‘Dit ben ik zoals ik ben’: een fotograaf doet verslag van haar eigen gendertransitie

Het duurde 27 jaar voordat ik besefte dat ik transgender ben. Het duurde ongeveer twee maanden voordat ik besloot fysiek te veranderen. Het duurde nog korter voordat ik me realiseerde dat ik mijn transformatie vast moest leggen – voor mezelf en voor wie er ook maar behoefte aan heeft dit te zien.

Laat ik beginnen bij het begin.

Deze foto (links) werd genomen toen ik 27 was, op de eerste dag van mijn transitie op 7 april 2015. Op het middelste beeld, dat werd genomen op 18 mei 2015, is tegenstrijdigheid te zien tussen mij en mijn vroegere zelf. De foto rechts, die werd genomen op 25 juli 2015 weerspiegelt wat ik te weten kwam uit onderzoek, dat hormonen en hormoonblokkers fysieke veranderingen tot gevolg zouden hebben. Omdat ik niet wist hoe mijn lichaam daarop zou reageren, was er een onderliggende angst voor het onbekende, omdat de resultaten van persoon tot persoon verschillen.

Tijdens mijn jeugd in Baltimore in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 was ik me er niet van bewust dat mensen iets anders zouden kunnen zijn dan de gender die ze bij hun geboorte meekregen. Er waren op dat moment geen bronnen of rolmodellen waardoor ik ook maar een idee kon krijgen van wie ik was.

Maar er waren wel kleine hints dat ik queer was, een gevoel dat ik anders was, iets onbenoembaars. Ik heb nooit iets gezegd over deze gevoelens en kreeg ook niet de kans om die te onderzoeken tot ik begin twintig was. Op mijn eenentwintigste zag ik op YouTube toevallig video’s van transvrouwen die hun transitie bespraken. Ik keek er bij tijd en wijle naar, om hun updates te zien. Die fascineerden me. Ik vertelde mezelf dat het gewoon om research ging voor een verhaal dat ik wilde doen over transidentiteit. Ik was er nog niet klaar voor om de waarheid over mezelf onder ogen te zien.

Op 22 augustus 2015 was er een gevoel van blijdschap, een wens om mezelf vast te leggen en mijn ontwikkeling gedurende een langere tijd te volgen.

In 2011 verhuisde ik naar New York. Door mijn werk in de fotografie hoefde ik mezelf geen vragen te stellen. In 2015 zei mijn therapeute tijdens een gesprek iets over een persoon – een beroemdheid – die bekend had gemaakt trans te zijn. Ik kan me de context van dat gesprek niet meer herinneren. Volgens mij lette ik niet eens heel erg op wat ze zei. Maar ik weet nog wel dat ik dacht: O, dat is interessant.

Die tussen neus en lippen gemaakte opmerking was het vonkje waardoor ik niet meer kon negeren wat er al zo lang in mijn onderbewustzijn brandde. Eenmaal alleen thuis ging ik nadenken over mijn identiteit. Ik vroeg mezelf steeds opnieuw af: ben ik trans? Ben ik een vrouw? ‘Nee, vast niet’, zei ik tegen mezelf. Toen dacht ik: ‘Of misschien toch?’ Ik bleef maar twijfelen, maar naarmate de dagen en de weken verstreken werd het antwoord duidelijk: ‘Yep, dat ben je.’

Uiteindelijk besefte ik dat ik moest accepteren wie ik was.

2 januari 2016: Er waren dagen dat ik het zwaar had met de discrepantie tussen hoe ik mezelf fysiek zag en mijn verwachtingen.

26 maart 2016: Hormonen alleen al kunnen, zonder enige vorm van chirurgie, grote effecten hebben op het menselijk lichaam. Naarmate de tijd verstreek, werd mijn huid zachter, begon zich borstweefsel te ontwikkelen en werden de fysieke verschillen zichtbaarder.

Ik snapte waar die verwarring vandaan kwam die ik had gevoeld; alle puzzelstukjes pasten voor het eerst in elkaar. Alles viel op zijn plek. Blij en vol zelfvertrouwen begon ik stappen te zetten om de verloren tijd in te halen.

