In beeld: eenzame bewoners in Italië worstelen met quarantaine

Ik heb koorts.

Een zwakke maar aanhoudende koorts. ’s Middags wordt het erger en ’s ochtends doet het me rillen met een intensiteit die in geen verhouding staat tot de temperatuur die ik heb. Ik heb spierpijn en een zorgwekkende, droge hoest. En ik ben snel vermoeid.

Fotograaf Gabriele Galimberti en ik zijn de laatste weken in Milaan dag en nacht in touw geweest. Sinds de COVID-19-epidemie eind februari in Italië begon, hebben we deze noodtoestand elke dag gevolgd vanuit het epicentrum ervan, onze regio Lombardije. We hebben mortuaria en ziekenhuizen bezocht en zijn op zoek gegaan naar verhalen en beelden waarmee we de rest van de wereld konden vertellen wat hier gebeurt.

We hebben gesproken met virologen, voorlichters van ziekenhuizen, Chinese zakenlieden, beheerders van begraafplaatsen. We interviewden gemeentewerkers die de straten ontsmetten. Om over het virus te berichten zonder zelf besmet te raken of anderen aan te steken, droegen we tijdens deze gesprekken gezichtsmaskers en hielden een veilige afstand tot onze gesprekspartners aan. We gebruikten ontsmettende handgels en wasten onze handen regelmatig en zo vaak als het kon. Als we berichtten over de gevolgen van ‘social distancing’ fotografeerde Gabriele zijn onderwerpen altijd van buitenaf en interviewde ik hen later via de telefoon. Op die manier zorgden we ervoor dat we niemand aanstaken terwijl we konden blijven werken binnen de beperkingen van een land in ‘lockdown’. (Bekijk de uitgebreide berichtgeving van National Geographic over het coronavirus.)

Greta Tanini brengt haar dagen door met het volgen van internetlessen, terwijl Cristoforo Lippi aan zijn afstudeerproject voor de kunstacademie werkt. Normaliter wonen ze niet samen, maar ze bevonden zich in Tanini’s woning toen de ‘lockdown’ begon. “We blijven liever in isolatie dan dat we risico’s nemen of de gezondheid van anderen op het spel zetten,” zegt zij.

In slechts één maand tijd groeide Lombardije uit tot de zwaarst getroffen regio van het land. Ondanks steeds striktere maatregelen om de uitbreiding van de epidemie een halt toe te roepen, bleef het virus zich verspreiden. In ziekenhuizen ontstond een tekort aan intensive care-bedden en zuurstof. Artsen zijn besmet geraakt en ze hebben niet genoeg gezichtsmaskers en ontsmettingsmiddelen. Op 25 maart bedroeg het aantal sterfgevallen als gevolg van COVID-19 in Italië meer dan 6800. Eerder al had het land China ingehaald als de natie met de meeste doden als gevolg van de pandemie (3405).

De twee kinderen van Michela Croci en Luca Volta zijn gewend om buiten te spelen. Maar door de quarantaine kunnen Agata en Giovanni hun opgepotte energie nu alleen op een klein pleintje kwijt. Om een gevoel van normaliteit te handhaven staat het gezin nog steeds vroeg op en gebruikt een rooster voor het huiswerk en voor spelen. “Ik bedenk elke dag wat nieuws,” zegt Croci. “Zo doen we alsof ons huis een grote zee is waarop we ontdekkingsreizen maken.”

Mijn uitputtingsverschijnselen gaan inmiddels verder dan de gebruikelijke vermoeidheid en het slaapgebrek door het vele werk. Ik ben zó moe dat toen ik iemand aan het interviewen was, het voelde alsof ik door m’n knieën zou zakken. Ik ging naar de supermarkt om een reep chocolade te kopen, omdat ik dacht dat ik suiker nodig had.

Sadiq Marco Oladipupo (28) is een rapper die bekendstaat onder de naam ‘Roy’, is in Venetië geboren en van Nigeriaanse afkomst. Twee jaar geleden verhuisde hij naar Milaan om daar aan zijn muziekcarrière te werken. Hij brengt zijn dagen in zijn eentje door en werkt aan nieuwe songs. “Ik ben bang voor wat er naderhand zal gebeuren, wanneer de quarantaine voorbij is,” zegt hij. “Veel mensen zullen hun baan kwijtraken en het leven zal nog zwaarder worden. Maar ik hoop dat ze deze tijd kunnen gebruiken om zichzelf opnieuw uit te vinden.”

