Reuzenanda’s (Ailuropoda melanoleuca) zijn schattig, maar dat is niet de reden dat fotograaf Ami Vitale verliefd op ze werd. Het in beeld brengen van deze beren voor National Geographic, was een van de uitdagendste projecten waaraan ze ooit werkte. Het resultaat? Dat vind je onderaan.
Het dieet van de panda: op een houtje bijten
Wilde panda’s brengen het grootste deel van hun leven solitair door in de bergen van China. Ze komen alleen kort bijeen om te paren en nakomelingen voort te brengen. Hun dieet is perfect afgestemd op hun leefomgeving en bestaat vooral uit bamboe, veel bamboe. Het nadeel is dat ze hierdoor zeer kwetsbaar zijn voor habitatverlies.
In de jaren negentig van de vorige eeuw kwamen panda’s op de lijst van bedreigde soorten te staan, waarop de Chinezen bovenmenselijke inspanningen leverden om ze te redden. Sinds 2016 worden reuzenpanda’s aangemerkt als ‘kwetsbaar’ door de International Union for Conservation of Nature. Dat is weliswaar een verbetering, maar de dieren zijn nog altijd niet veilig.
Op zoek naar de reuzenpanda
Gedurende drie jaar bezocht Vitale talloze pandareservaten van het China Conservation and Research Center for the Giant Panda, zoals Wolong en Bifengxia.
‘In dierentuinen lijken panda’s vermakelijke en sociale dieren. Maar eigenlijk zijn reuzenpanda’s heel ongrijpbaar,’ vertelt Vitale. In Wolong, waar panda’s in grote, afgesloten reservaten leven, moest ze lang wachten om tussen het dichte bamboebos of boven in een boom een glimp van de dieren op te vangen.
Het is de bedoeling dat de panda’s die hier worden geboren uiteindelijk in het wild worden uitgezet. Contact met mensen is dan ook strikt verboden. Dat maakte het voor Vitale nog lastiger om dichtbij te komen. Om ze te kunnen fotograferen, moest ze een pandapak aantrekken doordrenkt met de geur van urine en ontlasting van panda’s. Daarna was het van zonsopgang tot zonsondergang wachten op het juiste moment.
Panda’s fotograferen: een berenklus
Bifengxia is een fok- en onderzoekscentrum waar de hele dag liefhebbende verzorgers rondlopen. Er was daarom volop gelegenheid om het samenspel tussen panda’s in beeld te brengen. De beschermende verzorgers waren hier een grotere uitdaging; zij gaven logischerwijs meer om het welzijn van hun protegés dan om een mooi plaatje.
‘Het was niet alleen een kwestie van toegang krijgen en vertrouwen winnen,’ zegt Vitale. ‘Ik moest ook met wilde dieren kunnen werken. Babypanda’s zijn zwak en kwetsbaar. Na zes maanden hebben ze tanden en klauwen. Het zijn tenslotte beren.’
Als pandafotograaf moet je altijd scherp zijn. Vitale herinnert zich twee lange dagen en nachten, wachtend tot een panda in het verblijf zou bevallen. Naarmate de tijd verstreek, ‘zag ik dat ze zich iets anders ging gedragen, waarop ik me klaarmaakte. De baby floepte eruit en er klonk een schreeuw. Het gebeurde zo snel. Binnen enkele seconden pakte Ming Ming het jong met haar bek op en keerde ze ons de rug toe’.
Vitale herinnert zich een moment tijdens haar laatste dag, drie jaar na aanvang van het project. Ze probeerde in Wolong een goed plaatje te schieten van een moederpanda en haar jong. ‘Het jong sliep de hele tijd of werd door de moeder afgeschermd. Ik dacht dat het avontuur daarmee was afgelopen. Maar net voordat ik vertrok, nam ze het jong in haar bek, liep ze de heuvel op, zette ze het op zijn poten en tilde ze het op alsof ze het aan me wilde laten zien. Daarna liep ze terug naar haar plek.’
Het kan toeval zijn geweest. Maar de fotograaf ziet het als een voorbeeld van de emotionele verbondenheid die panda’s bij ons oproepen. Vitale: ‘Door de natuur te redden, redden we onszelf.’
Bekijk hier het resultaat van Vitales panda-inspanningen.