Ik vertelde het eerst aan mijn therapeute, om te kijken hoe dat was, en daarna aan mijn moeder, die gelukkig mijn rots in de branding was tijdens mijn transitie. Ik heb het geluk dat alle belangrijke mensen in mijn leven, zoals mijn ouders, broer en vrienden, me volledig accepteren.

20 april 2016: Vijf dagen nadat ik een heftige en pijnlijke operatie had ondergaan die FFS (facial feminization surgery) wordt genoemd, richtte ik de camera op mezelf. Tijdens deze operatie wordt de botstructuur gewijzigd en worden de effecten van testosteron op de schedel ongedaan gemaakt. Ik zag nog steeds een deel van de trekken die ik eerder had gehad, en het drong tot me door dat het nog wel even zou duren voordat mijn ‘nieuwe gezicht’ zich zou voegen naar mijn gereconstrueerde schedel.

28 mei 2016: Dit is mijn eerste jurk ooit; ik kreeg hem cadeau van een transvrouw waarmee ik bevriend ben. Ik was fysiek gesproken nog niet halverwege waar ik wilde zijn, en ik voelde me een wandelend werk in uitvoering.

22 mei 2017: Ik had mijn haar al een poosje niet meer geknipt en ik wachtte tot het een lengte had waarbij ik me goed voelde. Ik ben niet alleen maar iemand met een vrouwelijk voorkomen. Ik ben als feministische vrouw een mens, waarbij ik mijn eigen pad volg voor wat goed is voor mij en mijn lichaam.

Zelf-portret

Welbeschouwd heb ik mijn bestaan te danken aan mijn transvoorouders, vooral de queer inheemse, zwarte, Aziatische, Latino en niet-witte mensen. Zij gingen de straat op en deden het zware werk, zij maakten de weg vrij voor ons zodat wij kunnen ontdekken wie we zijn en als onszelf kunnen leven. Pioniers als Marsha P. Johnson, Sylvia Rivera en talloze anderen maakten zich al sterk voor onze gemeenschap in een tijd dat we nauwelijks zichtbaar waren of erkend werden.

Binnen enkele maanden na mijn coming-out begon ik hormonen te slikken – en zelfportretten te maken. Door de camera op mezelf te richten kon ik vastleggen waar ik was begonnen en waar ik zou uitkomen. Als fotograaf en iemand die geen positieve beelden van transpersonen had gezien als kind, voelde ik een verantwoordelijkheid om mijn verhaal te vertellen vanuit mijn eigen queer perspectief.

29 mei 2022: Als transvrouw die toevallig ook fotograaf is, besef ik hoe belangrijk zelfrepresentatie is en hoe dat een krachtig middel kan zijn om verhalen te vertellen. Het zien van het verhaal van queer persoon vanuit hun eigen perspectief werpt mogelijk licht op iets dat anders misschien ongezien zou blijven.

Het is niet mijn bedoeling om te worden beschouwd als representatief voor alle transmensen. Net zoals er niet maar één manier is om mens te zijn, is er ook geen goede of verkeerde manier om een transitie door te maken. We volgen allemaal ons eigen pad.

Mijn pad bleek toevallig die van een medische transitie. In 2016 onderging ik operaties om mijn gezicht vrouwelijker te maken en om een ander gender te worden. Bij de gezichtsoperaties werd mijn schedel gereconstrueerd, er werd bot afgeslepen om de effecten van testosteron teniet te doen. Dat lijkt misschien heel heftig, maar probeer je eens in te denken hoe het is om te ontdekken wie je ten diepste bent, en vervolgens in de spiegel te kijken en iemand anders te zien. De operaties waren pijnlijk, maar op de weg om jezelf te worden is pijn onvermijdelijk, soms zowel psychisch als lichamelijk.

Ik vind het nu moeilijk om foto’s van vroeger van mezelf te bekijken. Ik zou willen dat ik eerder mezelf was geweest. Maar als ik naar foto’s uit het begin van dit project kijk, zie ik een persoon die op weg is om echt zichzelf te worden. En aan het eind van de serie zijn er een aantal opnamen waarvan ik denk: ‘Dit is wie ik ben. Ik heb nergens spijt van.’

Allison Lippy is een in Brooklyn wonende fotografe die in haar werk het snijvlak van identiteit, cultuur en wetenschap onderzoekt als het gaat om transitie. Volg haar op Instagram.

Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op nationalgeographic.com