Langs de weg tussen Chania en Rethimnon staan we bij een lieflijk kerkje, genoemd naar de heilige Rafaël. In de verte zie ik de Middellandse Zee, achter ons de Lefka Ori van westelijk Kreta – de bergen lijken op deze namiddag te luieren onder de witgele zon en diepblauwe lucht. Om mij heen bevinden zich familie, vrienden, collega’s en ook heel veel onbekenden. Er wordt gepraat over de schitterende omgeving, gewezen naar de horizon, een telefoon rinkelt, ik hoor nerveus gelach. ‘Ekane polli zesti simera,’ hoor ik iemand zeggen. ‘Het was heel heet vandaag.’ Van het ene op het andere moment wordt het opgewekte geroezemoes onderbroken door luid gezang. Vier jongemannen in traditionele kleding – sariki op het hoofd, zwart overhemd met wijde mouwen, beige pofbroek, hoge zwarte laarzen en een antiek mes onder de riem – lopen met de armen over elkaars schouder achter een Griekse bruid. Deze moderne Aphrodite is oogverblindend; haar witte trouwjurk steekt scherp af tegen haar gouden huid, haar donkere ogen en haar zwarte krullen. Haar glimlach, die witte tanden onthult en een groter geluk verraadt, bezorgt me tranen in de ogen.
We zijn hier op een Griekse bruiloft. Sterker: mijn bruiloft.
De vrouw die daar langzaam, onder begeleiding van de vier Kretenzische baritons, naar mij toe schrijdt, is straks míjn vrouw. Heel even zoek ik de ogen van mijn moeder, mijn broer, mijn zus, mijn vrienden die speciaal voor deze gelegenheid uit Nederland en Amerika zijn overgekomen – en ik moet nu echt huilen. Wat weer zorgt, merk ik, voor onophoudelijk gesnotter bij de drie prachtige meisjes die straks mijn schoonzussen zullen zijn. Als ze vlak voor me stopt, zie ik dat ook haar ogen en wangen vochtig zijn. We zoenen elkaar en ik denk: ‘Het klopt dus toch. Dit is inderdaad de mooiste dag van mijn leven.’
En die is nog niet eens ten einde. Na de officiële plechtigheid op het pleintje bij de Grieks-orthodoxe kerk, waar een éénogige priester met crucifix de héle bijbel lijkt voor te dragen en alle aanwezigen rijst over ons uitstrooien, verplaatst het gezelschap zich naar restaurant Nykterida, een paar kilometer verderop. Aan lange tafels op het terras – met panoramisch uitzicht over de Soudabaai – genieten we van pilafi, huisgemaakte wijn en live muziek – en van de doldwaze tante wier personage ik later herken in de Hollywoodversie van mijn huwelijksdag, My Big Fat Greek Wedding. Tegen het eind van de avond loop ik met mijn vrouw traditiegetrouw alle tafels af om de gasten te danken voor hun komst, ‘Efcharistoume para poli’, al ken ik het gros niet eens. Goddank is het naar Griekse begrippen een kleine bruiloft, we tellen slechts zo’n 250 feestgangers...
Wat ik me op dat moment natuurlijk nog niet realiseerde, was dit: niet alleen trouwde ik die dag in augustus 2002 met Eleftheria (Grieks voor ‘vrijheid’), ook gaf ik het jawoord aan haar familie, haar cultuur, haar Kreta. Griekenland werd die dag een onlosmakelijk deel van mijn leven.
Tot daar citeer ik mijn eigen stuk in Traveler 1-2015. Het moest er toch een keer van komen: een verhaal over Kreta van mijn hand. Ik heb geprobeerd een portret te schetsen van het eiland waarmee ik een nauwe band heb sinds ik mijn vrouw heb leren kennen – overigens via National Geographic.
In de rest van het verhaal probeer ik het eiland te duiden, want Kreta blijft me verbazen. Ik kende het westelijke deel van Kreta sinds mijn huwelijk door en door, maakte ik mezelf wijs, maar ik heb afgelopen zomer toch weer enkele geheimen ontdekt – zoals het strandje Afrata op het schiereiland Spatha, of de wildernis langs de zuidkust, waar ik met mijn schoonzus Maria en haar vriend wandelde van Sfakia naar Agia Roumeli en sliep onder de heldere hemel.
De hele reportage is hier te lezen, inclusief enkele tips en andere informatie over Griekenlands grootste eiland, en meer beelden van fotograaf Susan Seubert. Hier alvast mijn eigen fotografische impressie van mijn wandeling langs de Libische Zee:
