Uiteraard doen ze gewoon wat in hun aard ligt, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet griezelig is. Deze week verdiepen we ons in dierenbaby’s die allesbehalve schattig zijn.
Oost-Amerikaanse woelpadden
Sommige kikkervisjes van de Oost-Amerikaanse woelpad beginnen hun leven als alleseters die zich voeden met algen en organisch afval in het zand – totdat ze een stevige hap uit een andere soort woelpad nemen en van uiterlijk veranderen.
De kikkervisjes worden zogenaamde ‘carnivore polymorfen’, oftewel “veel grotere kikkervisjes” met “veel grotere bekken,” zegt Greg Pauly, curator herpetologie van het Natural History Museum of Los Angeles County.
Deze vleesetende jongeren houden niet van planten en eten alleen pekelkreeftjes, verwante padden en soms zelfs hun eigen soortgenoten.
Wormsalamanders
Caeciliidae, een familie van wormsalamanders, zijn pootloze amfibieën die ondergronds leven. Hun jongen eten gedeelten van hun moeder op – terwijl ze nog leeft.
Moeder ontwikkelt een vette buitenste huidlaag die bedoeld is om afgepeld en opgegeten te worden door de kids, die daarvoor speciale tandjes ontwikkelen. Het is een beetje zoals wanneer een hagedis – of een fanatieke zonnebader – zijn oude huid afwerpt. Het doet volgens Pauly ook denken aan “zoogdieren die hun jongen zogen,” waarbij voedingsstoffen van het moederlichaam op die van de baby’s worden overgedragen.
Paradoxale kikkers
Het kikkervisje van de paradoxale kikker is niet gruwelijk maar wel kolossaal: een reus van zo’n 25 centimeter lengte. En dat terwijl de volwassen kikker niet langer wordt dan zo’n acht centimeter.
Hoe krimpt deze monsterbaby weer tot normale proporties?
Het grootste deel van een kikkervisje bestaat uit de staart, die de energie levert voor de volgens Pauly “enorme transformatie” van kikkervisje naar kikker.
Mensenhorzels
Deze horzelsoort uit Centraal- en Zuid-Amerika hoeft niet eens in de buurt van mensen te komen om zijn larven vlak onder onze huid achter te laten.
Een volwassen mensenhorzel bevestigt zijn eitjes namelijk aan een steekmug. Wanneer de mug een mens steekt, zorgt de lichaamswarmte van het menselijke slachtoffer ervoor dat de eitjes uitkomen, waarna de larven zich in de huid ingraven.
Daar voeden de larven zich met onze witte bloedlichaampjes, maar niet genoeg om de gezondheid te schaden, zegt Gil Wizen, entomoloog aan het Royal Ontario Museum in Toronto.
Wizen heeft zichzelf tweemaal gebruikt als proefkonijn voor de larven van de mensenhorzel. Volgens hem merkt een mens het ingraven van de larven en het uitkomen van de volgroeide horzels niet eens, omdat “ze een of ander chemisch goedje uitscheiden waardoor het hele huidgebied wordt verdoofd.”
Maar hij wilde per se de ‘geboorte’ van de tweede volwassen horzel meemaken.
“Het is een prachtige horzel, en dat zeg ik niet omdat-ie mijn zoon is,” zegt hij. En het moet gezegd worden dat deze horzel – in de kleur metallic blauw – er fraai uitziet.
Nu maar hopen dat niemand er zich door laat inpakken.
Mierenleeuwen
De larven van de mierenleeuw zien er al behoorlijk woest uit, maar de methode die ze gebruiken om hun prooi te verschalken komt regelrecht uit een horrorfilm. Ze graven kuiltjes in het rulle zand, waardoor nietsvermoedende mieren die er langslopen op het zand uitglijden en in de kuiltjes tuimelen.
Als de mier zich verzet, gooit de larve zand en steentjes op het arme dier, zodat het niet meer uit het kuiltje kan klimmen. Uiteindelijk eindigt de mier tussen de gebogen, holle en gekartelde kaken van de jonge mierenleeuw, die het slachtoffer vervolgens leegzuigt.
Sommige soorten mierenleeuwen leven ook in Europa, dus als je kleine kuiltjes in je achtertuin ontwaart, zou daar weleens iets gruwelijks kunnen gebeuren.
Ook uit deze nietsontziende baby’s komen uiteindelijk heel mooie insecten voort, die doen denken aan sierlijke libellen.
Loopkevers
Dit insect eet kikkers, in plaats van andersom.
De larven van twee soorten loopkevers lokken kikkers aan door met hun voelsprieten te zwaaien, waardoor ze aan prooidieren doen denken. Wanneer de kikkers dicht genoeg in de buurt zijn gekomen, “slaan ze toe,” zegt Wizen, die dit gedrag in 2011 heeft beschreven in een wetenschappelijk artikel in het tijdschrift PLOS ONE.
De larven zetten zich vast op het eerste lichaamsdeel dat ze tegenkomen. Als dat de tong van een kikker is die ze bijna te grazen had genomen, dan kunnen ze zich naar de keel van het dier verplaatsen om niet te worden vermorzeld. Volgens Wizen kruipen ze door middel van “naaibewegingen” van hun gehoekte kaken.
Ongeveer een week lang zuigen de larven bloed en zacht weefsel uit de kikker op, waarna ze “beginnen te kauwen totdat er niets meer van over is” dan botten, zegt Wizen.
Klinkt afschuwelijk, maar omdat kikkers gedurende hun leven ontelbare insecten verorberen, vraagt Wizen zich af: “Wie zijn hier nu de echte monsters?”
Maar uiteindelijk gaat het niet om monsters, maar om de natuur.
Lees ook: 5 zombieparasieten die hun slachtoffers hersenspoelen
Lees ook: het gekrijs van deze dieren geeft je rillingen over je rug
Dit artikel werd oorspronkelijk in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com en werd voor het laatst aangepast op 2 november.
