elleboogstoot is gewoon stom. Maar een kusje in de lucht laat een niet mis te verstane genegenheid zien. Zelfs tussen bevriende mannen kan het helpen om wat van de remmingen weg te nemen die sommige mannen blijkbaar hebben als het aankomt op het uiten van emoties.”
“GEEN ELLEBOOGSTOTEN,” benadrukt ook Angie Garcia Johnson. “We moeten toch juist in onze elleboog niezen en hoesten?”
Anna Wego uit Auckland (Nieuw-Zeeland) stelt knikken met het hoofd voor zoals de kiwi’s doen: “Ik denk dat een knikje met het hoofd (zoals in het verleden gebruikelijk was) een goed alternatief is.” Margot Macphail schrijft dat leden van de Nieuw-Zeelandse Ngāti Kahungunu-tak van de Maori hun traditionele hongi-begroeting (waarbij de neuzen tegen elkaar worden gedrukt) hebben losgelaten. Nu buigen ze het hoofd naar achteren en tillen ze hun wenkbrauwen op.
Een aantal lezers geeft de voorkeur aan de groet ‘Live long and prosper’ (‘Leef lang en voorspoedig’) van de door Leonard Nimoy gespeelde dr. Spock uit Star Trek, waarbij de vingers worden gespreid. (Zo is het begonnen). In deze onzekere tijden vinden ‘leef lang’ en ‘voorspoedig’ hun weerklank.
Andere lezers raden aan een buiging te maken of de handpalmen tegen elkaar te drukken. “Geen aanraking, geen fysiek contact, maar in plaats daarvan een blijk van respect,” schrijft Don Uyeshima. Ook sommige Quakers, voor wie handen schudden een belangrijk onderdeel is van bijeenkomsten, gebruikten de namastégroet voordat de bijeenkomsten werden stopgezet. Dat schrijft Karin McAdams, lid van de Penn Valley Quaker Meeting in Kansas City, Missouri (VS).
Lezeres Jody Wall geeft de voorkeur aan iets vergelijkbaars. Wall: “Ik vind het een mooi gebaar om een ander te begroeten door je hand op je hart te leggen.”
James Henrie oppert het typisch Amerikaanse ‘howdy’. Hij stelt zich een High Noon-scenario voor, waarbij je op enige afstand van de ander staat. “Je kunt een cowboy nadoen door met je linker- of rechterhand of beide handen een pistoolgebaar te maken, naar de ander te wijzen en de ‘loop’ langzaam omhoog en omlaag te bewegen om de aanwezigheid van de ander te erkennen. Zo geef je op een niet-aanstootgevende manier blijk van herkenning,” aldus Henrie. “Het werkt voor mij!”
Lezeres Laura Lee Klump heeft niets met een gespeeld vuurgevecht. Ze is het er wel mee eens dat het verstandig is om geen handen te schudden en dat dit de mensheid ten goede komt.
Zo vraagt ze: “Het is in deze dagen toch gewoon beleefd om geen handen te schudden, maar in plaats daarvan naar elkaar te lachen, afstand te bewaren en met ons hart in plaats van onze handen te communiceren?”
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com
