Voor iemand die van dieren en de natuur houdt, is er niets erger dan een dier te zien lijden. Daarom vond ik het zo moeilijk om foto's te maken van deze ijsbeer in nood, terwijl ik hem niet kon helpen.
Door zijn verzwakte spieren, die aangetast waren door extreme ondervoeding, kon hij nauwelijks op zijn poten blijven staan. Zelfs al had ik hem het handjevol noten gegeven dat ik in mijn rugzak had, dan nog was het duidelijk dat zijn overlevingskansen minimaal waren, zonder zee-ijs waarvandaan hij kon jagen.
Toen hij richting het verlaten visserskamp strompelde waar wij onze observaties deden, had hij duidelijk pijn. Hij vond wat afval en ik wilde dat ik iets anders had om hem te eten te geven. Hij kauwde op een stuk verbrand schuim van het zadel van een sneeuwscooter dat hij in de vuilnisbak vond. Ik moest vechten tegen mijn kwaadheid en verdriet toen ik zag hoe dit ooit majestueuze dier nu in het afval op zoek moest naar voedsel.
We hebben kritiek gekregen omdat we niet meer voor de ijsbeer deden, maar we waren te ver van de bewoonde wereld om hulp te kunnen regelen. Het was gekkenwerk geweest om zelf in de buurt van dit verhongerende roofdier te komen, al helemaal omdat we geen wapen bij ons hadden.
Ik deed uiteindelijk het enige dat in mijn macht lag: ik gebruikte mijn camera om ervoor te zorgen dat de hele wereld deelgenoot werd van deze tragedie.
En ik kan natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat deze beer is verhongerd vanwege de klimaatverandering. Maar ik weet wel zeker dat ijsberen grote schollen zee-ijs nodig hebben, waarvandaan ze kunnen jagen. Door de snelle opwarming van het noordpoolgebied verdwijnt dat zee-ijs ieder jaar gedurende een lange periode.
Dat betekent dat veel ijsberen veroordeeld zijn aan land te blijven. Daar kunnen ze niet aan prooien komen, zoals zeehonden, walrussen of walvissen, en dus verhongeren ze langzaam.
Ik weet dat dit een onaangenaam beeld is, en dat het moeilijk is om ernaar te kijken, maar we zijn op een punt aanbeland in de geschiedenis van onze planeet waarop we gewoon niet langer kunnen wegkijken. We moeten ons gaan realiseren welke bedreiging klimaatverandering vormt en we moeten het hebben over de noodzaak om CO2-emissies te beperken.
Ik probeer me niet te laten raken door de vele negatieve commentaren die dit verhaal heeft opgeroepen. In plaats daarvan richt ik me op de duizenden positieve reacties die we kregen. We weten wat ons te doen staat in de strijd tegen klimaatverandering en dat heeft vaak te maken met de kleine en grote keuzes die we allemaal dagelijks maken.