Maar het zijn de symptomen van het coronavirus. Dat weet ik. Ik heb de beschrijving van die symptomen in de afgelopen weken honderden malen gelezen. Artsen hebben ze sinds het begin van de crisis in Italië, op 21 februari, keer op keer uitgelegd. De quarantaine in Milaan begon twee dagen later. Op die dag werd ik veertig. Ik had niet verwacht dat ik die dag zou gedenken met het tellen van het aantal besmette en overleden personen. Maar tellen moesten we, dag en nacht. Al die tijd maakten we ons zorgen over onze verwanten en vrienden.

Toen de uitbraak van COVID-19 begon, was de Chinese wijk van Milaan de eerste die werd afgesloten en in quarantaine geplaatst. “We konden het wel aan. We wisten vanaf het begin dat we dichterbij China staan en dat we dit alleen maar kunnen doorstaan als we ons afzonderen en thuis blijven,” zegt J.J. Sun, woordvoerder van de vereniging van jonge Chinese ondernemers in Italië.

Giovanna Baseggio en Alessandro Treves bevinden zich in zelf-isolatie in hun atelier, waar ze meer ruimte hebben dan in hun eigen appartementen. “Ik geloof dat deze situatie wel mogelijkheden biedt,” zegt Treves, een fotograaf. “Het leek onmogelijk om de wereld te laten pauzeren, maar een virus heeft ons nu gedwongen om met alles te stoppen en na te denken. Nu we ons hebben gebarricadeerd, zijn we in de gelegenheid om ons van allerlei zaken bewust te worden.”

Om er zeker van te zijn dat ik de ziekte heb, moet ik me laten testen. Het hele land praat al weken over tests. Zou niet iedereen op de ziekte getest moeten worden? En zo ja, waarom gebeurt dat niet? Betekent het feit dat er zo weinig wordt getest dat er mensen rondlopen die geen symptomen vertonen maar wel anderen aansteken? En als we niet iedereen testen, hoe komen we dan aan betrouwbare cijfers over het aantal zieken, doden en herstelde patiënten?

Dat zijn de grote vragen. De kleinere vraag is: wat moet ik doen, behalve dat ik aan Gabriele, met wie ik al wekenlang samenwerk, moet vertellen dat hij niet meer bij mij in de buurt mag komen, aangezien hij zich nog goed voelt? En hoeveel zorgen moet ik me eigenlijk maken?

De buurt waar Rebecca Casale woont, is een uitgaanscentrum waar het altijd wemelt van bezoekers aan plaatselijke bars. Nu is het er uitgestorven. Casale was de enige die thuis was toen de ‘lockdown’ van kracht werd, waardoor haar vier huisgenoten andere woonruimte moesten zoeken. “Ik lijd echt onder de eenzaamheid,” zegt zij. “Er was hier altijd veel te doen. De stilte en de lege straten maken het allemaal heel surrealistisch.”

Er is een telefoonnummer voor noodgevallen, maar die mag je alleen bellen als je hoge koorts hebt. Ik heb niet zo’n hoge temperatuur en bovendien is het zorgstelsel uitgeput en zou niet belast moeten worden met zinloze telefoontjes die alleen maar tijd en energie wegnemen van de mensen die écht hulp nodig hebben.

En toch. Vorig jaar zijn mijn beide longen bij een zwaar auto-ongeluk ingeklapt en heb ik lang in het ziekenhuis gelegen. Ook heb ik maar één nier. Mijn organen lopen een hoger risico dan de meeste mensen. Geeft dat mij het recht om toch het noodnummer te bellen, ook al is mijn koorts niet zo hoog? (Coronavirus: bij deze aandoeningen lopen mensen meer risico op zware klachten.)

Veronica Strazzari kan zich niet herinneren dat ze vóór het begin van de quarantaine ooit een hele dag in haar minuscule appartementje heeft doorgebracht. Sindsdien is ze begonnen met het invoeren van dagelijkse rituelen: pilates, lezen, een dagboek bijhouden. “Ik ontdek een dimensie die ik nog niet eerder heb ervaren en ik ben ook verrast dat ik me helemaal geen zorgen over de situatie maak,” zegt zij.

Simeone Crispino, die deel uitmaakt van het bekende Italiaanse kunstenaarsduo Vedovamazzei, merkt dat hij in staat is om tijdens de quarantaine zelfdiscipline op te brengen. Zijn vrienden houdt hij voor dat hij de regel om binnen te blijven niet zal overtreden en dat hij zich in plaats daarvan bezighoudt met zijn kunst, koken en gitaarspelen. “Voor een kunstenaar is het van cruciaal belang om te blijven werken,” zegt hij. “Dat is de enige manier waarop je ideeën ontwikkelt.”

Ik besluit om niet te bellen, maar niet omdat ik zo altruïstisch ben. In plaats daarvan bel ik een specialist op het gebied van infectieziekten, de neef van een vriendin, die arts is en mij van naam kent. Ik som mijn symptomen voor hem op en vertel hem over mijn longen. Hij stelt slechts één vraag: “Ben je in Bergamo of Brescia geweest?”

