Benieuwd naar de muziek? Kijk elke woensdag om 21:00 uur naar One Strange Rock op National Geographic.

Een paar uurtjes lang lijkt het hele universum te passen in een kleine, kunstmatige grot in de Hollywood Hills.

Hoewel de grot zich in Los Angeles bevindt, is hij niet gevuld met glitter en glamour. In plaats daarvan zien we adembenemende projecties van water, vuur en andere aardse elementen over de ingewanden van ‘steen’ spelen, als een visueel palet van natuurschoon.

In het midden van de grot zit een man aan een minivleugel te spelen. Het glimmende, zilveren kostuum dat hij draagt, weerspiegelt de prachtige natuurbeelden die door de ruimte bewegen. Zijn naam is Anton Zaslavski, maar zijn artiestennaam zegt je misschien meer: Zedd.

Zedd is momenteel een van de meest succesvolle dj’s ter wereld. Zijn nummers The Middle, Stay, Break Free en Clarity hebben allemaal in de Amerikaanse hitlijst, de Billboard Top 100, gestaan, en in 2014 won hij een Grammy voor Clarity. De 28-jarige musicus maakt doorgaans muziek die je in een club of op een dancefestival te horen krijgt, begeleid door laserlichtshows.

Zijn nieuwste project? Een nummer voor de soundtrack van een natuurserie.

Wereldstuk

Het is dit nummer dat Zedd naar de vleugel in de grot heeft gebracht. Hij werkt mee aan de nieuwe serie One Strange Rock van National Geographic, waarvoor hij een nummer wil creëren dat aansluit op de schoonheid van de natuur.

Terwijl Zedd op de kleine vleugel in de grot speelt, lopen producers, cameramensen en leden van zijn entourage voorzichtig over kunstrotsen en proberen niet te struikelen in de donkere tunnel. Zedd selecteert losse stukjes uit het nummer en speelt ze om ze op de beelden te laten aansluiten, wat wijst op zijn scholing in de klassieke muziek, een vorming die maar weinig mensen te zien krijgen.

Een dag na de opnamen van de muziekvideo spreken we Zedd in de geluidsstudio van zijn voormalige huis in LA, waar hij ons meer vertelt over de manier waarop hij muziek schrijft. Ditmaal zit hij niet achter een minivleugel, maar tussen een keyboard en een enorme computerscherm in.

“Het is heel natuurlijk om op een piano aan muziek te beginnen,” zegt hij tijdens het interview, dat in de pauzes tussen de video-opnamen werd afgenomen. Klassieke muziek was een vast onderdeel van zijn jeugd in Duitsland, zegt hij. “Daarom ben ik later muziek gaan maken.”

“Wanneer ik klaar was met een compositie, laadde ik de verschillende sporen in mijn software en dan probeerde ik gewoon een heleboel geluiden uit en stoeide met allerlei dingen. Het was gewoon vallen en opstaan totdat het goed voelde.”

Als het nummer eenmaal is gesynchroniseerd met de beelden van de muziekvideo voor National Geographic, sluit de muziek aan op het visuele crescendo. Aan het begin de video zien we Zedd een stroom volgen die hem naar een grot voert. Daarna worden de beelden steeds gevarieerder en levendiger, totdat de grot uiteenvalt en zich een firmament met hemellichamen ontvouwt.

De muziek gaat gelijk op met de evoluerende beelden. De intro is overwegend klassiek, waarna Zedd het nummer met elektronische thema’s in intensiteit doet toenemen.

Ook zonder beelden is de opbouw van het nummer indrukwekkend, met eigen variaties van stuwende elementen. Op de achtergrond is een constant getik te horen.

“Ik ben ongeveer zes jaar geleden begonnen om klokken in mijn nummers op te nemen,” zegt de musicus. “Ik gebruik nu in bijna elk nummer een klok. Ik heb een bewuste keuze gemaakt om in elk nummer dat ik schrijf, een klok te verwerken.”

