Tijdens de Tweede Wereldoorlog mochten vrouwelijke piloten in de Verenigde Staten niet meevechten met het leger, maar 25 pioniers lieten zich daardoor niet tegenhouden. Ze sloten zich in 1942 aan bij de Britten en werden zo de eerste Amerikaanse vrouwen die militaire vliegtuigen bestuurden. Wie waren zij?
Overal waar ze landden, waren de vrouwelijke piloten het gesprek van de dag en het onderwerp van krantenkoppen. De piloten, zo berichtte de New York Herald Tribune, ‘besturen 121 typen vliegtuigen, slapen waar ze maar landen, en vinden zowel romantiek als tragedie.’
Mensen waren in de ban van de vrouwelijke vliegers. Ze werden gezien als nobel, glamoureus en stoutmoedig. Ze hadden uiteenlopende vliegachtergronden, van sproeivliegtuigen tot vliegende circussen.
De vliegenier Jacqueline Cochran werd het beroemdst. Ze groeide op in armoede, maar schopte het tot cosmetica-miljonair, die door het hele land vliegwedstrijden won en records verbrak. Het was haar initiatief om met de andere vrouwelijke piloten de Atlantische Oceaan over te steken.
Gevaarlijkste baan van de oorlog
Het Verenigd Koninkrijk werd geteisterd door constante luchtaanvallen van Duitsland, waardoor ze ervoor open stonden om een gemêleerde groep piloten aan te nemen – buitenlanders en zelfs vrouwen. Wie geschikt was, kreeg een van de gevaarlijkste banen van de oorlog: werken voor een eenheid genaamd Air Transport Auxiliary.
Leestip: Waarom vrouwen vroeger niet mochten hardlopen
Het was aan deze piloten om tot wel 147 verschillende modellen van amper geteste gevechtsvliegtuigen en bommenwerpers van fabrieken naar vliegvelden aan de frontlinie te vliegen. Vervolgens vlogen ze terug met kapotgeschoten wrakken, zodat deze gerepareerd konden worden.
Crashes of spectaculaire noodlandingen waren aan de orde van de dag: een op de zeven piloten zou tijdens dit werk sterven.
Socialites en snelheidsduivels
De 23-jarige Dorothy Furey was vastberaden het verarmde milieu waarin ze opgroeide te ontvluchten. Ze wist zich in Engeland te presenteren als een soort aristocraat door zich groots op te stellen en een enkele rode avondjurk telkens opnieuw te dragen.
Niet bang voor een schandaal, begon ze een affaire met een lid van de Britse adel. Uiteindelijk trouwde ze met hem, wat haar de titel ‘gravin’ opleverde.
Op hetzelfde moment stond Virginia Farr, eveneens 23 jaar oud, thuis bekend als ‘de vliegende socialite’. Haar rijke familie verwachtte dat ze iemand van hoge stand zou trouwen, maar tijdens haar dienst in het Verenigd Koninkrijk ontsnapte ze aan die gouden kooi.
Farr nam al snel op de moeilijkste en gevaarlijkste taken op zich, en buiten het oog van haar familie werd ze verliefd op een vrouw.
De onmogelijke draai
Een van de weinigen die in de lucht kon tippen aan Farr was Winnie Pierce, een 25-jarige adrenalinejunkie die graag de regels brak. In eerste instantie werd ze beschouwd als een zuiplap en een feestbeest, maar die reputatie veranderde al vroeg in haar dienst door een incident met een gloednieuw Hurricane-gevechtsvliegtuig.
Het hele vliegveld keek vol afgrijzen toe hoe, vlak nadat Winnie was opgestegen, de motor stopte. Iedereen wist dat dit voor een piloot een van de gevaarlijkste situaties was. Het vliegtuig hing te laag om een geschikte akker te vinden om veilig op neer te dalen. Volgens het protocol zou ze rechtdoor moeten blijven vliegen en in de gebouwen moeten crashen; ieder ander alternatief had een nog grotere kans op een fatale afloop.
Terugkeren naar het vliegveld zou een manoeuvre vereisen die bekendstond als ‘de onmogelijke draai’, omdat vrijwel niemand deze succesvol kon uitvoeren. Zonder tijd om na te denken besloot Winnie de gok te wagen. Met trillende handen draaide ze het vliegtuig om, hervond de balans en raakte het veld zonder te slingeren. Vanaf dat moment werd ze overal met respect behandeld.
Vergeten piloten
Door aan het stuur te zitten van de grootste, snelste en gevaarlijkste vliegtuigen, hoopten de vrouwen dat ze na de oorlog werkzaam konden blijven in de luchtvaart. Jackie Cochran reisde in de herfst van 1942 weer naar huis om de Women Air Force Service Pilots [WASP] op te richten, een organisatie die vliegtoestellen bezorgde in de Verenigde Staten.
Leestip: Deze drie legendarische samoerai waren vrouw
Maar niet iedereen kwam na de oorlog aan de bak. Luchtvaartmaatschappijen weigerden nog steeds om vrouwelijke piloten aan te nemen.
De piloten waren hun tijd vooruit, maar ondanks hun grote inzet werden ze na de oorlog amper herinnerd. Omdat ze niet mochten dienen in het Amerikaanse leger, werden ze uitgesloten van herdenkingen.
Tachtig jaar na het einde van de oorlog is het hoog tijd dat ze alsnog de erkenning krijgen die ze verdienen.
Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!
