Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, is de Tasmaanse tijger of buidelwolf (Thylacinus cynocephalus) geen tijger en ook geen wolf. Het is een vleesetend buideldier dat vooral voorkwam in Australië. Maar met zijn tijgerachtige strepen en kop die wel wat weghad van een hond of wolf, was een aansprekende naam voor dit dier snel bedacht.
Net als de wolf in Nederland en België kampte de Tasmaanse tijger nogal met een slecht imago: het dier werd ervan beschuldigd willekeurig veedieren te doden. Die reputatie deed de buidelwolf uiteindelijk zelfs de das om. In 1936 stierf hij uit. Hoe had het zover kunnen komen?
De jacht op de Tasmaanse tijger
De Tasmaanse tijger kwam van oorsprong voor in Australië en Nieuw-Guinea. Habitatverlies zorgde ervoor dat hij de afgelopen eeuwen alleen nog te vinden was op Tasmanië, een eiland in het zuiden van Australië. Anders dan vaak werd beweerd, at hij geen grote dieren. Kangoeroes stonden niet op het menu; hij at hoofdzakelijk dieren lichter dan 10 kilo.
Toch werd het dier al sinds de Europese kolonisatie beschuldigd van het doden van vee, met alle gevolg van dien. Boeren joegen actief op de Tasmaanse tijger om hun schapen te beschermen. Ook werden jagers betaald om het dier af te schieten. Een ware heksenjacht op het buideldier was geopend.
Pas veel later bleken de beschuldigingen geen hout te snijden. Onderzoek toonde aan dat de Tasmaanse tijger te zwakke kaken had om dieren groter dan een buidelrat te doden. Voor veedieren vormde de buidelwolf dus geen gevaar, maar toen was het al te laat.
Uitgestorven in 1936
De laatste Tasmaanse tijger overleed op 7 september 1936 in een dierentuin in Tasmanië. De buidelwolf stierf vermoedelijk uit door zijn onvermogen om grotere prooien te vangen en belangrijker: zijn steeds verder slinkende leefgebied.
De jacht heeft daarin zeker geen goed gedaan. Pas in het jaar van uitsterven werd de Tasmaanse tijger een beschermde diersoort, slechts twee maanden voor de dood van de laatste Tasmaanse tijger in gevangenschap.
De Tasmaanse tijger terugbrengen
Amerikaanse en Australische onderzoekers proberen nu om de uitgestorven soort weer terug te brengen. Daarvoor hopen ze stamcellen van een buideldiersoort met vergelijkbaar DNA af te nemen en met gentechnologie de eigenschappen van het uitgestorven dier in de stamcellen te brengen. De hoofdonderzoek Andrew Pask van de University of Melbourne hoopt in 2032 een Tasmaanse tijgerjong op de wereld te zetten.
Leestip: De saiga was bijna uitgestorven, maar maakt nu een comeback
Meerder internationale wetenschappers laten weten bezwaren te hebben bij dit onderzoek. Ook is het nog maar de vraag of het project slaagt: een eerdere poging om de Tasmaanse tijger te herintroduceren mislukte. Hetzelfde geldt voor de uitgestorven Pyrenese steenbok.
Gelijkenissen met de wolf
Net als de wolf werd ook de Tasmaanse tijger ervan beticht een bedreiging te vormen voor de veestapel van boeren. En net als het Australische buideldier heeft ook de wolf te lijden onder een bedenkelijk imago. Want zeg nu zelf: zelfs in sprookjes is de ‘grote boze wolf’ bepaald geen lieverdje.
Leestip: Is de grijze wolf verwant aan de uitgestorven reuzenwolf?
Over de wolf is al eeuwenlang veel misinformatie in omloop. Dat wordt nog eens versterkt door fabels als deze, en dat maakt het lastig om zijn waarde voor de biodiversiteit te zien. Hopelijk zal het uitsterven van de Tasmaanse tijger een les zijn, zodat de geschiedenis zich niet herhaalt.
Nog niet uitgelezen? Schrijf je in voor de gratis nieuwsbrief van National Geographic en ontvang de favoriete verhalen van de redactie wekelijks in je mail.
