Afgelopen juli vierde het beroemdste themapark, Disneyland in Los Angeles, zijn 60ste verjaardag. De populariteit is nog altijd enorm, en zelfs na al die jaren staat het concept garant voor een omzet van miljarden. Verspreid over de hele wereld – van Florida tot Tokio en van Sjanghai tot Parijs – kunnen kinderen en volwassenen zich inmiddels vermaken in attracties die zijn ontworpen rond de beroemdste sprookjes- en tekenfilmfiguren. Ooit bezocht ik het park in Orlando, en het dient gezegd: ik bewaar er enkel mooie herinneringen aan.
Eeuwenoud bos
In Frankrijk is Disneyland het grootste themapark. Minder bekend maar minstens zo veelbelovend is Puy du Fou, in Les Epesses, in de buurt van Nantes. Dit vrijetijdspark met diverse historische thema’s bevindt zich in de Vendée, centraal aan de westkust. In het hart van een eeuwenoud bos – de naam van het themapark betekent zoiets als ‘de vulkanische heuvel van de beuk’ – wordt de bezoeker getrakteerd op diverse spektakels, zo belooft de brochure: vurige gevechten van Vikings die een dorpje binnenvallen, sierlijke vluchten van roofvogels, voorstellingen met maskers, capes en degens en de musketiers van Richelieu… Puy du Fou beleefde in 2014 een succesvol seizoen met maar liefst 1,9 miljoen bezoekers, begrijp ik. Bovendien ontving het eind vorig jaar de prestigieuze Applause Award, ’s werelds hoogste onderscheiding voor parken en shows.
Wauw. Genoeg promopraat. Tijd voor een bezoek. Eind mei reisde ik met het gezin naar Nantes, vanwaar het park nog anderhalf uur rijden is, om een dag lang te worden ondergedompeld in de geschiedenis van Europa. Hoogtepunt zou de generale repetitie van een nieuwe show zijn, La Cinéscénie – daarover later meer.
Bij aankomst blijkt dat we de avond slapen in een ingerichte tent zoals we die kennen uit de Romeinse legerkampen in de strips van Asterix en Obelix! Mijn kinderen weten niet wat ze meemaken. Ze zijn nu al teruggeslingerd naar het verleden! Maar genieten van onze accommodatie kan niet te lang: de attracties wachten.
Gladiatoren
En dus lopen we het immense park binnen, waar je, indien gewenst, ook per treintje van voorstelling naar voorstelling kunt rijden. De aanvangstijden van die voorstellingen, die elk 30 minuten duren, zijn over het algemeen goed op elkaar afgestemd zodat je niets hoeft te missen. We nemen plaats op de tribune van de show Het Teken van de Zege, in een reusachtig collosseum waar circusspelen plaatsvinden. Ik geloof niet wat ik zie: alsof ik in het oude Rome ben terechtgekomen!
Paard-en-wagens, gladiatoren, vuur en zelfs leeuwen zorgen voor een verbluffend spektakel. Tientallen acteurs doen eraan mee. (Hun Franse teksten worden vanaf een bandje afgespeeld over de speakers, wat gezien de omvang van het stadion logisch lijkt, en met een audiospeler en koptelefoon kun je de Nederlandse vertaling beluisteren.) ‘Wel zielig voor de dieren’, zegt mijn dochter. En ze heeft gelijk: de leeuwen worden met een drietand opgejaagd, wat uiterst triest overkomt.
Vikingen
We zijn nog niet bijgekomen van deze eerste indrukken, of we bevinden ons op de tribune die uitkijkt over een middeleeuws dorpje aan een rivier. Het decor is levensecht en groots. Huisjes met rieten daken, een vestingtoren, stallen: het oogt allemaal even vredig. De dorpsbewoners – ook hier weer tientallen acteurs die vooraf opgenomen teksten playbacken – gaan hun gebruikelijke gang. Totdat Vikingen in een drakenschip het dorp in komen denderen en de dorpsbewoners overvallen. Vuurzeeën, dieren, schoten en gegil zorgen voor chaos. Luide dramatische muziek verhoogt de spanning.
De stunts zijn overdonderend. Mensen hangen met hun voeten aan touwen, ze duiken van grote hoogte het water in, een heus drakenschip stijgt langzaam uit het water op. Mijn dochter (11) en zoon (9) roepen ‘Ooh!’ en ‘Aah!’, ze weten niet waar ze moeten kijken. Van links naar rechts is er actie. En dan is het voorbij. De dorpelingen sluiten vrede met de Viking-krijgers, want, schalt het over de speakers, ‘respect en tolerantie zijn belangrijke waarden’. De acteurs buigen voor een daverend applaus en verlaten het dorp. Na afloop zitten mijn kinderen er beduusd bij. Net als ik...