En dat heeft zijn reden. “Ik denk dat tijd universeel is. Het geeft mijn nummers veel betekenis. In deze context gaat het over het leven, en het belangrijkste aspect van het leven is waarschijnlijk de tijd (...). Ik denk ook dat het echt mooi klinkt, en het vervangt andere percussie-elementen.”

Achter de muziek

Als ik hem vraag waar het nummer over gaat, zwijgt Zedd even. Dan zegt hij: “Er is geen songtekst (...). Ik zou de emoties kunnen omschrijven.”

Hij legt uit dat het nummer is bedoeld als een stuk dat zichzelf opbouwt, zich langzaam aan de luisteraar onthult.

“De muziek draait om een opbouwende reeks van één enkel akkoord en ontvouwt zich halverwege het nummer. Er zit echt een evolutie in.”

In plaats van mooie beelden of een opname uit de tv-serie als uitgangspunt te gebruiken, liet Zedd zich inspireren door de unieke manier waarop de natuur in de serie wordt benaderd.

One Strange Rock werd geregisseerd door Darren Aronofsky, bekend van veelgeprezen en vaak hartverscheurende films als Requiem for a Dream en Black Swan. Veel van zijn werk vertoont een rijke symboliek, zoals Mother! uit 2017, waarin de vernietiging van het milieu centraal staat. In One Strange Rock laat Aronofsky natuurfenomenen vanuit het perspectief van astronauten zien, de enige mensen die van buitenaf naar onze planeet kunnen kijken.

In de serie worden veel bekende elementen op een nieuwe manier verteld, waardoor ze iets mysterieus en gelaagds krijgen.

Aronofsky’s betrokkenheid bij de serie was een van de voornaamste redenen waarom Zedd aan het project wilde meewerken. De unieke stijl van de regisseur inspireerde Zedd tot het schrijven van een nummer waarin hij naar eigen zeggen voor een vergelijkbare benadering heeft gekozen.

“Het belangrijkste voor mij was het onbekende aan dingen die overbekend zijn. In dat opzicht is het opbouwende akkoord hetzelfde, in de zin dat je de melodie kent maar de harmonie pas hoort totdat je in de tweede helft van het nummer bent aanbeland. Het sluit aan op de stroom van beelden,” zegt Zedd.

Soundtrack van de natuur

Het is een lastig concept: een muziekstuk schrijven waarin uitdrukking wordt gegeven aan de emoties die we ervaren als we naar prachtige natuur kijken. Maar het is geen nieuw concept. Zedd is slechts de laatste in een lange reeks kunstenaars die het hebben geprobeerd, zij het dat hij meer digitale elektronica heeft gebruikt dan zijn voorgangers.

De Vier Jaargetijden behoort tot de beroemdste werken van de achttiende-eeuwse Italiaanse componist Antonio Vivaldi. Het stuk neemt de luisteraar mee op een muzikale reis door de wisselende seizoenen en vertoont een opbouw die naar de sterfelijkheid verwijst. De vroeg-twintigste-eeuwse Engelse componist Gustav Holst koos in zijn The Planets voor een weidser perspectief. In zijn eigen interpretatie van het zonnestelsel schildert de componist een grandioos muzikaal beeld van elk van de majestueuze planeten.

Hoewel al deze composities sterk in stijl verschillen, zijn ze allemaal bedoeld om uitdrukking te geven aan het diepe ontzag dat we bij het zien van de natuur ondervinden.

“Voor mij gaat het om de evolutie van het nummer,” zegt Zedd over zijn eigen stuk. “De eerste keer dat je de akkoorden in het echt hoort, is dat heel opwindend. Ik denk echt dat je het nummer van begin tot eind moet beluisteren. Ik heb geen favoriet stukje, omdat het de hele evolutie is die dit nummer voor mij zo spannend maakt.”