In de Eerste Wereldoorlog werden postduiven massaal ingezet aan het front voor het versturen van berichten. Radio en telefoon waren in die tijd nog nieuw en niet altijd betrouwbaar. De communicatie verliep daarom mede via postduiven, die met korte berichten in een kokertje aan hun poot naar hun bestemming vlogen. Een van deze postduiven werd een oorlogsheld en ontving zelfs een belangrijke Franse onderscheiding voor zijn moed. Dit is het verhaal van Cher Ami.

Het ‘verloren bataljon’

Cher Ami, dat ‘goede vriend’ betekent in het Frans, werd geboren in 1918. Hij – of zij, daarover bestaat inmiddels twijfel – was een van de zeshonderd duiven van het Army Signal Corps van de Verenigde Staten die naar Frankrijk werden gestuurd om te helpen bij de communicatie op het slagveld. Cher Ami deed het opvallend goed als postduif en volbracht maar liefst twaalf missies.

Dat was iets waar maar weinig postduiven in slaagden. Veel van de dieren werden door de tegenstander uit de lucht geschoten. Cher Ami verwierf zijn heldenstatus tijdens het Meuse-Argonneoffensief in 1918: een Amerikaans offensief aan het westfront in het noorden van Frankrijk.

Leestip: Shellshock, het onbegrepen oorlogstrauma bij soldaten in de Eerste Wereldoorlog

Cher Ami vloog voor de 77e Divisie, een Amerikaans bataljon dat bekendstond als het ‘verloren bataljon’. De soldaten raakten immers afgesneden van de rest van het Amerikaanse leger en kwamen zwaar onder vuur te liggen door Duitse troepen.

Omdat de militairen van het verloren bataljon er niet in slaagden hun positie door te geven, werden ze op een gegeven moment zelfs bestookt door eigen vuur van Amerikaanse collega’s. Buiten bereik van het radiosignaal restte hen nog maar één mogelijkheid: een postduif inzetten.

Cher Ami, de laatste hoop

Majoor Charles Whittlesey, die het bataljon aanvoerde, had nog zeven postduiven tot zijn beschikking. Zijn doel was om het Amerikaanse hoofdkwartier te waarschuwen, zodat andere troepen het bataljon konden bijstaan. In eerste instantie leek zijn missie uit te draaien op een ramp. Whittlesey en zijn soldaten zagen hoe hun duiven door vijandig vuur een voor een uit de lucht werden geschoten.

Leestip: Wapenstilstandsdag: het bloederige einde van de Eerste Wereldoorlog

Ze hadden uiteindelijk nog één postduif over: Cher Ami. Whittlesey bevestigde een briefje aan zijn poot, waarop hij schreef: ‘We are along the road parallel to 276.4. Our own artillery is dropping a barrage directly on us. For heaven’s sake, stop it.’

Een onverwoestbare duif

Cher Ami werd losgelaten met de cruciale boodschap om zijn pootje. De militairen kregen hoop toen ze zagen hoe de postduif de Duitse kogels wist te ontwijken, totdat hij in zijn borst werd geraakt en uit de lucht viel. Hun laatste sprankje hoop verdween als sneeuw voor de zon, maar toen gebeurde er iets opmerkelijks. Cher Ami begon weer te vliegen.

Leestip: Waarom werden Britse oorlogsschepen met opvallende patronen beschilderd?

De postduif vloog in hoog tempo verder en legde in nog geen halfuur veertig kilometer af om het hoofdkwartier te bereiken. Het lukt Cher Ami om de boodschap te bezorgen, maar was zelf zwaargewond. Legerartsen zetten alles op alles om hem te redden. Hij overleefde, maar verloor wel zijn rechterpoot en en raakte blind aan één oog.

Ontvangen als een held

Dankzij de dappere acties van Cher Ami werd het bombardement op het verloren bataljon gestaakt en keerden 194 mannen veilig terug naar de Amerikaanse linies – ongeveer 360 soldaten lieten het leven op het slagveld. De postduif werd ontvangen als een held en ontving de Croix de Guerre, een belangrijke Franse onderscheiding, voor zijn moed op het slagveld. Generaal John Pershing zei over de postduif: ‘There isn’t anything the United States can do too much for this bird.’

Cher Ami keerde samen met zijn trainer, kapitein John Carney, terug naar de Verenigde Staten. Op 13 juni 1919 stierf hij aan de gevolgen van zijn oorlogswonden. Zijn lichaam werd opgezet en in 1921 als een eerbetoon overgebracht naar het Smithsonian Institution in Washington, DC. Hier kun je hem tot op de dag van vandaag bewonderen.

Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!