De kindbruiden van India: ‘Wat weet een vijftienjarige nou over het huwelijk?’

Diepgele kurkuma op handen en gezicht, een streep rode poeder bij de haargrens – geuren en kleuren die verraden dat er een bruiloft aankomt, of net is gehouden. De meisjes die bij de viering in Shravasti aanwezig zijn, zijn vaak te jong om te begrijpen wat een huwelijk inhoudt, maar oud genoeg om te snappen wat die ceremonieel aangebrachte kruiden op hun lichaam betekenen. Dat hoorde de jonge Indiase fotografe Saumya Khandelwal van meisjes die minder geluk hadden dan zijzelf.

Muskaan en Raju hangen elkaar slingers om tijdens de bruiloft. Meisjes uit de regio Shravasti trouwen vaak al veel eerder dan de officiële minimumleeftijd van achttien jaar.

Khandelwal werd geboren in Lucknow. Toen ze jong waren, wisten haar vriendinnetjes en zij dat er kindhuwelijken werden gesloten in India, hoewel ze zelf geen meisjes kenden bij wie dat was gebeurd. De jonge Khandelwal ontsprong de dans. Maar zo’n tweehonderd kilometer verderop, bij de grens met Nepal, ‘worden meisjes soms al op op achtjarige leeftijd door hun familie aan een partner gekoppeld’, vertelt Khandelwal.

Khandelwal besloot van haar woonplaats New Delhi op en neer te reizen naar dit gebied om deze jonge bruiden te fotograferen. ‘Als ik in Shravasti was geboren, had ik een van die meisjes kunnen zijn,’ vertelt ze.

Verbod op kindhuwelijken

Officieel geldt er een verbod op kindhuwelijken in India. In 1929 werd een wet aangenomen die het vrouwen jonger dan achttien jaar en mannen jonger dan 21 jaar verbiedt om te trouwen. Ouders of meerderjarige echtgenoten van een kind kunnen maximaal twee jaar celstraf krijgen voor het organiseren of toestaan van huwelijken die in strijd zijn met de wet.

Suba Bano trouwde met Firoj Ali toen zijn moeder ziek werd en iemand nodig had om haar te helpen in het huishouden. Ze waren toen allebei zeventien jaar oud.

Hoewel het aantal kindhuwelijken de afgelopen vijftien jaar enorm is gedaald, telt India meer minderjarige bruiden dan welk ander land ter wereld dan ook. Volgens de organisatie Girls Not Brides trouwt ruim een kwart van de Indiase meisjes al voor hun achttiende.

Armoede en gebrek aan onderwijs

Toen Khandelwal besloot haar camera op deze meisjes te richten, verwachtte ze dat tradities en patriarchale verhoudingen de reden zouden zijn dat families besluiten om een dochter uit te huwelijken. Maar ook armoede en een gebrek aan onderwijs bleken bij te dragen.

Khandelwal vroeg de moeder van een jonge bruid in Shravasti, die zelf ook als kind was uitgehuwelijkt, waarom ze haar dochter hetzelfde aandeed? De moeder antwoordde dat ze dat liever niet zou doen, maar dat ze geen andere keuze had. Haar echtgenoot was een dagloner en zij en haar kinderen verzamelden en verkochten brandhout. Ze leefden bij de dag, en dus was het beter om de meisjes uit te huwelijken zodra de kans zich voordeed. ‘Als morgen ons huis wegspoelt door overstromingen, hebben we helemaal niks meer om mee te geven als bruidsschat,’ zei ze.

De zestienjarige Nirma speelt met haar vriendinnen en nichtjes. De streep van rood pigment op haar voorhoofd laat zien dat ze een getrouwde vrouw is.

Blok aan het been

Khandelwal kwam erachter dat in veel gezinnen op dezelfde manier naar dochters wordt gekeken: als blok aan het been. Ze leerde Muskaan kennen (wier echte naam hier om privacyredenen niet wordt genoemd), een levendig meisje met twee zussen, en keerde een aantal keer terug om haar op te zoeken. Drie dochters worden gezien als drie kostenposten en bruidsschatten die moeten worden betaald,’ vertelt Khandelwal.

In sommige gezinnen mogen dochters naar school gaan totdat ze bij hun echtgenoten gaan wonen. Maar toen Muskaan op haar veertiende trouwde, werd ze direct van school gehaald. Vanaf dat moment bleef ze binnen, om te leren koken en het huishouden te doen.

Chandni kijkt naar de lens van achter de rug van Kisna. De meisjes zijn allebei negen jaar oud. Kisna is inmiddels een aantal jaar getrouwd, maar de naam van haar echtgenoot kent ze niet. De twee meisjes gaan niet naar school. Ze werken in het huishouden en spelen in huis.

Een vicieuze cirkel

Veel bruiden blijven alleen achter na hun huwelijk. In de kleine dorpjes is er geen werk, dus jonge mannen beproeven hun geluk vaak elders in het land. Hun echtgenotes trekken in bij de schoonfamilie, en het pasgetrouwde stel heeft alleen contact via de telefoon.

‘Wat weet een vijftienjarige nou over het huwelijk, over relaties of over het huishouden?’ vraagt Khandelwal zich af. ‘Ze hebben geen onderwijs gehad, hebben geen geld, en zijn er nog helemaal niet aan toe om zelf al moeder te worden. Het is een vicieuze cirkel.’

Na tweeënhalf jaar aan het fotoproject te hebben gewerkt, komt Khandelwal door het hele land meisjes tegen die worden gedwongen om te trouwen. Ze hoopt haar camera in de toekomst ook op deze gemeenschappen te richten, om te laten zien dat kindhuwelijken weliswaar steeds minder vaak voorkomen, maar in India nog altijd niet tot het verleden behoren.

Saumya Khandelwal is een fotograaf die vanuit India werkt. Meer werk van haar is te zien op haar website en op Instagram.