Wildlifedocumentairemaker en National Geographic Explorer Bertie Gregory legt de natuur niet alleen vast in al haar schoon- én wreedheid, hij wil ons (opnieuw) laten voelen dat we er zelf deel van uitmaken.
‘We zijn geen toeschouwers, we leven in hetzelfde systeem,’ drukt hij iedereen die het maar horen wil op het hart. ‘In de moderne samenleving vergeten we dat steeds meer. De verbinding tussen mens en natuur herstellen is essentieel: voor de toekomst van de planeet én van onszelf.’
Geheimen van de keizerspinguïn
Voor de opnames van zijn driedelige serie Secrets of the Penguins, sinds kort te streamen op Disney+, leefde Gregory tweeënhalve maand vlak bij een kolonie keizerspinguïns op Antarctica. ‘Het was 24 uur per dag licht, we hielden ze constant in het vizier,’ vertelt hij. ‘We werden zelf bijna pinguïns.’
Het verblijven in deze omstandigheden is echter niet zonder gevaar. Razendsnel smeltend ijs bedreigt zowel de menselijke bezoekers als de fascinerende dieren die van deze desolate plek hun thuis hebben gemaakt.
‘Er is altijd het risico op afbrekende en afdrijvende schotsen,’ vertelt Gregory. ‘Gelukkig hadden we een zee-ijsexpert bij ons. Dankzij hem kon ik me volledig concentreren op het gedrag van de pinguïns. Teamwork is alles bij het maken van wildlifedocumentaires.’
‘Ik had het helemaal mis’
Er zijn door de jaren heen al zoveel documentaires gemaakt over pinguïns, dat Gregory voor vertrek erg zenuwachtig werd van de nogal veelbelovende titel van de documentairereeks. ‘Ik dacht: we gaan vast geen geheimen blootleggen, al het gedrag staat al ergens op beeld – maar ik had het helemaal mis.’
Tip: Schrijf je in voor de Masterclass Fotografie van National Geographic
Zo filmde hij hoe keizerspinguïnkuikens zich van een torenhoge klif stortten voor hun allereerste duik in zee – een sprong van ruim vijftien meter. ‘Dat ze dat doen, was tot dan toe helemaal niet bekend,’ vertelt hij. ‘We wisten niet eens of ze het wel zouden overleven. Dat moment was daarom heel spannend.’
Het ene na het andere kuiken waagde de enorme sprong en kwam gelukkig ongedeerd weer bovendrijven. Hoewel het voelde als een unicum, is Gregory ervan overtuigd dat dit bijzondere schouwspel zich niet voor het eerst voltrok. ‘Het was simpelweg nooit eerder gefilmd.’
Hartverscheurend tafereel
Een van de aangrijpendste scènes in de documentaire is die van een laatgeboren kuiken, dat door zijn kleine postuur moeite heeft om de groep bij te houden in hun eerste, allesbepalende tocht naar zee.
De rest van het gezelschap wacht tijdens deze barre tocht telkens weer op hem, maar wordt ondertussen bedreigd door het smeltende zee-ijs. Daarom besluiten ze op een gegeven moment door te gaan zónder hun groepsgenoot – een hartverscheurend tafereel.
Gregory zag het live gebeuren. ‘We zijn getraind om niet al te emotioneel te worden, want we zien in ons werk vaak dieren sterven. En we kunnen ze niet helpen. Dat is moeilijk, maar het is onderdeel van de cirkel van het leven. Alleen de sterksten overleven.’
Leestip: Deze keizerspinguïn zwom ruim 3000 kilometer naar Australië
Al kwam het in dit geval gelukkig goed: het kuiken begon onverwachts aan een spectaculaire inhaalslag en voegde zich uiteindelijk toch weer bij de groep. Een enorme opluchting – voor Gregory en zijn team, maar ook voor de kijker.
Juist die emotie is volgens hem onmisbaar in een goede documentaire. ‘We willen dat je iets voelt. Alleen dan ga je om de dieren geven. En alleen als je om ze geeft, ben je bereid daadwerkelijk iets te doen of te veranderen – voor onze dierbare planeet.’
Boodschap van urgentie en optimisme
Gregory hoopt met zijn werk een boodschap van urgentie én optimisme over te brengen. ‘We leven in een wonderbaarlijk systeem, en dat maken we kapot. Tegelijkertijd heb ik ook hoop. Overal ter wereld kom ik plekken tegen waar de natuur zich sterker dan ooit herstelt zodra wij haar de ruimte geven. Laten we het tij keren.’
Meer ontdekken? Krijg onbeperkt toegang tot National Geographic Premium en steun onze missie. Word vandaag nog lid!