In Bergamo en Brescia, beide op minder dan negentig kilometer van Milaan, zijn de hoogste percentages van besmettingen en sterfgevallen geregistreerd. Niemand weet waarom, maar sommigen denken dat veiligheidsprotocollen in ziekenhuizen niet goed zijn gevolgd. Artsen en verplegers begonnen besmet te raken en hebben uiteindelijk in een alarmerend hoog tempo anderen aangestoken. Het aantal doden is zó hoog dat de mortuaria niet genoeg ruimte hebben om alle lichamen te herbergen. Doodskisten worden in kerken opgeslagen en dan op legertrucks geladen om in andere regio’s te worden begraven.

Ik zeg de arts dat ik daar gelukkig niet ben geweest.

Diego, een illustrator, en Francesco, een designer, werken doorgaans thuis. (Ze vroegen ons om hun achternamen niet te noemen.) Desondanks vinden ze de stress onder deze omstandigheden verlammend. Ze bevinden zich beiden “in een staat van voortdurende bezorgdheid,” zegt Francesco. “Het gaat nooit over en dringt zelfs door tot in onze slaap.” Beiden zijn bang dat ze spoedig geen werk meer hebben. “We zijn zelfstandigen en elke dag wordt het duidelijker dat we lange tijd helemaal niets te doen zullen hebben,” zegt hij. “We moeten heel snel iets nieuws bedenken. Niemand zal ons helpen.”

“Het is zeer waarschijnlijk COVID-19,” zegt hij. “Laag tot gemiddelde symptomatologie. De koorts heeft 48 uur de tijd om omhoog te schieten, anders blijft hij lange tijd op dit niveau. Als de temperatuur stijgt, schrijf ik je over de telefoon een recept voor. Maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik een patiënt had die vijf dagen lang hoge koorts heeft gehad en dat ik geen ambulance kon krijgen om naar haar toe te sturen. Bel me vanavond of morgen. Maak je geen zorgen, er zijn heel veel van dit soort gevallen.”

Ik weet niet of die gedachte me wel zo geruststelt, maar ik zal hem bellen.

Paolo en Elisabeth Lombardi – beiden verklaarde hypochonders – begonnen al vóór de verplichte quarantaine aan vrijwillige zelf-isolatie. Nu verlaten ze hun woning alleen om boodschappen te doen en de hond uit te laten. Elisabeth is bang dat de pandemie tot 2021 zal voortwoeden, maar ze ziet ook een zilveren randje: schonere lucht en minder verkeer.

Elk telefoontje versterkt een beetje de nachtmerrie waarin we leven en de zorg over het feit dat we niet weten wanneer we weer naar ons normale bestaan zullen terugkeren, áls dat al kan.

Veel Italianen hebben familieleden en vrienden verloren en nog veel meer van mijn landgenoten zal dat de komende weken overkomen. Veel mensen ook zijn hersteld, maar nog getraumatiseerd – en zullen dat waarschijnlijk de rest van hun leven blijven. Veel mensen kunnen niet worden opgenomen omdat ze niet ziek genoeg zijn. Zij zitten, bang en alleen, thuis. Veel Italianen, vooral alleenstaanden, zullen door zo’n lange periode van isolatie worden geschaad. Veel mensen zullen hun baan verliezen omdat onze economie aan het instorten is.

En alsof dat alles niet genoeg is: zelfs als we erin zullen slagen om in de toekomst naar iets van normaliteit terug te keren, zullen we allemaal besmet zijn met het virus van de angst. En dat, zo weet ik, zal nooit meer weggaan.

Nadat ze koorts heeft gekregen, laat journaliste Gea Scancarello zich portretteren door fotograaf Gabriele Galimberti. Hij nam de foto van buitenaf, door het glas van de voordeur, nadat hij boodschappen voor haar had afgeleverd.

Journaliste Gea Scancarello woont in Milaan. Ze begon als verslaggever voor buitenlandredacties van kranten en tijdschriften, maar werkt nu grotendeels aan projecten op lange termijn, over sociaal-economische kwesties en boeken. Volg haar op Twitter @geascanca en Instagram @bellagea.

Journalistiek fotograaf Gabriele Galimberti woont in Florence en heeft talloze fotoboeken gepubliceerd, waaronder Toy Stories, In Her Kitchen, My Couch Is Your Couch en The Heavens. Zijn laatste verhaal voor National Geographicging over verzamelaars van dinosauriërfossielen en verscheen in de editie van september 2019. Volg hem op Instagram @gabrielegalimbertiphoto.

Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com