De beslissing door de regering van Nepal om geen vergunningen meer uit te geven voor het beklimmen van de Mount Everest door soloklimmers, blinden en mensen zonder benen, heeft scherpe kritiek van alpinisten uitgelokt. Volgens regeringsbeambten zal het verbod het aantal slachtoffers op de berg verlagen, terwijl veel bergbeklimmers zeggen dat het verbod niet is ingegeven door de zorg voor de veiligheid van de klimmers.
De nieuwe richtlijnen werden eind december 2017 ingevoerd, nadat veel soloklimmers en gehandicapte alpinisten hun beklimmingen voor 2018 al hadden aangekondigd. Hari Budha Magar, een voormalig lid van de Britse Gurkhabrigade die zijn benen in de strijd verloor, was van plan de eerste gehandicapte zonder benen te worden die de Mount Everest zou bedwingen. Hij organiseert een expeditie met medeveteranen en is van mening dat het verbod discriminerend is.
Het nieuws van het verbod trof ook de blinde klimmer Andy Holzer uit Oostenrijk, de tweede blinde die de top van de Mount Everest bereikte en de eerste blinde die op 21 mei 2017 de route over de Noordcol wist te bedwingen. Holzer werd blind geboren, heeft de toppen van de hoogste bergen van alle zeven continenten (de ‘Seven Summits’) beklommen en was van plan om in 2019 naar de Mount Everest terug te keren.
In een interview bij hem thuis in de Oostenrijkse Dolomieten licht Andy zijn mening over de nieuwe regels toe en praat over de gevolgen die ze voor gehandicapte klimmers hebben.
Saransh Sehgal: Wat vind je van het recente verbod van de Nepalese regering?
Andy Holzer: Statistisch gezien zijn er zeer weinig gehandicapte alpinisten op beklimmingen van de Everest omgekomen, en slechts twee van de vijftien gehandicapte klimmers die ooit de top hebben bereikt, zijn blind. Ik kan de maatregel van de Nepalese regering niet echt serieus nemen, omdat ik nog altijd een vijfjarige vergunning heb die eind 2019 afloopt. Twee dagen geleden vroeg ik mijn touroperator in Kathmandu nog of ik mijn reis kon gaan voorbereiden, omdat mijn vergunning nog steeds geldig is en ik tot en met 2019 wil doorgaan.
Ik denk dat gehandicapte klimmers en soloklimmers de berg nog altijd via de Tibet-zijde kunnen beklimmen (zo’n twee derde van de 7646 succesvolle Everest-beklimmingen sinds 1953 zijn via de zuidelijke Nepal-route verlopen). Ik betwijfel of China dezelfde regels zal hanteren.
Denk je dat de recente beperkingen door Nepal terecht zijn, nu de regering beweert dat ze het aantal ongelukken op de Everest verminderen?
Ik denk dat de Nepalese regering niet echt geïnteresseerd is in het redden van de levens van westerse klimmers of bezorgd is over hun veiligheid. In het geval van soloklimmers denk ik dat die minder geld opleveren en dat ze met hun lichte bepakking geen hulp van sherpa’s nodig hebben. Daar gaat het om. Als ze serieus zouden zijn, zouden ze de ongelukken van de laatste 25 jaar analyseren. En als je die gegevens analyseert, zie je meteen dat dit niets te maken heeft met soloklimmers of gehandicapte klimmers.
Veel ongelukken gebeuren met groepen van grote touroperators die veel mensen accepteren zonder te vragen of ze ooit een stijgijzer hebben gezien. Ze nemen gewoon iedereen mee. Dat is een groot probleem. De doden die in 1996 vielen, zijn daar een goed voorbeeld van; veel betrokken denken dat ze mede te wijten waren aan de competitie tussen expeditieleiders Rob Hall en Scott Fischer.
Vanaf dat moment hebben ze de afgelopen tien jaar veel werk verricht. Ze hebben vaste touwen geïnstalleerd, één voor omhoog en één voor omlaag. En als je kijkt naar de cijfers over ongelukken in de laatste tien jaar, denk ik dat die sterk zijn gedaald. Dát is de manier om het aantal ongelukken te verminderen, niet door te zeggen dat soloklimmers en blinde klimmers de oorzaak zijn. Dat slaat nergens op.
Wat betekent het verbod voor nieuwe gehandicapte klimmers die de Mount Everest willen beklimmen?
Ik denk dat er twee aspecten aan deze kwestie zitten. Ten eerste natuurlijk het actuele probleem van de nieuwe Nepalese regels, maar het andere probleem is denk ik veel groter, namelijk de Khumbu-ijswand.
Met de regering valt op een of andere manier nog wel te onderhandelen, maar met de Khumbu-ijswand kun je niet onderhandelen, hoe hard je het ook probeert. Dat is de reden dat ik mijn route heb aangepast, na mijn eerste poging in 2014. Destijds werd er niet gepraat over of iemand blind was of niet. Ze zeiden zelfs dat ik het volgende jaar terug kon komen en dat er geen probleem was. Maar ik zei tegen mijn vrienden dat ik nooit meer over de Khumbu-ijswand zou klimmen vanwege de lawines daar – en wat ik erover heb gehoord, is dat het eigenlijk om een soort Russische roulette gaat.
Dat is een veel groter probleem dan de regering. Ik ben naar de noordzijde overgestapt omdat het succes veel meer afhangt van je eigen conditie. De noordroute is veel moeilijker. Hij is steiler, met snelle afdalingen en veel kansen om te vallen.
De Nepal-route is echt veel gemakkelijker. Maar de Khumbu-ijswand is daar de grote uitdaging en wordt voor veel gehandicapte klimmers de doorslaggevende factor. Mark Inglis, de eerste man zonder benen die de top van de Mount Everest haalde, klom ook via de noordroute. Ik heb het probleem met hem besproken en hij zei dat hij het risico liever in eigen hand hield dan het aan een Russische roulette [de Khumbu-ijswand] over te laten.
Je bent na Erik Weihenmayer de tweede blinde alpinist die de berg heeft beklommen en de eerste die dat via de noordzijde heeft gedaan. Als het verbod van kracht blijft, wordt je misschien wel de laatste blinde man die de Mount Everest heeft beklommen. Wat vind je daarvan?
Ik stond daar eerst niet bij stil, maar nu klampen mensen me aan en vragen me ernaar. Ze zeggen: ‘Je hebt zoveel geluk, je was de eerste blinde op de noordzijde en de tweede blinde ooit op de Everest. En nu zou de Nepalese regering je kunnen helpen door deze regel in te stellen. Nu wordt je de enige naast Erik!”
Dan moet ik lachen, want het is een grappige gedachte. Dank u, Nepalese regering. Maar dat was niet mijn bedoeling. Ik wil het tegenovergestelde. Ik heb vrienden die één arm of andere problemen hebben. Het is mijn wens om ze naar de top van de Everest te brengen en met hen te kunnen delen wat Erik en ik delen. Anderen zouden dat ook moeten kunnen.
Journaliste Saransh Sehgal woont in Wenen. Volg haar op Instagram @saranshsehgalphotography.
