Op Kizji, een van de duizenden eilandjes in het Russische Onegameer, schitteren de uienkoepels van kerken en achthoekige klokkentorens in de zon.

De prachtige bouwwerkjes die hier in groene weiden en aan drassige oevers en kabbelend water staan, behoren tot het sprookjesachtige Kizji Pogost, dat in 1990 samen met het oude centrum van Sint-Petersburg en het Kremlin en het Rode Plein van Moskou in de Werelderfgoedlijst van de Unesco werd opgenomen. Kizji Pogost wordt beschouwd als een schoolvoorbeeld van de architectonische en culturele tradities van de afgelegen Russische regio Karelië.

Oorspronkelijk werd Karelië bevolkt door Finoegrische volken, maar in de loop der eeuwen trokken steeds meer Russische migranten naar het gebied en veranderde het eilandje Kizji van een plek van heidense rituelen in een orthodox centrum ten behoeve van de wijdverspreide gemeenschap in dit deel van Rusland.

In plaats van de flamboyante kleuren en patronen die op de beroemdste kathedralen van Rusland te zien zijn, vertonen de kerkjes van Kizji een sierlijke soberheid. Maar deze zo eenvoudig ogende bouwwerken zijn in werkelijkheid vernuftige staaltjes van timmermanskunst. Het meest opmerkelijk zijn de handmatig uitgehouwen dakpannen van espenhout waarmee de 22 meerledige koepels van de Transfiguratiekerk (de ‘Zomerkerk’) en de negen koepels van de Kerk van de Voorbede (de ‘Winterkerk) zijn gedekt.

Volgens de overlevering werd de Transfiguratiekerk gebouwd door een timmerman genaamd Nestor, die daarbij uitsluitend zijn eigen bijl gebruikte. Na voltooiing van de kerk in 1714 smeet hij de bijl in het meer, met de woorden dat er nooit meer een kerk als deze gebouwd zou worden.

De kerken die tegenwoordig op deze plek staan, werden tijdens de heerschappij van Peter de Grote in de achttiende eeuw opgericht. Ook werden in deze tijd oudere kerken herbouwd die door blikseminslag waren verwoest. De klokkentoren verrees pas in de negentiende eeuw. Hoewel de kerken oorspronkelijk geheel uit hout werden opgetrokken, worden bij de moderne conservering van de bouwwerken ook aanvullende materialen als spijkers en metalen staven gebruikt.

Naast kerken omvat Kizji Pogost nog meerdere andere houten gebouwen, waaronder huizen, schuren, windmolens, badhuizen en kapelletjes, die allemaal vanuit diverse dorpjes naar het eilandje Kizji zijn overgeplaatst om tezamen een Staatsmuseumreservaat te vormen waarin het traditionele dorpsleven wordt getoond. Op het hele eiland wordt een erfgoed van volkskunsten in ere gehouden, waaronder de houtsnijkunst en concerten van klokkenluiders.

Hoe kom je er?

Het eiland Kizji is te bereiken na een tocht van twee uur per draagvleugelboot vanuit Petrozavodsk, de hoofdstad van de Republiek Karelië. De draagvleugelboten gaan minstens tweemaal per dag (van mei tot oktober). In de wintermaanden (januari tot maart), wanneer het Onegameer is dichtgevroren, kunnen avontuurlijke bezoekers per hovercraft, sneeuwscooter of hondenslede of op ski’s naar het eiland trekken. De beste manier om naar Petrozavodskte reizen is met de zes uur durende treinreis vanaf het Ladozjski- of Ladogastation in Sint-Petersburg. Meerdere touroperators organiseren geheel verzorgde reizen, en ook enkele Russische riviercruiseschepen doen het eiland Kizji aan.

Wanneer moet je gaan?

Kizji is het hele jaar door bereikbaar, en elk seizoen heeft zo zijn eigen charme. ’s Winters kan het hier guur zijn, dus wordt het eiland vooral in de periode van half mei tot en met augustus bezocht. Hoewel er her en der wat bouwsteigers te zien zullen zijn vanwege lopende restauraties, is dat bewerkelijke proces zelf ook een feest om bij te wonen.

Hoe ziet je bezoek eruit?

Eenmaal op het eilandje worden bezoekers die met een touroperator reizen, door hun gidsen verwelkomd. Wie het eiland op eigen houtje verkent, moet een toegangsprijs betalen en kan een audiogids en een fiets huren of aan een rondleiding met een gids meedoen. Een bezoek duurt meestal vier uur, waarvan de eerste twee uren het best besteed kunnen worden aan de bezichtiging van Kizji Pogost en omgeving. Daarnaast zijn er paden naar andere historische bouwwerken en nederzettingen op het smalle, bijna zesenhalve kilometer lange eilandje. Er worden ook thematische rondleidingengeorganiseerd, waaronder een kijkje achter de schermen bij de indrukwekkende restauratiewerkzaamheden.

Susan Kamenar is reisjournaliste, producer en digitaal strateeg. Volg haar avonturen op Instagram @soozyn.

Lees meer op natgeo.nl/werelderfgoed

Lees ook: In beeld: Ruslands verborgen schat

Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com