Musketiers
Speelden de eerste voorstellingen zich buiten af, voor De Musketier van Richelieu betreden we een monumentaal theater – ik schat dat het podium zo’n 80 meter breed is. De show is de uitbeelding van een romantisch verhaal vol degenduels en paardrijkunsten. Het podium loopt op zeker moment onder water, en tientallen dames dansen de flamenco, waarbij het water geregeld opspettert. Het is mij niet helemaal duidelijk wat de relatie tussen de flamenco en de musketiers is, maar ook hier geldt: de voorstelling is adembenemend, door de omvang maar zeker ook door het tempo en de timing van alle opeenvolgende acties. Vlekkeloos. De choreografie van alle bewegingen is zo minutieus uitgewerkt, alles klopt. Mijn zoontje springt soms van zijn stoel bij het zwaardvechten.
Tussen de voorstellingen door nuttigen we de lunch bij Le Bourg 1900, een restaurantje aan een plein dat doet denken aan de periode van rond de vorige eeuwwisseling. En we weten allemaal: de Fransen kunnen koken en wijn maken, dus de maaltijd is niet te versmaden. Puy du Fou moet het hebben van de grote shows, maar tussen de bedrijven door is er ook van alles te beleven, zoals presentaties van oude ambachten, historische dorpjes, kleinere voorstellingen, tuinen...
Door naar Het geheim van de Lans, waar ridders acrobatische stunts uitvoeren: tegen het decor van een kasteel met hoge vestingmuren racen ze ondersteboven hangend aan hun paarden voorbij aan het publiek. Wederom ben ik – net als mijn vrouw en kinderen – diep onder de indruk van de snelheid van alle actie.
Ook van de buitenvoorstelling Dans van de Spookvogels zal de Dierenbescherming mogelijk knarsentanden, maar ik vind het een indrukwekkend schouwspel: in de (nagemaakte) ruïnes van een oud kasteel scheren honderden valken, uilen en gieren over de hoofden van het publiek, hun vlucht wordt doorkruist door die van kiekendieven, pelikanen, ooievaars en maraboes. Mensen moeten soms bukken om de klauwen van een roofvogel te ontwijken. Krankzinnig.
Pièce de résistance is La Cinéscénie, volgens Puy du Fou de grootste avondvoorstelling ter wereld. Na het diner nemen we plaats op de tribune die ruimte biedt aan zo’n 12.000 (!) bezoekers. Voor ons ligt geen podium, maar een groot meer, met daaromheen dorpjes, bossen en een kasteel. Het uitgestrekte terrein beslaat 23 hectare, ongeveer zo groot als 25 voetbalvelden bij elkaar – en dat is dus slechts een van de vele podia in het park!
Wat zich dan voor onze ogen voltrekt, gaat alle proporties te buiten. In 100 minuten tijd maken we een reis langs de hoogte- en dieptepunten uit de geschiedenis van Frankrijk. Maar liefst 1200 acteurs springen, dansen en rennen met veel vlagvertoon aan ons voorbij. Ze lopen over het water (over een onzichtbaar podium, net onder de oppervlakte), rijden te paard langs het meer, bestrijden elkaar met geweer en zwaard en nemen ons mee naar de veldslagen van onder meer de Honderdjarige Oorlog, de Napoleontische Oorlogen en de Eerste Wereldoorlog. Fonteinen spuiten gekleurd water tientallen meters de lucht in. Talloze vlammenwerpers spuwen vuur. Opzwepende muziek galmt over het terrein. Projecties zorgen ervoor dat het gebouw aan de overzijde van het meer verandert van een kasteel in een kapotgebombardeerd dorp, van een kerk in een gemeentehuis. Acteurs komen en gaan en veranderen voortdurend van outfit – bij elkaar blijken er 24.000 kostuums gebruikt te worden. In één woord: uniek.
Aan het einde van de voorstelling – wanneer alle acteurs nog eens langslopen om zwaaiend afscheid te nemen – wordt de hemel opgelicht door het grootste vuurwerk dat ik ooit heb aanschouwd. Het lijkt wat overdreven, maar ik kom superlatieven te kort om La Cinéscénie te beschrijven. Zelden ben ik getuige geweest van zo’n spektakelstuk. Voldaan gaan we slapen in onze Asterix en Obelix-tent.
Ik moet bekennen dat ik met mijn kinderen liever de natuur inga: kajakken, klimmen, hiken. The Great Outdoors biedt meer vermaak dan welk themapark dan ook. Toch denk ik met heel veel plezier terug aan dit bezoek. ‘Papa,’ vraagt mijn dochterje op weg naar huis, ‘wanneer gaan we weer terug naar die geschiedenis?’ Het moge duidelijk zijn: Puy du Fou is meer dan een historisch themapark. Het is een onvergetelijke ervaring.
Bekijk hier het promotiefilmpje van Puy du Fou (bijna dagelijks geopend van april tot en met september):
