Een menigte in wit, groen, rood en blauw puilde uit volgepakte bars en stond tot op de straten van de wijk Little Italy in New York City. Mensen die elkaar niet kenden knepen gespannen in elkaars arm, balanceerden op hun tenen en strekten hun nek om maar iets te kunnen zien op een tv in de buurt. Op het scherm streden Italië en Frankrijk tegen elkaar tijdens het belangrijkste sportevenement ter wereld. Het was de meest dramatische ontknoping die je maar kunt bedenken: penalty’s tijdens de WK-finale. Het jaar was 2006 en Little Italy ontplofte toen Italië de winnende goal maakte. Mensen hingen aan brandtrappen, de drank spoot in het rond en auto's toeterden. Springend omhelsde ik iedereen om me heen, en zong “I-talia"! I-talia! I-talia!” Op dat moment was ik Italiaanse.
Door die explosie van pure blijdschap raakte ik verslaafd aan het bezoeken van het WK. Vier jaar later, in 2010, bracht mijn vierjaarlijkse pelgrimstocht me naar Zuid-Afrika, In 2014 was het Brazilië. Dit jaar, 2018, ga ik naar Rusland. In 2022 waag ik me in de hitte van Qatar. Maar in 2026 hoef ik minder ver van huis, zoals onlangs bekend werd. De VS, Canada en Mexico treden gezamenlijk op als gastlanden voor het WK in dat jaar.
Maar waar het WK ook wordt gehouden, het is de perfecte reden om een onbekende plek te bezoeken voor iedereen die belangstelling heeft voor verschillende culturen. Dat is niet voorbehouden aan voetbalfanaten. Ik voetbalde in mijn jeugd en ik houd van de techniek en tactiek van de sport, maar dat is niet reden voor mijn obsessie. Die komt voort uit de cultuur rond het spel, het enthousiasme en de rauwe emoties van de supporters en de vriendschap die er heerst tussen mensen uit de hele wereld die het evenement gezamenlijk beleven en tegelijk een nieuwe plek bezoeken.
Het gastland laat zich voor het oog van de wereld van zijn beste kant zien. Meer dan een miljard mensen kijken tijdens de maand die het toernooi duurt naar de uitzendingen van de wedstrijden. Gaststeden knappen hun infrastructuur op om de toestroom aan reizigers aan te kunnen en hebben vaak speciale aanbiedingen voor kaartjesbezitters. Dit jaar liet Rusland de eis voor een geldig visum varen, en gaf het speciale ‘Fan-ID's’ uit, die van tevoren via mail werden toegestuurd, of die af te halen waren op verschillende distributiepunten. Daarnaast biedt Rusland ook een beperkt aantal gratis treinen aan tussen gaststeden en gratis vervoer naar wedstrijden.
Gastlanden maken het je dus makkelijk als je eenmaal een kaartje hebt. Maar een kaartje bemachtigen is andere koek. Maanden van tevoren krijg je de eerste kans om kaartjes te kopen via de ‘Random Selection Draw,’ waarbij je aan kunt geven welk team je wilt volgen of welke wedstrijden je wilt bijwonen. De belangrijkste wedstrijden, de achtste, kwart- en halve finales en de finale, vallen vaak na de Amerikaanse feestdag op 4 juli, waardoor Amerikanen een gratis vakantiedag kunnen gebruiken. Als je je eenmaal hebt aangemeld, begint het zenuwslopende wachten. Wie tot de gelukkigen behoort, krijgt een maand later bericht. De betaling wordt automatisch afgeschreven en het boekplezier kan beginnen.
Als het niet direct lukt, hoef je je nog geen zorgen te maken. Er komen nog andere mogelijkheden om kaartjes te kopen. Bovendien hoef je niet per se een wedstrijd bij te wonen om het WK-gevoel te beleven. In het gastland worden FIFA Fan Fest-feesten georganiseerd, waar duizenden mensen op af komen om de wedstrijden op enorme schermen te volgen in een festivalachtige setting met eten, drinken en andere culturele evenementen. Als je ook niet naar het gastland kunt afreizen, bekijk dan eens een wedstrijd met de internationale gemeenschap in je eigen stad, zoals ik deed in Little Italy in 2006. Maar wees gewaarschuwd: het kan zijn dat je er een levenslange verslaving aan overhoudt, die je over de hele wereld brengt.
Susan Kamenar is reisschrijfster, producer en digital strategist bij National Geographic. Volg haar avonturen via Instagram @soozyn.
